Toch nog een boompje.

 

Eigenlijk wilde ik Kerst helemaal niet vieren, zoals ieder jaar. De laatste week van het jaar gewoon er uit knippen, suffen en slapen met de katten. Omdat ik het een naargeestig feest vind, geplaatst in een naargeestig jaargetij en dan nog die ellende in de Oekraïne, in Gaza, al die vluchtelingen, daklozen. Maar de doorslag gaf de prijs van de kerstbomen. 60 euro! 120 gulden! Zijn ze nou helemaal belatafeld.

Dus geen boom en zeker geen vreetfestijn, want eten wij al niet iedere dag heerlijk? Daar valt gewoon niets meer aan toe te voegen.

Maar, op de 17de, toen het licht keerde en de hoop rees, waagden we toch een ritje naar de NOZ, een goedkope rotzooiwinkel. Daar lagen boompjes voor 8 euro 50. Klein en zonder wortel in een netje geprakt, maar tenminste betaalbaar. We hebben het 5 dagen buiten laten liggen, want geen kluit en geen kruis, hoe zetten we dat ding neer?

Maar Marimon, niet voor één gaatje te vangen kreeg het zonder vloeken voor elkaar. In no time stond het beestje. En door zijn geringe omvang ook nog eens op een handige plek, op de vensterbank, uit het looppad. 

Toen het boompje eenmaal stond waren we niet meer te houden en kwamen er overal slingers en huisjes en kerstmannetjes in arresleetjes. Maar eten nee. Gewoon zuurkool met de Kerst en vanavond even naar het versierde dorp met de draaimolen en het tentje met de crêpes en glühwein. Een mini kerst in kleine kring is geoorloofd. En wie weet nodigen we een eenzame ziel uit op de zuurkool, maar die moeten we nog gaan zoeken.

En ondertussen regent het maar door. Zou ons huisje blijven drijven als de rivier ons bereikt?