Dit baby-egeltje had niet echt de clue, niemand om hem wegwijs te maken. Zo at hij de ene dag een veel te grote muis,
en lag hij de volgende dag op het pad uit te buiken.
Ik heb hem toen maar op een plekje gelegd wat mij geschikter daar voor leek, maar de volgende dag vond ik hem toch dood. Die muis was misschien verkeerd gevallen.
Gister heeft zich nog een akelig voorval voorgedaan. Ineens zagen wij twee grote zwarte honden op het terrein. Zij waren wel aardig, kon ze gemakkelijk verwijderen, liepen zo achter me aan het hek uit. Maar inmiddels hadden ze wel mijn Lou-Lou te pakken gehad. Zij is een heleboel veren kwijtgeraakt en heeft flinke beten aan een kant. Zij is zelf naar haar doosje gelopen en is daar sindsdien. Ik had niet verwacht dat zij de nacht zou overleven, maar vond haar vanmorgen wel niet kicking, maar toch alive. Zij heeft wat gegeten en gedronken en leek op te knappen, maar toen ik vanmiddag op aanraden van de bio-boer wat betadine op de wonden kwam druppelen, zag zij er toch wat sipjes uit. Ik denk eerlijk gezegd niet dat zij het mesavonture zal overleven.
Lou-Lou mijn oudste en pratende kip. Zij legt niet meer, maar is aardig gezelschap. Dit is haar goede kant, de gewonde kant verbergt ze. Ze is vanmorgen wel even gaan staan om te eten.
De andere schijnen, na een oppervlakkige analyse médicale, nog heel te zijn.
Morgen laten we de hele beestenboel achter onder supervisie van een controleuse die twee keer per dag komt om ze te voeren en te op of ont-sluiten. De twee ontrouwe vlegels van katten bekijken het maar, die komen de laatste dagen alleen nog af en toe langs om hun bakje leeg te grazen. En wij maar zoeken met de zaklantaren over het donkere erf. We vertrekken gewoon zonder afscheid te nemen.
Dat zal ze leren.
Wat gaan wij doen? Naar Normanië op huizenjacht.
U hoort nog van ons....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten