Wat een ellende!

 

Onze Franglais groep, het lichtpuntje van de week. Voor de rest allemaal ellende. Afgelopen donderdag naar de orthopédiste. Ik zie dat uw knie goed gaat ( hij kijkt er naar met mijn legging aan, heeft hem niet gezien, noch gevoeld). In de punctie die we van het knievocht genomen hebben waren geen bacterieën aanwezig. Maar ik heb nog steeds verhoging! De oorzaak daarvan moet elders gezocht worden, uw knie is goed en verder is het niet mijn terrein. Fin de consultation. Einde consult. Ik wil sluiten. Gaat u maar.

Wat een hork, wat een onsympathieke kwal. Dus nu moet ik weer terug naar de urgence, daar weer de hele dag zitten met een naald in mijn arm. En wie weet wanneer ze iets gaan vinden en wàt ze gaan vinden. Moet ik nog maanden als een halve zombie rondlopen? 

Ellende 2: Woensdag. Marimon haalt het in z'n hoofd om even naar Ikea in Caen te gaan in zijn eentje om een bankje voor de gîte te halen. Half 10 vertrek, 1 uur terug. Hij kookt, vertrekt naar zijn koor, doet daar gymnastiekoefeningen voor de ademhaling, komt thuis en zet het Ikea bankje in elkaar. Tussendoor sleept hij ook nog met een 2 persoonsmatras. 's Nachts wordt hij wakker met een enorme pijn in z'n rug, kan niet meer op of neer. Hoe zou dat nou komen?? Ik duw er mijn beroemde 10 % opium pijnstiller in en hij slaapt weer. Sindsdien loopt hij krakend en zuchtend door het huis. Even zitten, met veel pijn opstaan, stukje schuifelen, weer gaan zitten. Tot gister moest ik hem aan-en uitkleden en zijn veters strikken. Vandaag alleen nog de veters, dus we gaan vooruit.

Ellende 3 is onze eens zo sterke kater Léon, die met de dag achteruit gaat, vrijwel niet meer eet, maar toch doorhobbelt. Wij vragen ons af wanneer we hem van het leven moeten verlossen, maar daar lijkt hij toch nog niet aan toe, want meerdere malen per dag en per nacht maakt hij zijn wandelingetje, kwam tot een paar dagen geleden nog iedere dag met een muis voor ons aan. Pijn lijkt hij niet te hebben. 's Nachts ligt hij gezellig bij ons op bed. Maar we weten dat het uur van afscheid nadert.

Ellende 4 is dat het voortdurend regent. Het sopt en het zuigt, het terrein is doorweekt. De arme nieuwe prachtige schone kipjes hebben sinds hun komst nog nauwelijks een droge dag gekend en zien er uit als vodjes.

En dan al die digitale ellende, zelfs een normale huisarts is er niet meer, alles via het scherm, al die knopjes, al die gesloten loketten. 

Mag ik even flink schelden op de huidige maatschappij en het ouder worden in het algemeen? Dank jullie wel lieve lezers, ik ben er van opgeknapt. Wordt vervolgd.