Een tochtje naar La Normandie.

Normandië dus. Vrijdagmorgen om 9 uur vertrokken en precies om 2 uur bij het herenhuis op de stoep. Hoe krijgen we het voor elkaar. Het huis viel mij van binnen niet tegen. Niet zo chic als Clamensac, maar wel beter onderhouden. Gek huis van binnen. De kamers waren kleiner dan je van buiten zou denken, dat was in Clamensac ook zo. Een mooie gang, met aan de ene kant een keuken en een salon, die dezelfde afmetingen hadden en aan de andere kant van de gang een slaapkamer. Een hal die leidde naar een stenen trap, die afdaalde naar de tuin, en een trap naar de sous-sol. 

Boven 3 slaapkamers en badkamer met W.C. plus 2 bergkamertjes.

Heel a-symetrisch allemaal, juste waar ik van hou. 

Marimon daarentegen vond de verhoudingen niet goed. Plafonds te hoog in verhouding tot de afmeting van de vertrekken en het belangrijkste: een ontoegankelijke vochtige zolder met houtworm. Wel was de isolatie heel goed, met driedubbele ramen en deuren en een warmtepomp, waardoor je een lage elektriek en verwarmingsrekening krijgt. Wij zouden nog kunnen ruzieën over wel, niet, maar de omgeving gaf de doorslag. Geen goed uitzicht, nieuwe bungalows alom. Wel weer een leuk stadje op 6 km. afstand. Later op de dag zijn we nog bij een agence immo binnen gestapt, die ons sterk afraadde om meteen te kopen. Huren dus eerst maar. En zo zei hij, een huurhuis heb je binnen een week gevonden en je hebt 3 maanden opzegtermijn. 

Maar wat is dat Normandië mooi. Ik was er nooit geweest. Het doet mij denken aan Devon, Engeland. Of aan Ierland,

heeft ook een vergelijkbaar klimaat. En zelfs aan het Nederland van mijn jeugd, maar dan niet zo plat. Koeien, ik hou van koeien. Je ziet ze overal op de heldergroen weiden en ook heel veel paarden.

Lijkt op een speelgoed boerderij, met hekjes en bosjes, een huisje een koetje...En toevallig prachtig weer.

Wij hebben voornamelijk de Orne uitgekamd en als toetje 'La Suisse Normande', waar de heuvels hoger zijn, zoals in de Corrèze.

Zo'n kerkje, met mini kerkhof met graven uit de voor-vorige eeuw.

Marimon was natuurlijk weer eigenwijs en belandde om de haverklap op een boerenerf. Dat heb je als je te veel vertrouwen schenkt aan je navigeersysteem. 'Zo helpe mij de G.P.S. almachtig'.

Ik voel mij er goed, ik voel mij er thuis. Wat wil een mens nog meer? En als alle bloglezers nu 500 euro storten, dan kunnen we een châletje op het erf zetten en mogen de aandeelhouders ieder jaar (5 jaar lang) twee weken gratis op vakantie in la Normandie.

Dierenavonturen en huizenjacht.

In één nacht zijn alle bladeren van de vijgenboom gevallen. Het erf ritselt, het voelt koud ineens, de kachel is aan en de dieren zoeken een plekje voor hun winterslaap.

Dit baby-egeltje had niet echt de clue, niemand om hem wegwijs te maken. Zo at hij de ene dag een veel te grote muis,

en lag hij de volgende dag op het pad uit te buiken.

Eerst dacht ik dat hij dood was, maar op mijn hand zagen we hem heel langzaam ademen. Hij is aan zijn winterslaap begonnen, dachten we.

Ik heb hem toen maar op een plekje gelegd wat mij geschikter daar voor leek, maar de volgende dag vond ik hem toch dood. Die muis was misschien verkeerd gevallen.

Gister heeft zich nog een akelig voorval voorgedaan. Ineens zagen wij twee grote zwarte honden op het terrein. Zij waren wel aardig, kon ze gemakkelijk verwijderen, liepen zo achter me aan het hek uit. Maar inmiddels hadden ze wel mijn Lou-Lou te pakken gehad. Zij is een heleboel veren kwijtgeraakt en heeft flinke beten aan een kant. Zij is zelf naar haar doosje gelopen en is daar sindsdien. Ik had niet verwacht dat zij de nacht zou overleven, maar vond haar vanmorgen wel niet kicking, maar toch alive. Zij heeft wat gegeten en gedronken en leek op te knappen, maar toen ik vanmiddag op aanraden van de bio-boer wat betadine op de wonden kwam druppelen, zag zij er toch wat sipjes uit. Ik denk eerlijk gezegd niet dat zij het mesavonture zal overleven. 

Lou-Lou mijn oudste en pratende kip. Zij legt niet meer, maar is aardig gezelschap. Dit is haar goede kant, de gewonde kant verbergt ze. Ze is vanmorgen wel even gaan staan om te eten.

De andere schijnen, na een oppervlakkige analyse médicale, nog heel te zijn.

Morgen laten we de hele beestenboel achter onder supervisie van een controleuse die twee keer per dag komt om ze te voeren en te op of ont-sluiten. De twee ontrouwe vlegels van katten bekijken het maar, die komen de laatste dagen alleen nog af en toe langs om hun bakje leeg te grazen. En wij maar zoeken met de zaklantaren over het donkere erf. We vertrekken gewoon zonder afscheid te nemen.

Dat zal ze leren.

Wat gaan wij doen? Naar Normanië op huizenjacht.

http://www.leboncoin.fr/ventes_immobilieres/715366127.htm?ca=4_s

U hoort nog van ons....

Pied Sec plage verkocht?

Wij hadden ons er helemaal op ingesteld dat ons huis niet meer verkocht zou worden. Wij waren vrolijk aan het timmeren en tuinen, om ons nestje nog mooier te maken dan het al was.
Bij alle makelaars hadden we het huis uit de verkoop gehaald.
Maar één bleken we vergeten te zijn.
Deze belde een paar weken geleden: -Ik heb een dame uit Normandië, die volgende maand jullie huis wil komen bekijken-.
Gistermorgen belde ze, Nicky from the Agency, of het die middag al schikte. Een paar uur later kwam er een heel gezin het tuinpad op.

Ze waren moe, bezweet en chagrijnig. Mokkend sjokten ze het erf over. Geen enthousiaste kreten van aah en ooh.
Ik was de rondleiding al gauw zat en liet het aan Nicky over.
Dat wordt niks meldde ik Marimon, die al die tijd rustig was door blijven timmeren alsof hij er niks mee te maken had.

Maar na een half uurtje trokken zij zich met Nicky bij het tuinhek terug om te onderhandelen. Ik wachtte boven in mijn rieten stoel op het terras en haalde Marimon bij zijn timmer vandaan. Na vijf minuten kwam zij met het bod. Omhoog zeiden wij stoïcijns.
Zij weer af naar het tuinhek. Na een halve minuut kwam Nicky weer omhoog, blij ja knikkend. En zo was de koop in principe gesloten. Marimon en ik boden hen confuus een glaasje prik aan, wat zij weigerden. Wat papieren en documenten later zwaaiden we ze, nog natollend uit.

Epiloog:
Dit hadden wij totaal niet verwacht en wij weten ook niet wat we er van verwachten moeten. Er is nog niets getekend, dus niets staat vast. Het was op zijn zachtst gezegd een vreemd stel, zoals ze daar elkaar ondersteunend over het erf liepen te bonken. Al snel werd duidelijk dat hij de centen had en zij die wilde hebben. Zo wilde zij zo snel mogelijk trouwen, zodat zij en haar 5 kinderen, zouden meedelen in het bezit van Pied Sec plage. Daar maakte ze geen geheim van. Zij deed het woord en regelde alles. Zijn stem hebben we niet gehoord, behalve de vraag of we de regentonnen lieten staan. Het leek alsof hij een gedrogeerde zombie was, maar wel met een dure auto en een appartement in Parijs in de verkoop. 
Het was duidelijk dat zij haast had, het ijzer wilde smeden zolang het heet was. Waar heeft ze hem opgeduikeld? Wanneer zal hij wakker worden en zien met wat voor klagende chagrijn hij in zee is gegaan? Wij wachten af...

Muizenissen in de nacht.

Des avonds tegen negenen, vallen steevast mijn oogjes toe boven het boek dat ik aan het lezen ben, zelfs als het geweldig spannend is. Ik ga dan maar naar bed, want op de divan slaap je toch niet rustig. Eenmaal daar aangeland val ik gelijk in slaap, maar word dan om een uur of drie, vier, wakker en meestal met sombere gedachten. Ik ben geen nachtmens. Met al die donkerte om mij heen, of ik nu alleen ben of niet, en dan ook nog met dat constante geruis van de regen, heb ik moeite niet weg te zinken in een winterdepressie.  

Ik zie vluchtelingen met jengelende kinderen onder een tentzeil in de regen. 

Ik zie Edith, mijn collega bij de Secours Populaire, die kanker heeft en toch komt werken met haar kale hoofd, om maar niet alleen te zijn. Ik zie haar alleen in haar bed, wakkerend, piekerend. Of T.V. kijkend. Wat zouden er 's nachts voor programma's zijn?. Porno heb ik gehoord. Daar zal ze wel niet op zitten wachten, met haar weggesneden borsten en haar misselijke maag.

Ik denk aan onze mooie aarde en haar naderende ondergang.

Ik denk aan de steeds materialistischer wordende mens.

Ik denk aan ieder voor zich en geen god voor ons allen. 

En tenslotte zie ik mijzelf oud en krom van de artritis en artrose met een bedelnap op de rue Saint Cathérine in Bordeaux zitten... en niemand die naar me omkijkt.

Uiteindelijk val ik in toch in slaap natuurlijk. 

Maar als ik wakker word, zelfs als het nog donker is, zelfs als het nog steeds regent, heb ik er weer helemaal zin in en alle muizenissen van de nacht zijn spoorslags verdwenen. 

Hallo wereld: Here I come!!

Wapenstilstand.

Hier geen vrolijke SintMaartenlampionnetjes, maar Armistice, de herdenking van het einde van W.O. 1, open einde eigenlijk, want wat herdacht wordt, is een wapenstilstand. 
Er waren geen winnaars, enkel verliezers. 

En daar waren er veel van. Ongelooflijk dat in zo'n klein dorp zoveel mannen gevallen zijn. De wethouder leest de namen op en na elke naam mompelt de meute: 'Mort pour la France'.

Ik aarzel of ik mee zal brommen. Mort pour la France me hoela.
Dood voor hun meerdere, die er een promotie uit kon slepen.
Dood voor de heersende elite, die zelf doodsbang was dat het gepeupel de macht zou grijpen. 'Arbeiders aller landen verenigt u'.
Sla ze uit elkaar, die arbeiders, voor ze zich wat in hun hoofd halen.
Naar het front, jullie! En uit die loopgraven!
Verschrikkelijk, ze deden het nog ook. Ze hadden geen keus, de kogel was het alternatief. Slachtvee was het.

Maar de bijeenkomst rond het monument en vooral later bij de vin d'honneur in de feestzaal, was heel gezellig, zo niet feestelijk.

Vooral met zo'n majorettengedoe erbij waar je je altijd slap om lacht. Er zit ook altijd zo'n kleintje bij die met alle handelingen een slag achter is. Hier staat ze vast even voor te chagrijnen, de kleine in het midden.

Hier de majorettes ontdaan van hun jas. Let op de kleine vooraan, die het niet meer kan volgen.

En je ziet nog eens iemand.

Een kachel en boeken dagje.

Wij zouden vanmorgen voor dag en dauw naar de marché de capucines in Bordeaux, maar gisteravond repte geen van ons over dit voornemen en vanmorgen in bed lagen wij allebei stilletjes te hopen dat de ander het plan vergeten zou zijn.

Sinds het kacheltje aan is (vanaf vrijdagavond), zijn we ineens veel huiselijker geworden, lokt het onbestendige buiten een stuk minder, zelfs met Bordeaux als aas.

De verste tocht die we vandaag hebben ondernomen, was naar de Super-U in Mirambeau. Een mens moet toch eten, nietwaar?
Ik heb nog even mijn tuinkleren aangehad om enkele kruiwagens tuinafval naar de brandstapel te vervoeren en en passant de drollen uit de kippenhokken te scheppen en wat eieren te rapen. Toen snel weer naar binnen, want daar wachtte een voorraad verlokkende lectuur. Ik ben zoals meestal in drie boeken tegelijk bezig:

 In het Spaans, zodat ik er al maanden mee bezig ben, want ik zoek elk woordje op dat ik niet ken, zelfs als ik het niet echt hoef te weten om de verhaallijn te kunnen volgen, maar daar zou ik Marquez mee te kort doen.

Jane Austen, moest ook een keer, zonder haar heb je niet echt gelezen.

Ben pas op blz. 45, maar ik vind het al heel mooi en spannend. Ik zal van de week weer eens terug lid van de bieb worden, dan kan ik de originele Franse er naast leggen om te vergelijken. Ik heb de indruk dat de vertaalster af en toe naast de plank zit, maar ik vergeef het haar bij voorbaat, want uit het Frans vertalen is heel lastig. Ik heb hetzelfde gedaan met 'Les âmes grises', Grijze zielen', ook zo'n prachtig boek en meesterlijk vertaald.


De dag is al weer bijna om, met welk boek zal ik afsluiten?
Welk droomt het zoetst....?

De kortste weg naar de hemel gaat via Allerzielen.

In Barcelona hebben vandaag tussen 8.00 en 18.00 uur, 200.000 personen de 7 kerkhoven aldaar bezocht. Hier in Frankrijk zal het bezoekersaantal evenredig niet minder zijn geweest. De Zuid-Europese landen laten zich geen feestje ontnemen. Ook Halloween is in opkomst, op dezelfde dag als zij hun doden uit het vagevuur bidden.

Wiki leert mij dat Halloween en Allerzielen van oorsprong hetzelfde Keltisch feest was. Nieuwjaarsnacht viel bij de Kelten op of rond 31 oktober. Het kon verschillen omdat afgegaan werd op de maandkalender, net als Pasen. Het feest heette Samhain, dat november betekent in het Iers. Het oude jaar werd begraven en het nieuwe stond uit het graf op.
Zij kozen hier een goed tijdstip voor, want de oogst was binnen en het zaaigoed voor het voorjaar lag klaar. Even tijd om uit te puffen.

Halloween en Allerheiligen schijnt ook van hetzelfde woord te komen: Hallow-e èn, oftewel All Hallows Eve, Allerheiligen avond. Het is allemaal een pot heidens nat.

De hele boel waaide over naar Europa, waar via de Romeinen, de Katholieken de feestelijkheden inpikten en daar zitten we nu dus nog steeds mee. 

De enigen die niet meedoen, zijn natuurlijk weer de Protestanten.
Zij zijn zelfs rabiaat tegen, want wat wil nu het toeval? 
Juist op 31 oktober timmerde meneer Maarten Luther zijn 95 stellingen op de deur van de slotkapel in Witteburg (hoewel ik vroeger op school leerde dat het in Worms was), als aanklacht tegen de Katholieke kerk met zijn Roomse fratsen.

Waarschijnlijk was deze datum helemaal geen toeval, maar waren zij al dat gefeest zat!.Nou dat zijn wij ook, de hele dag de winkels dicht zaterdag, behalve de Brico-Marché gelukkig, want onze elektrische heggeschaar brak omdat hij op een stuk betonijzer stuitte, in de heg. Op de terugweg stond Marimon met accu-panne op het dorpsplein, omdat hij had staan kletsen met motor uit en lichten aan. Bij thuiskomst was de W.C. weer verstopt.

Dat heb je van dat gewerk op een Heilige Dag! Iemand die in het vagevuur ligt te sudderen heeft ons gestraft, waarschijnlijk mijn vader.

Het kerkhof in Saint Georges des Agoûts. Wij hoefden ons niet te verplaatsen, want mijn moeder staat nog steeds gezellig bij ons in de boekenkast. Het schijnt dat dat helemaal niet meer mag trouwens. Ssshhht... tegen niemand zeggen.