Vredesdemonstratie Den Haag 1983.

Vandaag zou ik moeten gaan lopen voor het klimaat, vind ik, maar ik ben zoals gewoonlijk te lui om helemaal naar Bordeaux te gaan, de enige plaats in de omgeving waar beseft wordt dat we het klimaat zelf aan het veranderen zijn. Op het platteland krijgt Europa de schuld als er te veel of te weinig regen valt, hagelstenen de oogst vernietigen, of wilde stormen hun populieren platwaaien.

Europa, of de linksen.

Vroeger, toen ik nog jong, krachtig en vol goede moed was, liep ik om de haverklap mee in een demonstratie. Voor de vrede, tegen de atoom, noem maar op.
Niet voor of tegen het klimaat, nee. Dat bestond toen nog niet.

In 1983 b.v., tegen de kruisraketten. 550.000 deelnemers. Wat een happening was dat.


http://vimeo.com/40212514

Klik op bovenstaand.

Wat mij heel scherp bij gebleven is, waren de ouden van dagen, die van achter de ramen van een bejaardenhuis, met kromme rheumavingers het V teken maakten. De tranen liepen mij over de wangen en nog beroerd het mij als ik daar aan terugdenk.

Maar nu de terugreis. Wij waren met een groepje mensen, een stuk of 12,13, waaronder mijn twee kinderen, in mijn Ford Transit busje vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar Den Haag afgereisd.
Ik zou heen rijden, onze vriend Pino terug. So far so good.

Maar 'tra dire e fare c'è in mezzo il mare', ofwel: 'de zee zit tussen zeggen en doen'. Zo'n vredesdemonstratie heeft weliswaar een serieuse doelstelling, maar is tegelijkertijd een vrolijke bedoening, die vaak uitmondt in een feest. Toen we naar huis terug zouden gaan, kondigde Pino aan dat hij niet kon rijden omdat hij zo stoned als een garnaal was. Maar ik ben teut!, riep ik wanhopig. 

Pino kon zijn ogen echt niet open houden en ik nog wel, dus daar gingen we. Ik knarsetandend van chagrijn, want dat hadden we niet afgesproken. Tot overmaat, begon halfweg de radiator te koken.
Ik wist wel dat hij een beetje lekte en dat hij af en toe bijgevuld moest worden, maar daar had ik in de euphorie van het vredesfeest niet meer aan gedacht. Wij hebben liggend in het gras de boel af laten koelen en toen de radiator gevuld met slootwater! 

Niks aan de hand, we kwamen netjes thuis. Maar ons Fordje heeft niet lang meer geleefd nadien. Hier sieren de kinderen hem op voor zijn uitvaart. Hij gaat definitief naar de sloop.