Ooms en tantes. 1953

In deze onzekere tijden met vallende vliegtuigen, een dol geworden Israël en een ieder die in de weg zit arresterende Trump, geeft een zwart-wit familiefoto uit de vroege jaren 50 een soort troost.

 

1953. Ik was 5 jaar. Het was de huwelijksdag van tante Wil en oom Dik. Het was een sober feest, want zij hadden geen centen. Niemand had centen in de jaren 50 en zij al helemaal niet, want hij was net klaar met zijn studie en het vervullen van zijn militaire dienstplicht. Zij gingen tijdelijk wonen bij tante Wil's moeder boven en dat herinner ik mij nog hoewel ik pas 5 jaar oud was. Ik weet nog dat ik daar een baby nichtje leerde lopen samen met 2 andere nichtjes. En dat we niet zo veel lawaai moesten maken omdat haar moeder  beneden zat. Ik mocht niet mee naar de trouwpartij, de andere neefjes en nichtjes ook niet. Alleen de oudste 2 mochten er bij zijn. Mijn oudste broer Dik en nicht Tine. Die waren beiden al 16. Mijn broer rechts geknield in zijn zondagse plus-four. Tine knielt links naast de bruidegom, met gestreept truitje. Zij lijkt veel ouder dan mijn broer, vind ik. Mijn vader staat uiterst rechts (wat een klein ventje eigenlijk), naast hem tante Corrie en daarnaast mijn moeder in haar misschien wel 15 jaar oude jas. Het was 1953 en ze had hem nog van voor de oorlog. Ik herinner mij die jas nog, hij was donkergroen met bruine fluwelen knopen met gouddraad. Die heb ik nog.in mijn naaimandje.Ik koester ze. 

Op de foto allemaal familie of aangetrouwd. Behalve de grote man achter met alpino pet (clot, zoals mijn vader dat hoofddeksel noemde), dat was een studievriend van oom Dik. En de dame naast nicht Tine, zij was een toenmalige verloofde van oom Jan, die naast haar knielt. Oom Jan was een goede gymnast, hij zat in het keurcorps Zaanstreek. Hij was knap om te zien, en aardig, maar een beetje saai. Ze noemden hem 'mooie Jantje'. Links oom Freek, een grote massieve man. Hij leek een beetje op Oliver Hardy, de dikke van de dikke en de dunne, maar niet zo dik. Hij was ook heel aardig. Al mijn ooms en tantes waren aardig, ik ging er graag logeren in de zomervakantie. Ik kan mij niet voorstellen dat het maar 5 jaar later was dat ik in de zomervakantie op hun kindertjes ging passen. Zagen zij er zo jong uit, toen? Ik was 10 en hun zoontje was 2. Oom Dik had inmiddels een huisartsenpraktijk in Landsmeer. Gewoon in een nieuwbouw rijtjeshuis met de apotheek in een soort schuurtje in de tuin. Mijn moeder ging er wel eens poeders vouwen. Het was wel makkelijk dat ik de kinderen bezig hield, want tante Wil was tegelijkertijd zijn assistente. Zo ging dat, je moest ergens beginnen.

Behalve nicht Tine leeft niemand meer van de mensen op de foto. Zij is nu 88 en voorzover ik weet in goede gezondheid. Er schijnt ook nog een aangetrouwde tante in leven te zijn, tante Rie. Zij was de (veel jongere) vrouw van 'mooie Jantje'. Ik heb al jaren geen contact meer met haar. Met mijn  neven en nichten ook niet trouwens. Wij zijn een los zand familie, hoewel niemand met iemand ruzie heeft. Dat kan ook niet als je elkaar nooit ziet. Maar wel goede herinneringen.

Mijn oma en de moeder van tante Wil. Mijn moeder daar achter en naast haar nicht Tine.

Het groeit en bloeit.

Nog steeds stralend weer en geen drupje regen. De moestuin ziet er niettemin stralend uit. Geen uitdrogingsverschijnselen èn door diezelfde droogte, geen slakken. 

Ook de appel, pruimen en kaki oogst zal overweldigend zijn dit najaar. 

Met de moestuin sta ik echter voor een dilemma. De prachtige nog steeds niet uitgebloeide korenbloem zal ik moeten rooien om er plaats te maken voor een of twee pompoenen. Maar hij wordt nog druk bezocht door een bijenkolonie. Wat te doen? 

En ik kom dus ook door die tuin of voornamelijk door die tuin, nauwelijks van het padje af, mijn leven speelt zich hier tot en met een paar dorpjes verder volledig af. Al mijn vriendin en kennissen wonen in die straal van 10 km. Nieuwe gezichten zie ik via de huurders van de gîte, aan wie we de laatste maanden steeds in perioden van enkele dagen verhuurd hebben en die bijna altijd een vader of moeder in het verzorgingshuis hebben die ze komen bezoeken. Zodoende zien we steeds dezelfde gezichten terug en ontstaat er een band, zoals met de huurders die vandaag aangekomen zijn en al voor de derde keer komen. Niet uit de omgeving deze keer, maar  helemaal vanuit het verre Nederland. Dat gaat weer gezellig worden! 

 

Moeders resten in het paradijs

 

Het schijnt dat het vandaag moederdag is, tenminste in Nederland en nog wat landen maar hier niet, dat is pas over 14 dagen. Dat mochten ze wel eens gelijk trekken, maar zelfs daar over is Europa het niet eens. Of gelijk maar afschaffen, want het is een raar feest, moeder ben je immers elke dag en niet een dag per jaar. 

Kijk in die urn liggen de resten van mijn moedertje, omringd door het schoenlappersplantje en het gebroken hartje midden in ons paradijs. Een beter plekje hadden haar resten niet kunnen wensen.

Ons paradijs ja, dat met de dag droger wordt. Vandaag zou het regenen, hadden ze beloofd en gister ook al en eergister, maar niks, altijd mooi weer. Het ziet er wel prachtig uit, niets van verdroging te zien. Waar we dan ook de meeste tijd mee bezig zijn, is ons paradijsje in stand houden, onkruid uitrukken, ontginnen, iets timmeren en repareren. Eigenlijk alleen voor onszelf, want wie komt hier nou. De postbode, een pakjesbezorger, wat kapelbezoekers (die altijd wel heel verrast zijn als ze hier binnen komen fietsen) en huurders van de gîte. Nou goed, het is een onschuldig tijdverdrijf en iedere passant die er een beetje gelukkiger van wordt is er een.

Pasen alweer bijna voorbij, zonder hazen of eieren.

 Pasen 2025. We dachten er over om naar de festiviteiten in het buurdorp te gaan. Er was een wandel en fietsroute uitgestippeld langs de bloeiende perenboomgaarden, werkelijk een lust voor het oog. Alleen konden we niet uitvogelen waar het begin of eindpunt was. Bovendien was het weer nogal somber, niet uitnodigend voor een wandeltocht. Nu hou ik toch al niet zo van wandelen en Marimon al helemaal niet. Ik krijg altijd wel pijn ergens aan een scharnierpunt, is het niet een knie dan is het wel een heup. Of ik moet plassen. Marimon heeft daar allemaal geen last van, maar hij vind het weer saai, omdat het niet opschiet. Dan maar met de voiture naar het café, waar je koffie met croissants en tripes kon bekomen. De eerste twee versnaperingen klonk ons wel goed in de oren, maar tripes? Dat past daar toch niet bij om 10 uur in de morgen? Trouwens ook niet op wat voor tijdstip dan ook.Toch maar er op af. Café's zijn altijd wel gezellig, op elk uur van de dag, als het maar zonder tripes is. Maar het bleek in zo'n tochtige tent te zijn die op het plein voor het café was opgesteld. Een vluchtige blik naar binnen beloofde weinig mensen en veel rook. Weg wezen hier! We halen croissants bij onze eigen bakker en zetten thuis een bakje uit onze eigen koffiepot. Veel lekkerder en niet zo koud!

Thuis is Marimon zijn schuurtje ingedoken om daar nog wat in te oetelen. En ik heb eindelijk een goed passend en origineel kraagje op mijn vogeltjes jasje geknutseld dat daar al vanaf  de Kerst op hing te wachten. Iedereen trevreden. Laat ze maar lekker genieten van hun tripes daar in de rook..

En de Paus heeft eindelijk zijn rust, hoor ik. Beato lui.

Nieuw schuurtje in de bloesem, wie heeft het?

 Kijk eens hoe schattig, bijna klaar. Het wachten is nog op een koerier die een daklijst van Amazon komt brengen. Dat heeft mijn Marimon weer mooi voor elkaar getoverd. Het weer heeft ook een beetje meegeholpen. Zon, daar krijg je inspiratie van en droog, zodat we door konden werken.Ik zeg 'we', want hij aan het schuurtje en ik in de tuin. Ik heb een nieuw stuk moestuin gespit voor de tuinbonen en ben de op voorhand te verliezen strijd aangegaan met de gestaag uitdijende brandnetelcolonie langs het pad. Ik moet zeggen dat brandnetels wel voor mooie losse grond zorgen. Kan ik mooi gebruiken voor zaaigrond. En als die akelige prikdingen weg zijn, kunnen daar dahlia's geplant. Leuk voor als straks de narcissen uitgebloeid zijn. Regeren is vooruitzien zei mijn moeder altijd.

Daar komt bij dat het verhuurseizoen plots vervroegd is losgebarsten. Dat wil zeggen: poetsen, wassen, strijken.

Maar vandaag hebben we een vrije dag en doen we lekker niks! 

En het regent eindelijk een heel klein beetje. Hoera!!

             

Moestuinverslaving

Ik weet niet waar dat nu precies aan ligt, maar op een bepaald tijdstip in het voorjaar komt het over me, de moestuinkriebels, die meestal overgaan in een regelrechte verslaving. 

 

Vooral nu met dat mooie weer en de vers aangebrachte omheining waardoor mij oeuvre niet gelijk overhoop gehaald wordt door het kippentuig. Wat een heerlijkheid om 's morgens in de eerste zonnestralen met nog een fris briesje zittend om mijn krukje in de vers omgespitte aarde te mogen woelen, als zat ik in de zandbak van mijn jeugd. Waar komt die plant en groeiliefde toch vandaan?

Alle 5 kinderen bij ons thuis waren ermee aangestoken, terwijl we het niet van huis uit hebben meegekregen. Van vader niet. Hij hield wel van de natuur, van bloemen en planten, maar niet om er nu veel tijd in te steken. Een mooi hoekje met viooltjes, een bloembak, maar de rest van de tuin was een wildernis waar de buurt schande over sprak. Van moeder helemaal niet. Zij knipte de heg aan de straatkant omdat ze anders niet meer op de weg kon kijken en mijn vader het niet deed. Ze vond dat eigenlijk geen vrouwenwerk en maakte zich druk over wat de buurt daar wel niet van zou denken. 

Aan het einde van de straat waren er volkstuintjes. Mijn vader heeft er eens een perceeltje gehuurd met slechte afloop, nog geen sperzieboon heeft hij er gekweekt. Er kwamen klachten van de buurtuinders, dat al het onkruid naar hun schone tuinen overwaaide en afgelopen was het experiment. 

Het scheelt misschien dat wij wel een grote tuin hadden, waarin we vrijelijk mochten aanmodderen. Onze ouders daarentegen zijn beide zonder tuin opgegroeid. En eigenlijk vonden wij de moestuinders maar een armoedige kaste, die je op zondagmorgen met hark en schoffel op de bagagedrager van de fiets gebonden voorbij zag kreunen, piep krak tuut om enkele uren later weer met een emmertje oogst aan hun stuur en een bos gladiolen achterop terug te fietsen. Pa voelde zich daar niet tussen thuis. Het enige wat hij met succes geteeld heeft, was tabak tijdens de oorlogsjaren, dat bracht tenminste wat op. Hij had het later kunnen proberen met een weedplantage, maar daar was hij net iets te netjes voor, of te bang.

Het grote avontuur des levens.

Iedere week repeteert onze theaterclub voor de opvoering van een Pantomime, een begrip in de UK, in Europa een onbekend verschijnsel. Ik ben het een beetje zat, want het is al de derde keer dat we zoiets opvoeren en de ene verschilt niet veel van de ander. Ook heb ik maar een klein rolletje (we hebben bijna allemaal maar een paar regels tekst omdat we met te veel zijn) en dus zit ik de meeste tijd te niksen en te wachten tot ik aan de beurt ben. Toch vermaak ik me wel terwijl ik de nieuwe aanwas bestudeer. Een paar kinders van een jaar of 8 en een stel tieners rond de 16. Ze doen het leuk en voor hen is het heel spannend want de eerste keer dat ze meespelen. Een van hen heet Faren, een naam die ik maar niet kon onthouden tot ik het ezelsbruggetje Varen (de plant) bedacht. Waarom heten ze niet gewoon Jacqueline of Jean-Claude, dat onthoud ik tenminste. De naam Faren is Iers, vertelde ze mij en betekent avontuur. Niet dat ik veel avonturen beleef, voegde ze er wat triestig aan toe. Beleefde ik avonturen op mijn 16de?

Welnee. Ik ging naar die supersaaie ULO in Krommenie. Ik heb daar echt 0 avonturen beleefd. We gingen met vriendinnen op de fiets naar de bioscoop in een van de Zaandorpen en na afloop een frietje in de snackbar met jukebox. Ik vond zo'n film toch eigenlijk wel een klein avontuur, want je kwam er mee in een andere wereld en in de snackbar waren JONGENS! Niet dat die naar mij keken, want zij zochten het in iets oudere meiden, maar de sfeer kon ik toch al proeven. 

En we deden aan bankhangen. Keken een melige film op de vers aangeschafte T.V. Gewoon samen zijn.

Bij ekaar blijven slapen, met zijn drieën in een bed.

We spaarden voor een koffergrammofoon en kochten af en toe een 45-toerenplaatje van ons zakgeld. Plaatjes draaien was een geliefde bezigheid op zaterdag of zondagmiddag.

We gingen op de fiets naar de HEMA in Zaandam en kochten er hele kleine lippenstiftjes voor een dubbeltje per stuk. En dan maar smeren. Jezelf en elkaar opmaken, je haar tisten zodat er een toeter op je hoofd ontstond waarover weer een nylon hoofddoekje moest om het in evenwicht te houden op de fiets in de Noord-Hollandse bries. 

Ook maakte iedereen van mijn leeftijd toen muziek. We zaten op gitaarles bij Niek de Goede, groepsles allemaal tegelijk: 'Wij zijn twee eenzame cowboys, en zwerven langs bos en langs hei'. A...G 7...C...schreeuwde hij dan en wij met zeker 10 kinderen rammelden op onze gitaren en zongen uit volle borst mee. Wat een plezier. 

Mijn broer met zijn (vaak Indische) vrienden had een bandje à la Peter Koelewijn en wij meiden zongen tweestemmig 'Send me the pillow', terwijl we hete tranen hulden omdat het zo zielig was en wij op die leeftijd om niets huilden en ook om niets lachten. Liefst de slappe lach tijdens het schoolconcert.

Het grote avontuur was dansles!

Met mijn nieuwe terlenka rok en broer met zijn bakkersruitjespak.
Ik durfde niet goed en vroeg broer, die al een jaar dansles achter de rug had, of ik wel ten dans gevraagd zou worden en niet als een muurbloempje langs de kant zou blijven zitten. 

'Dat zal wel meevallen, hoor', zei broer. 'Er zijn er nog wel lelijker dan jij'. Neem een broer, goed voor je zelfvertrouwen!

En op de fiets naar het strand, want dat was maar een km of 10.

Je zou zeggen dat ik mij niet verveeld heb met een jaar of 16. Toch wel, want ik had het gevoel dat ik in de wachtkamer zat en dat het Grote Avontuur nog moest beginnen...En dat was ook zo.

1990. Toen en nu.

 

1990. Rond deze tijd, maar dan 35 jaar geleden. Marimon en ik kenden elkaar nog maar een paar maanden, we woonden nog ieder op ons eigen adres. De foto is genomen (door wie?) op de Lange Kerkstraat. Mijn dinnetje Tijn die nu bijna 85 is, maar goed gezond na al die flessen, was op bezoek. Dus het kan zijn dat Arie de foto heeft genomen. We rookten er nog stevig op los, ik met een denicotea filter in mijn sigarettenpijpje. Dat hielp, dacht ik, om van het roken af te komen en de allerslechtste stoffen uit de tabak te weren en als bijvangst stond het wel chique. Ook waren we niet vies van alcoholica aan het aantal flessen en glazen te zien. Gezellige tijd zo te zien, maar verlang ik daar naar terug?

Nee, ik verlang nooit ergens naar terug. Het is zelfs zo dat ik mij nauwelijks kan voorstellen dat ik dat was, daar en toen. Wel heb ik nostalgie naar enkele details, maar dan alleen de leuke kant er van. Zoals je baby in je armen voelen, maar niet het nachtelijk gekrijs. Of het verliefde van een nieuwe liefde, maar niet de toestanden die daar vaak (soms) uit voortvloeien. 

Het komt waarschijnlijk doordat ik het nu ook naar mijn zin heb. Minder avontuur, minder verwachtingen, minder spannend, maar toch niet saai en over het algemeen genomen makkelijker.

Als ik ooit in een verzorgingshuis zou moeten verblijven, denk ik wel, weet ik wel zeker dat ik heel erg ga verlangen naar nu. Of op een flat, zonder tuin of balkon in een drukke straat met uitlaatgassen, getetter en getoeter. Ooooh wat zal ik dan verlangen naar mijn kapelletje! Maar hier en nu heb ik het heel erg naar mijn zin. Dat het nog lang moge duren.

We gaan gewoon door, Trump of geen Trump.

 

Maandag. Bewolkt, 10 graden, beetje regen. Ik zoef naar het toilet, oef net op tijd, en check m'n mobieltje op Trumparia. Wat heeft hij nu weer voor raars besloten terwijl ik sliep? Het valt nog mee, alleen maar ik weet niet hoeveel ambtenaren ontslagen bij het ministerie van volksgezondheid. Het onderzoek naar vaccins tegen covid e.d. wordt stilgelegd. Kost te veel. Dat is die Robert Kennedy jr. die dat verzonnen heeft, die van die complottheorieën. Maar misschien laat hij Zelensky nog even profiteren van Musks sateliet systeem. Thank you Donald. 

Ik krijg buikpijn van die man, maar hier bij onze Chapelle, gaan we gewoon door alsof de rest van de wereld niet bestaat.

We bouwen een schuurtje en spitten de moestuin. Ik fiets een stukje en ga naar de toneelrepetitie. Ik naai een bloesje en lees de Roemeense krant. Wij hebben een luizenleven. De anderen zijn ver weg en bereiken ons alleen via de media en die kan je uitzetten.

Maar daar ben ik te nieuwsgierig voor. Dus heb ik buikpijn.

Weg schuurtjes.

Moestuin uitbreiding, nuttig en nodig.

 Kijk, dat oranje poppetje ben ik, bezig de moestuin te vergroten. Dat betekent dat het goed met mij gaat, (maar niet met de wereld). Vorig jaar om deze tijd deed ik helemaal niets meer in de tuin wegens regen en dikke knie. Ik kon niet meer knielen, nauwelijks op mijn been staan, dacht er over de moestuin maar helemaal op te geven. 

Nu, een jaar later is alles opgelost, knikker uit mijn been verwijderd, nergens meer last van. Ik kan weer spitten!!

De paaltjes geven de uitbreiding aan. Als ze na een paar regenbuitjes stevig staan gaat het gaas er tegenaan ter bescherming tegen het kippentuig. De winterprei is niet erg gegroeid deze winter. Dan wordt het maar lenteprei. Of zomerprei, ik heb de tijd.

Zo, ik ga de tuin weer in, wat compost op de vakken gooien. Het is wel zondag, maar daar hebben wij boeren niets mee te maken. Volgende week de uitjes en de knoflook er in. 

We zullen de moestuin nog nodig hebben in deze onzekere tijden met de hete adem van trio Trump-Poetin-Musk in onze nek.

O tempera, o mores!

Voor de oorlog. Net als nu.

 Een familiefoto. Mijn vader en moeder met tante Betsie en alle kinders. Oom Taeke zal de foto genomen hebben, aangezien hij ontbreekt. Het zal zomer geweest zijn of lente zo te zien aan de kleding van de dames en de kinderen. Maar onze Pa dan, zit hij niet te puffen in zijn 3 delig zwart kostuum, met stropdas en pochetje? Een gewone zondagmorgen en famille, waar denkt hij naar toe te moeten? Dicky de woelwater wordt tegengehouden door zijn vader. Hier blijven, je moet op de foto. Frits was er nog niet, die zou pas het volgend voorjaar geboren worden, aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Moeder wilde dolgraag weer zwanger worden, maar het lukte niet erg. Terwijl ze 4 jaar tevoren 'moesten' trouwen omdat ze zwanger was. Het is ook nooit goed. 

Maar die tuinstoelen? Wij hadden helemaal geen tuinstoelen toen ik klein was. Verbrand als kachelhout in de oorlog? Alleen de ligsoelen, die heb ik altijd gekend. Transats, heten ze in Frankrijk. Dekstoelen voor Transatlantische oceaanstomers. Zij hebben de oorlog overleefd

Een jaar of 2 later. Kijk het is gelukt, er is een baby bij. 

En ze zijn verhuisd naar een groter huis met een tuin op de buiten.Wat mijn vader graag wilde, vlakbij het Noord-Zee kanaal, dichtbij zijn werk. Mijn moeder vond het maar een boerenzooi, ver van de winkels, ver van de beschaving met alleen maar een fiets en wat doe je met een fiets met een peuter en een baby aan je rokken..

En de oorlog was uitgebroken. Toen kon ze helemaal geen kant meer heen. 

Maar de buurt viel mee. Ze hebben elkaar door de oorlog heen geholpen. Kijk daar heb je de transats weer, ze leven nog steeds. 

Die wel.

Een oranje stepje. Quel bonheur..

 

Het is weer begonnen allemaal. De zon, de snoei en met de snoei naar de poubelle, waar je altijd bekenden ziet die hetzelfde idee hadden. Altijd feest bij de poubelle en kijk, soms neem je er iets mee terug naar huis. Eigenlijk mag het niet, want voor je het weet heb je het halve zigeunerkamp in de oud ijzerbak te stampen, zoals bij de tri in de Charente-Maritime het geval was, die ook nog onderling begonnen te ruziën. Maar de beheerder  is de kwaadste niet en bovendien kennen we hem. Iedereen kent hem en iedereen mag meenemen wat hij wil, zodat het er op een kringloopwinkel begint te lijken, maar dan zonder te betalen. Zo hoort het ook, wat jij weg doet kan ik misschien gebruiken. Zo vond ik er dit schattige verroeste oranje stepje. Waar ik niets mee kan, hoewel het wel rijdt, met mij er op zelfs, maar het is meer uit jeugd sentiment. Ik herinner mij nog heel goed hoe verrast ik was toen mijn moeder mij kwam afhalen bij een vriendinnetje met het lokkertje dat er een stepje thuis op mij stond te wachten. Een oudje weliswaar en net zo verroest als het exemplaar hier boven, maar het reed! Ik was de koning te rijk, want een autoped vergrootte je aktieradius in belangrijke mate. Een fiets was helemaal het einde natuurlijk, maar die mijlpaal was nog ver weg, maar toch nog dichterbij dan dat ik toen dacht. Ongeveer een jaar later kreeg ik mijn eerste fiets, een 2de handsje met blokken op de trappers. Ik ben er nog op naar de ULO gereden, pas aan het einde van de eerste klas erfde ik de fiets van mijn grote zus die naar Canada vertrok. Ik hield van mijn vervoermiddelen alsof het levende wezens waren, maar ik behandelde ze niet zo. Ze waren de halve tijd lek of kapot. Gelukkig was daar huisvriend Piet Bakker met zijn fietsenreparatiewerkplaats in de Kerkbuurt die hem voor een scheet en drie knikkers weer oplapte. 

Met dit stepje zal ik voorzichtig zijn, want Piet is niet meer en zijn werkplaats ook niet...

Brak maar gelukkig.

 

Wij voelen ons gelukkig, maar wel een beetje brak na gisteravond 3 uur lang de voering uit onze keel te hebben gezongen in het restaurant 'Le Jardin', met voornamelijk of eigenlijk geheel Engels publiek waar het repertoire van het (Engelse) muziekduo op afgestemd was. Gelukkig, want wij Nederlandse boomers zijn opgegroeid met deze muziek en konden alle songs heerlijk meebrullen. Voor onze Franse vrienden aan tafel was het repertoire totaal onbekend. Nog een reden waarom iedere Nederlander enige kennis van de Engelse taal heeft. Als kleuter zong ik al 'que sarà sarà' mee, meestal in phonetische versie. Zoals ik ook zong: Tutti frutti o meloeti. Terwijl Little Richard zingt: Tutti frutti oh Rootie. (Blijkt nu ik alle teksten op kan zoeken op het internet).

Brak of niet, zodra de vries-mist was opgetrokken hebben we ons op deze zondagmorgen weer gestort op de fosse septique, die andermaal totaal was volgelopen met vers regenwater dat de weide had opgeslagen. Dit maal ging het makkelijker, zelfs als een trein, want we hebben een nieuwe pomp, die doet wat hij moet doen, met passende slangen en alles en ook de know how. We kunnen zo een pompstation beginnen. Waar een bejaarde niet allemaal voor staat!

77 jaar jong. Still alive and kicking.

 

Ik heb gister 77 jaar op deze aarde volbracht en ben daar wel een beetje trots op. Niet verdiend, want ik heb er niet specaal iets aan hoeven doen om deze leeftijd te bereiken, maar toch het feit dat ik in redelijke lichamelijke en geestelijke gezondheid nog meedraai en niet mij niet van de matras heb laten duwen, ja daar ben ik trots op.

De foto is van ongeveer 40 jaar geleden, gemaakt door Margarita in haar atelier. Zo zie ik er niet meer uit, maar ik ben het wel. Van binnen, in mijn hoofd, in mijn ziel en in mijn geest.

 Ik las een mooi gedicht van Alejandro Jodorowsky dat mij zeer aansprak. Het heet: 'Veillir n'est pas une chose facile'. (Oud worden is geen makkelijke zaak). Het betekent afscheid nemen van degene die je was en verwelkomen die je bent geworden. Je nieuwe gezicht in de spiegel accepteren en je lichaam met trots dragen. En nog veel meer moois. Zoek het maar op op wiki. Het is wel in het Frans, maar met google translate kom je een heel eind.

Ik was jarig dus gister en iedereen wenste mij een excellent day, wonderful, great, merveilleux. Ik heb echt mijn best gedaan om aan deze verwachtingen te voldoen, maar de septic tank, die woensdag leeggezogen was, maar alweer volliep door het overtollige regenwater van de afgelopen maanden dat de weide niet heeft kunnen opnemen, liep overvloedig over in het regardputje, waar ook de afvoer vanuit huis in terecht komt, als de buizen tenminste niet verstopt zijn, wat ze wel zijn omdat ze niet kunnen lozen op het putje dat vol staat met water uit de fosse. Kortom alles staat vast of loopt over. Voor douchen en verdere behoeftes moeten we naar de gîte, waar alles nog perfect werkt, gelukkig Vanmiddag zouden we naar een concert in de Abdij van Lonlay l'Abbaye, maar we waren zo leuk aan het spelen met water scheppen en kapotte pompen repareren, dat we de tijd vergaten. Het was stralend weer, maar 4 graden, maar met een zonnetje en zonder wind is dat genoeg om een lentegevoel te krijgen. Kortom een heerlijke verjaardag en day after dag.