Vriendinnen zijn nooit te vertrouwen.

 

Ik was een jaar of 11. Alle meiden in de klas hadden kort haar, behalve ik. Ik mocht niet anders zijn dan de rest vonden zij en ze zeurden net zo lang tot ik naar de kapper ging. Dat was kapper Baltus, de enige dameskapper in de buurt. Zijn assistente was Anneke de Smit, die ik goed kende uit het feestcircuit van mijn ouders. Over haar knipkwaliteiten wist ik niets...

Een beetje huiverig nam ik in de stoel plaats. Voor mijn gevoel had ik al jaren lang haar, want op die leeftijd gaat je herinnering maar een paar jaar terug, maar ik was er aan gewend en ik voelde mij er wel bij. Ik dacht dat kort haar niet bij mij zou passen en dat deed het blijkbaar ook niet, want toen ik na de knipsessie naar buiten kwam, rolde de op de stoep wachtende  vriendinnenschare over elkaar heen van de lach. Ha ha ha, je bent precies je tante Annie, (dat zou trouwens geen belediging moeten zijn, want mijn tante Annie had prachtig haar), maar voor mij klonk het alsof mij een vooroorlogs kapsel was aangemeten. Ik schaamde mij jarenlang voor deze foto, die net na het knippen is genomen, maar nu vind ik dat het goed meevalt. Het groeide trouwens heel snel, want het jaar er op had ik alweer een paardestaart. 

Zo zie je, vriendinnen zijn nooit te vertrouwen.

Tante Annie.