Een nieuwe missie.

De 14de juli, nationale feestdag in Frankrijk, hebben we overgeslagen. Te druk sinds we een missie op ons genomen hadden: De redding van de kapel.

We waren het al lang van plan, maar je stelt het uit omdat er genoeg ander werk te doen is. Een paar dagen geleden stond echter de Markies van Carrabas voor onze neus met een zeer sophisticated schuurmachine en een minuscuul tubetje vulsel. Over de rest van het benodigde materiaal beschikte Marimon zelf, zie het professionele schavot, zeer toepasselijk op de 14de juli.
Echafaud heet zo'n ding in het Frans, dezelfde benaming als indertijd het ding waarop Marie-Antoinette en de rest van de koninklijke familie onthoofd werd. Een schavot of steiger dus.

Een tubetje plamuur zal niet voldoende zijn.

Ik heb mij intussen op de meidoornhaag geworpen, die helemaal opgevreten wordt door klimop. Ik was er vorig jaar al aan begonnen, maar het was geen doen, want de klimop zat totaal verweven met de meidoorn. Wij hebben het gewaagd de heg te halveren en ja hoor, experiment gelukt. Het stukje heg dat ik schoongemaakt had, is weer uitgelopen. Nu heb ik er mij serieus opgestort en ik denk dat ik het uiteindelijk ga winnen.

Hoe het was en het overgrote deel nog is.

Met grote tangen ga ik de klimop te lijf en speel dat ik tegen de IS vecht, die de arme meidoorn in een wurggreep houdt.
Ik besef ook dat die meidoorn, die nu een slachtofferrol krijgt toebedeeld, ook niet zo'n lekkertje is, want hij vecht behoorlijk terug en een keer van zijn vijand ontdaan, zal hij zeker alle andere groeisels onderdrukken die in zijn buurt komen. Ach ja, het zijn net mensen. 

Sommige stammetjes hebben de strijd definitief verloren, maar er zijn er genoeg die weer uitlopen. Zij laten zich niet zo makkelijk kisten.

Aan de vooravond van de 14de juli zijn we wel even de sfeer gaan proefen. In Lassay les Châteaux hebben wij ons laten verrassen door straatanimatie en ook door het dorp zelf, dat nota bene bijna geheel uit kasteel bestaat. Wat een prachtig plaatsje, en dat 30 km. van hier. 

La Roseraie.

Door een straattheatergroepje lieten wij ons verleiden tot een kleine speurtocht, waarbij we o.a. beestjes moesten opzoeken en fris water, en die eindigde in een zeer krappe caravan, waar wij geacht werden in te kruipen met onze stijve botten . Tot overmaat werd een jutezak voor de ingang neergelaten en daar zaten we dan, opgekreukeld in het pikkedonker.

Er ging een klein lichtje aan en er werd ons door twee allerbeminnelijkste jongedames een verhaal verteld, waarin de twee diertjes die wij gevonden hadden en koesterden in de palm van ons hand, een rol speelden. Toen het verhaal verteld was, werden wij nog niet bevrijd, doch moesten we gaan liggen.
Eigenlijk was de voorstelling voor vier mensen bedoeld. Ik kon mij nauwelijks voorstellen hoe dat geweest zou zijn, met vier vreemde mensen tegen elkaar aangeperst op die caravanvloer.

De meisjes hadden inmiddels de (krappe)ruimte verlaten.
Daar lagen wij in het donker in de stilte in een vreemde caravan.

Toen was er ineens een glazen plafond met daarop bewegende armen en voeten, nattigheid, iets dat op zeewier leek. 
En een lichtje, gelukkig.

Er werd ons een verhaal verteld over grote droogte, over mislukte oogsten, over hongersnood en hoe alles wat leefde stierf of verdween. Toen water, water en nog eens water, tot alles verdronk.

En daarna.....Ik weet het niet meer, maar we mochten er gelukkig uit, want mijn latent aanwezige claustrofobie deed zich gevoelen.
Al met al een verkwikkende ervaring, want de wereld leek 10 keer mooier, frisser en vrijer toen we weer safe and sound op straat liepen.