Vakantie op Texel 1962.

 Met Mieke in mijn kleine legertentje. Niet op Texel, maar thuis in de tuin.

De volgende vakantie werd gevierd op Texel. Wij gingen voor het eerst kamperen, met 3 bevriende gezinnen waarin totaal 7 kinderen, tieners eigenlijk, in de leeftijd van 11 tot 15. Avonden lang zat ons moeder, door mij bijgestaan, dekens aan elkaar te naaien met de flanelsteek, want slaapzakken hadden we niet. Ook lakens werden met grove steek aan elkaar genaaid op de oude Singer. Ome Chris reed vooruit met zijn bestelwagentje. Het voertuigje zuchtte en kreunde onder de lading matrassen, dekens, lakens, gascomfoortjes, potten, pannen, borden, kroezen, bestek en alles wat een mens zoal nodig heeft voor dagelijks gebruik. Wij, de passagiers, gingen met de rest van de bagage met de bus, de trein en de boot. De overtocht leek me toen heel lang te duren, hoewel het niet langer dan 20 minuten geweest zal zijn. Aan de overkant stond ome Chris te wachten met een inmiddels uitgeladen autootje, samen met zijn broer, ome Piet, die op Texel woonde en in een Eend reed. De 7 tieners en 3 moeders en mijn vader werden over de 2 autootjes verdeeld. Het zou me niet verbazen als hij zijn eigen 3 kindertjes ook nog meegenomen had, maar die waren kleiner. We zijn i.i.g. wel een keer tijdens die vakantie met alle 10 kinderen tegelijk in die Eend naar het strand vervoerd. De groteren met de kleintjes op schoot, veiligheidsriemen hadden we nog niet van gehoord. De tenten stonden al klaar op 'de Bremakker'. Grote katoenen tenten, één ruimte, met een houten vloer. Koken op een primus of butagas, buiten voor de tent of in geval van regen, in de ingang. Tafels en stoelen hadden we niet, misschien een paar klapstoeltjes, alles ging op de grond met bord op schoot. Op ons na, was de camping nagenoeg leeg (midden in de zomer, in de bouwvakvakantie). Een paar tenten her en der. Een verlaten caravan. De hele kantine voor ons. Het was niet echt mooi weer die week, winderig zoals altijd op Texel en bewolkt. Geen strandweer. Wat we dan deden? Ons vermaken in de duinen, denk ik. Giegelen en melen, zoals tieners altijd overal doen. Ik weet het niet meer. Wat ik nog wel weet is dat het lied 'En haar sneeuwitte boezem was nauwelijks bedekt' van Johnny Hoes in de Juke Box zat en dat wij dat niet mochten draaien en helemaal niet mochten zingen.

Net als het lied van Corrie Brokken, Milord. Ik vond het heerlijk om dat te galmen, maar mijn moeder vond de tekst niet door de beugel kunnen. Ik begreep niet waarom. Overdreven. Net of ze zelf zo netjes waren.. Maar kinderen moesten zo lang mogelijk kinderen blijven, dus oortjes en oogjes dichtgestopt. Nou ja, nu is het ook niet alles met wat kinderen allemaal te verwerken krijgen. Ik weet niet wat beter is. Misschien maakt het niet uit. Informatie dringt toch pas door als je er klaar voor bent.