Met huurders heb je altijd wat.

 

Het seizoen mag dan afgelopen zijn, soms krijgen we toch nog een aanvraag, meestal van werkers of stagiaires die voor de werkweek huren. Maar nu had een koppel geboekt op een site waarop doorgaans vakantiegangers boeken. Wij vroegen ons af wat ze hier zouden komen doen, eind november in de regen. Was het een liefdesnestje? Een kennismakingsweekje met een nieuwe (of/en klandestiene) relatie? We hebben al van alles gehad, kijken nergens meer van op. Ze hadden ook geen enkele informatie verschaft dus we waren reuze benieuwd. Het werd al donker en nog geen spoor. 

Rond 7 uur kwam er een benauwd, slecht verstaanbaar telefoontje. Ze waren verdwaald ergens tussen de donkere weiden, zagen wel een bordje met de naam van een gehucht. Dat is hiernaast, blijf waar je bent, ik kom jullie halen. Op het pad voor de gîte sprong zij energiek de auto uit. Hij rolde haar moeizaam achterna. Bleek dat ze uit de Dordogne kwamen en een rit van 600 km achter de rug hadden. Ze kwamen gewoon vakantie vieren. Maar dat viel tegen. Het eerste wat ze deden, na 7 uur in de auto te hebben gezeten, was de T.V. uitproberen, want hij kon geen dag zonder. Wat natuurlijk niet lukte, want het is een Google T.V. wat inhoudt dat je er naar kunt kijken via je Google account, waar hij nog nooit van gehoord had. Zij ook niet, maar aangezien zij wist dat hij niet te harden was zonder T.V. stortte zij zich panisch op de knoppen van het apparaat in de hoop het tot leven te wekken alvorens hij een zenuwinzinking zou krijgen. Hij was helemaal over de rooie en dreigde stante pede rechtsomkeer te maken. Na wat sussende praat van mijn kant en de belofte dat ze hun geld terug zouden krijgen, gingen ze dan toch maar uitladen en verschoven het vertrek tot de volgende dag. Eerst maar wat eten zei likkepot. Na de soep toog Marimon ook naar de overkant om een poging te wagen. Zonder resultaat. Even later stond ze weer op de stoep. Het kacheltje stonk, of we geen elektrische radiator hadden. Dat hadden we, maar we waren niet zeker of het stroomnet in de gîte het zou houden, met pas aangezette boiler en al. Dat bleek mee te vallen. En toen ging iedereen toch maar naar bed. Al maar oplossingen bedenkend sliepen wij slecht.

De volgende dag. Lang geen teken van leven aan de overkant. Rond koffietijd werd er aangebeld. O jee daar zijn ze weer....

Een stralende vrouw aan de deur. Ze hadden heerlijk geslapen onder de twee dekbedden. Niet koud gehad. Ze had het voor elkaar gekregen met de T.V. Wel niet alle netten, maar hij had toch wat om naar te staren. Nee, ze gingen niet weg. Of we alleen een broodrooster hadden, want dat was beloofd op de web-site. Ik heb haar ons eigen rooster gegeven. 

Regen over. Stralend weer. Iedereen blij. 

Het zal ons benieuwen hoe de komende week gaat verlopen.

Met huurders heb je altijd wat...

We gaan naar Spanje.

We gaan naar Spanje, wie gaat er mee? We nemen broodjes en koffie mee..

En dan is het ineens echt herfst. Niet alleen met kale bomen, maar mistig, somber, nattig, koude wind.. En dus beginnen we weer te dromen van warme landen en leuke stadjes met lekkere tapas bars.. Vergeten zijn we hoe prachtig ons paradijsje nog maar enkele weken geleden was. Een dagje 11 graden i.p.v. 18 en de blues slaat toe. Bij mij althans, Marimon zit zoet in de salon piano te spelen. Hij doet er tenminste wat tegen, zoals de verwarming door het hele huis aanzetten, lampjes aan, muziekje..

Maar zijn fantasie is toch ook op hol geslagen sinds ik gister uitriep dat ik naar Spanje ging verhuizen. Zo brengt hij een groot deel van de dag door met landkaarten bestuderen, Nederlanders in Spanje sites, foto's van onze vroegere bezoeken aan de Noordkust bekijken en al dat soort dingen. Want als, dan de Noordkust. Bilbao, Santanter..Niet zo warm, maar toch lekker. Niet zo droog, maar wel héééél nat. Dicht bij een vliegveld dit keer, daar hebben we niet genoeg op gelet toen we La Normandie uitkozen om te wonen. In een stadje, zeker niet meer op de buiten. Een balkon slechts, zeker geen tuin. Vliegen mag dan niet kosher zijn in deze tijden van vervuiling, maar verre autoritten worden ook bezwaarlijker (met dat verkeer van tegenwoordig). In een plaatsje met bakker en tapasbar om de hoek. Geen benzineverbruik voor ieder wissewasje. Zonde van die mooie tuin, maar hoe lang kunnen we dat nog bijhouden, zo'n park?

Ik geloof dat het tijd wordt voor iets nieuws.

Niet morgen, niet volgende maand, maar toch kan wat voorbereidend werk geen kwaad. Het houdt een mens van de straat en geeft hoop voor de toekomst. Olé.

Ik zou haast zeggen dat we niet mogen mopperen wat najaarsbloemenpracht betreft.

De olifant jurk.

 

Hier poseren mijn moeder en ik in de tuin op de Genieweg, waar ik opgegroeid ben. Het was ongeveer 1964. Moeder droeg haar olifanten streepjurk, die ze uit een goedkoop lapje had gemaakt en zo noemde omdat de jurk haar door het zak-model veel dikker maakte. Om het grijs wat op te fleuren droeg ze er een rode kralenketting bij, en als de gelegenheid zich daartoe leende, rode oorbellen die zij op haar lellen knipte. Ik droeg een blauw, eigenhandig op moeders handaangedreven Singer in elkaar gefröbeld bloesje. Mijn eerste niet helemaal geslaagd werkstuk.

Ik herinner mij die olifant jurk zo goed omdat zij hem droeg toen wij, mijn broer en ik, op onze vrije middag met haar op de fiets naar Wijk aan Zee gingen, om wat te spelen op het strand. 

We waren aan het voetballen op het harde zand voor de branding toen zij een flinke schop tegen de bal dacht te geven en miste natuurlijk, want zij miste altijd en met een doffe klap met haar bibs in een natte kuil terecht kwam, waarin zij met olifantjurk, ketting en oorbellen en al werd vastgezogen. 

Broer en ik trekken. Ieder aan een arm, waarbij we haar na iedere veroverde 20 cm. gierend van de lach weer lieten terugplonzen. Moeder ook de slappe lach natuurlijk, wat de reddingsaktie er niet simpeler op maakte. 

Wat deden wij in onze tienerjaren? Nou dat dus, net zoals de tieners van nu. Onbedaarlijke slappe lach. Maar onze moeder was toch al over de 50 toen. Maar die bleef een tiener... Gelukkig wel!

 

Eindelijk herfst.

 

Zulk weer was het de afgelopen weken, vandaag regen en wind en we beseffen dat het eindelijk herfst is met alle bijbehorende verschijnselen zoals bijvoorbeeld je bed niet uit kunnen komen. De grote verwarming aan en nog lopen rillen.. Maar dat kan ook komen door ons cafébezoek van vanmorgen. Le café municipale, het door de gemeente gerunde zondagochtendcafé, was weer open en wat een gezelligheid weer. En verder appelmoes, stapels en stapels bakjes appelmoes gaan de vriezer in. Hooien en inschuren. Het is nu al donker zie ik, snel de kipjes naar binnen en de boel op slot. Een broodje met zelf gemaakte filet américain en de avond kan beginnen. Wat een heerlijk luie dag...Tot morgen.

Baby in de vondelingenschuif.

In Antwerpen is er al sinds 25 jaar een vondelingenschuif. Gister werd de 21ste baby in de schuif gevonden. Een heel mooi systeem, want het kindje kan daar geheel anoniem ingelegd worden, zodat de moeder in nood niet haar toevlucht gaat nemen tot de bosjes in het park of erger, de kliko. Zodra iets in de schuif gelegd wordt gaat er binnen een belletje klingelen. Binnen het kwartier komt er iemand van de stichting Moeders voor Moeders die zich over het kindje ontfermt. Ook ligt er een envelop met een kaartje die de moeder kan invullen met haar gegevens voor als ze spijt krijgt. Een kwart van de moeders komt haar kindje binnen 48 uur terug ophalen.

Maar die moeders, die hun kindje daar afgeven, wat moeten die doorstaan hebben. Er is altijd een stress situatie aan voorafgegaan. Niemand zegt: 'Nou, ik heb er al 3, deze nieuwe heb ik echt geen zin in, die is voor de Schuif'. Ik stel me voor dat het dakloze moeders zijn, of verslaafden in precaire behuizingen of jonge nog thuis wonende meisjes die het voor hun ouders verborgen gehouden hebben. Ik kan me niet voorstellen dat de omgeving niet merkt dat iemand zwanger is, maar toch gebeurt het.

Het komt, ik ben helemaal nat, het komt. Het mag nog niet komen, ik heb het ze nog niet verteld, ik vertel het ze niet, ik schaam mij zo. Niet dat ik zwanger ben, maar omdat hij mij niet wilde. Omdat hij zei dat ik zijn meisje niet was, dat ik maar een reserve was, dat ik dat ook wel wist, dat ik bescherming had moeten nemen, zoals zijn eigen meisje, dat het mijn eigen schuld was. Ik ben misselijk, nee ik ben niet misselijk, het komt, ik moet de matras beschermen, een plastic zak. Het doet bijna geen pijn, het glijdt er zo uit, het is te vroeg, ik heb het ze nog niet verteld. Het zal gaan schreeuwen. Muziek opzetten. Heavy metal, daar hebben ze een hekel aan. Flink hard, dan gaan ze de deur uit. Ik pak het in een krant, nee in een laken, het mag geen kou vatten, in mijn rugtas. Mensen mogen het niet horen schreeuwen onderweg. Ik ga lopen, het is niet ver naar de Schuif. Misschien toch te ver. Ik neem de tram. Nee ik bloed. Ik moet hier weg. Het zal gaan krijsen. 

Ik prop pakken maandverband tussen mijn benen en ook in de rugtas om het zachter te maken en het geluid te dempen, maar het mag niet stikken. Ik loop en ik loop en ik ben moe en ik loop en ik val flauw, nee ik val niet flauw. Het geeft geen kik, zou het nog wel leven? Daar is de Schuif, ik heb hem al bestudeerd bij daglicht, het is makkelijk, het leeft nog denk ik, er zit bloed aan het laken. Ik vul geen kaartje in, ze mogen mij nooit vinden, ik hol terug naar huis. Ik ga zitten op een bank in het park. Ik ben bijna thuis, ik kan niet meer. Zij mogen mij niet zien thuiskomen. Het is nog niet laat. Ze zijn vast nog niet naar bed. De T.V. flikkert.

Het is gedaan. Ik zal vannacht opstaan en een briefje op tafel leggen, dat ik niet naar school kan omdat ik heel erg ongesteld ben en wil slapen. Slapen, ik wil een jaar slapen, nooit meer wakker worden. Ik ben zo moe..

Nog lang geen 100.

 

Gistermiddag hadden we het jaarlijkse gratis 70+ etentje. Nou ja, etentje, haal dat 'tje' er maar af want de schranspartij duurde van half 1 tot half 6 en misschien nog langer, maar toen zijn we, helemaal doorgezeten, naar huis gegaan.

Wij doen hier al zolang we hier wonen (10 jaar) aan mee en begonnen eens dus monter aan het begin van de tafelrij, vlakbij de ingang. Nu zijn we bijna aan het eind, nog even en we zitten aan de dwars staande tafel met de oudsten der oudsten. Les 'doyens'.

Het was gezellig, zoals altijd, maar toch hebben we er een soort verdrietig gevoel aan over gehouden. Aan deze tafel, de laatste voor de dwarstafel, zaten onze leeftijdgenoten aan, Marimon's leeftijdgenoten dan, ik ben natuurlijk STUKKEN jonger en hoor daar helemaal nog niet, maar goed, onze leeftijdgenoten zeg maar, die net als wij, ieder jaar zichtbaar iets van zichzelf verloren. Tegenover ons D., wiens vrouw ineens dementerend, lief voor zich uit zit te glimlachen, niet meer praat maar af en toe naar het raam wijst. Het regent, ja het regent. Ze heeft honger, maar weet niet meer hoe ze het voedsel naar binnen krijgt. Probeert met haar mes. Ik duw een vork in haar handen. Naast me een man die met zijn hoofd zit te wiebelen, of eigenlijk met zijn hele bovenlijf, af en toe probeert hij wat te zeggen, ik knik instemmend of zeg, nou en of, tjeetje of aitje, al naar gelang de situatie. Naast D. zit R., dat zijn nog schoolvrienden, ze hebben reuze lol samen. D. kijkt naar zijn demente vrouw niet meer om, de vrouw van R. is afwezig. Zou ze dood zijn? Ik durf het niet te vragen. Vroeger zaten we nog samen op de gym. Naast Marimon zit een grote dikke man die wij niet kennen. Hij zegt niks, maar bij het afscheid bedankt hij Marimon uitvoerig voor zijn gezelschap. De burgemeester zit bij de oudsten aan de dwarstafel op nog geen 2 meter afstand. Oei, dat komt wel heel dichtbij! Aan deze tafel zitten de 90ers, les nonagénaires. En ook onze twee 100 jarigen, als het goed is. Maar het is niet goed blijkbaar, want ze zijn er niet. Je moet ook wel uit stevig hout gesneden zijn als je het uithoudt om 5 uur lang op een houten keukenstoel te zitten almaar drank en voedsel naar binnen proppend. Ik laat de helft staan, maar zij niet. Ze vegen zelfs de laatste restjes nog van hun bord met een stukje brood. Waar laten ze het... Er wordt ook bijna niet meer gezongen. De ouderen zijn hun stem kwijt of de tekst kwijt of hebben gewoon geen zin meer omdat ze het al honderd keer gezongen hebben en de jongeren zingen niet meer of kennen de oude liedjes niet. 

Tegen zessen gaan we naar huis en nemen onze buurvrouw van 88 mee. Onderweg vertelt zij me dat ze Parkinson heeft. We leveren haar af in haar stille, donkere keuken. Of we nog iets willen drinken of eten. Neee, geen slok, geen hap, we willen naar huis. 

Voor het naar bed gaan nemen we nog een hardgekookt ei met mayo. We slapen een onrustige slaap met plaatjes van ouden en zieken, wandelstokken en rollators. Opwekkend zo'n bejaarden etentje.

Maar wat voelen wij ons jong!!!

  

  

Na het feest, bekomen van de emoties.

 

We kwamen er als een van de eersten aan, zoals het oude mensen betaamt, bij de grote tent om er mosselen/frites te eten. We werden helemaal naar achter gedirigeerd, vlak naast het podium waarop later op de avond gedanst zou worden. Mooi plekje van waar uit we de komende en gaande mens in de gaten konden houden. Veel oudere mensen maar ook veel jeugd, in helder blauw T-shirt gekleed, dat stond te trappelen om ons te mogen bedienen. Waar halen ze al die kinderen vandaan, vroegen wij ons af. Je ziet hier nooit iets jongs. Na een uurtje, 9 uur inmiddels en, gewend om 7 uur te eten, stikkende van de honger, mocht het dan eindelijk los, het turquoise grut. En hoe! Ik heb zelden zo'n goed gesmeerde organisatie meegemaakt. Binnen no time had de hele chapiteau bevolking een portie moules/frites voor zijn neus. Zo lekker en zo veel en zo'n honger dat ik binnen een half uur de hele pan mossels en de bak frites naar binnen geschroffeld had.

Wellicht kwam het door mijn tempo of door het late uur, dat ik langzaam maar zeker een voorgevoel in mijn buik begon te krijgen. Bij de kaas besloot ik maatregelen te nemen, want met mijn gevoelig darmstelsel weet je het nooit. Ik pakte de autosleutels en nam een kloek besluit. Ik ga even polshoogte nemen, zei ik tegen Marimon. Ik laat mijn tas even hier onder jouw beheer en ik ben zo terug.

Met ferme pas liep ik de eetzaal door en wrong mij door de uitgang waar zich ondertussen een prop met hongerige jonge mannen gevormd had. Hier komen de jonge gasten altijd later, na de T.V. of na zich ingedronken te hebben? Nog een eindje over het gras, over een pad, over de weg naar de geparkeerde auto's. Het gevoel in mijn buik werd steeds dringender. Daar moet de auto ergens staan. Maar waar precies? Het is hier pikdonker. Ik kan moeilijk alle sloten hier gaan staan proberen. Mijn mobiel, met lampje, lag nog in mijn tas in de feestzaal. Het wachten was op een passerende auto voor wat licht. Maar er is hier nauwelijks verkeer. Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Ik kan hier moeilijk langs de kant van de weg...

Ja oeps, ik vind mijn auto, dit moet hem zijn, even voelen, ja de sleutel past, maar het is al te laat... Gelukkig is het maar 3 km. naar huis, naar de badkamer, naar mijn redding. 

Als ik een half uur later terug kom in de feestzaal zijn de meeste oudere mensen achterin weg, alleen Marimon zit er als enige nog trouw te wachten met mijn tas en mijn toetje, waar ik geen trek meer in heb. Het houten podium vult zich met danslustige jongeren. Wij blazen haastig de aftocht, we hebben het wel weer gezien voor vandaag. Jammer toch, net nu het spannend werd.

Eerste herfstweek.

 

Eerste herfstweek en alweer zo druk allemaal. We dachten dat we in de herfst beland waren. Nat, koud, winderig, lekker rustig , lekker binnen cocoonen. We hadden er al een bankje voor besteld, bij Temu, ons aller welbekend, want hoewel we allemaal tegen China zijn en in het bijzonder tegen Temu, de nep en bedrogwinkel die onze middenstand kapot maakt, hebben we er allemaal wel eens bij besteld, zegt het maar eerlijk en ja, wij dan ook nu..

Ziehier ons prachtige Temu hoerenbankje in oud roze uitvoering. Keihard, wat we iedere keer weer vergeten als we er op neerploffen. Zijn beste vaste klant is Poesje, die nooit op bank of stoelen in de salon mocht plaatsnemen, maar nu zijn kans schoon ziet en er niet meer af te slaan is. De bedoeling was om de hal, die gedomineerd werd door een enorme tafel met rotzooi met onze laptops ertussen of onze laptops tussen de rotzooi, de bedoeling was die hal om te vormen tot 'gezellige' televisie/filmruimte.

Nu moet je weten dat wij nooit T.V. noch films kijken, behalve het Franse journaal af en toe na het avondeten. De televisie stond dan ook daar waar we eten, in de keuken. Maar om nu een romantische film te gaan zitten kijken op een harde keukenstoel...

Dus keken we nooit.

Maar nu dus wel, is de bedoeling. Alleen duurde het een ruime week voordat we de juiste, minst storende opstelling konden vinden, hoe we ook heen en weer schoven (wat makkelijk ging want Temu bankjes kosten niks en wegen navenant), we kregen nooit een bevredigend geheel. Tot ik vanmorgen de buur-huurders van de gîte er bij haalde . Met enkele forse verschuivingen en eliminaties van overtollig meubilair was de indeling rap gefikst. Een frisse blik van buitenaf kan wonderen doen. Nu nog het apparaat aansluiten en abonnementen aanvragen op internationale film en T.V. providers.

En kussentjes naaien...

Het is overigens ook weer mooi weer geworden. De korte broek is weer uit de kast en het coocoonen tot nader order uitgesteld.

Laatste zomerweek

 

Op de laatste dag van de zomer, want mijn seizoenenindeling gaat van 1 september tot 1 december en niet van 21 tot 21, dus morgen is het begin van de herfst, op deze laatste zomerdag dus, zijn we voor het eerst deze zomer naar een voorstelling gegaan op de camping van St. Mars. Zoals elke zomer kwamen we vrijwel niet van ons terrein af en nu het bijna te laat was tilden wij ons hoofd op om verder te kijken  en waarachtig, daar bleek ook nog leven te zijn.

Als de wiedeweerlicht naar de camping om nog net op tijd te zijn voor de laatste voorstelling van het seizoen. 

Zo heerlijk daar te zitten in het zonnetje. Plots te moeten vluchten voor een bui, dan weer terug in de beste en enige comfortabele rotanstoel met kussentje waar ik naar toe gedirigeerd werd (ze vinden zeker dat ik oud of/en hulpbehoevend ben hoewel ik dat zelf niet zie of voel, alleen in de vroege morgen, maar dan zien zij mij weer niet). Maar het heeft wel zo zijn voordelen, hun kijk op mij.

De zomer was prachtig en warm, met leuke gasten in onze gîte, met Franglais onder de gele parasollen, en af en toe een feestje in de buurt. Meer hoeft dat niet te zijn terwijl half Frankrijk kreunt onder hittegolven, overstromingen en bosbranden. Bij ons niets van dat al, alleen droogte, dat wel. Maar dat zijn ze aan het inhalen daar boven. De hele week regen voorspeld. Dat zal ons leren.

En we hebben een schommel. Niet zo'n kleintje maar een echte grote mensen schommel. Volgende week foto's ten bewijze.

Ooms en tantes. 1953

In deze onzekere tijden met vallende vliegtuigen, een dol geworden Israël en een ieder die in de weg zit arresterende Trump, geeft een zwart-wit familiefoto uit de vroege jaren 50 een soort troost.

 

1953. Ik was 5 jaar. Het was de huwelijksdag van tante Wil en oom Dik. Het was een sober feest, want zij hadden geen centen. Niemand had centen in de jaren 50 en zij al helemaal niet, want hij was net klaar met zijn studie en het vervullen van zijn militaire dienstplicht. Zij gingen tijdelijk wonen bij tante Wil's moeder boven en dat herinner ik mij nog hoewel ik pas 5 jaar oud was. Ik weet nog dat ik daar een baby nichtje leerde lopen samen met 2 andere nichtjes. En dat we niet zo veel lawaai moesten maken omdat haar moeder  beneden zat. Ik mocht niet mee naar de trouwpartij, de andere neefjes en nichtjes ook niet. Alleen de oudste 2 mochten er bij zijn. Mijn oudste broer Dik en nicht Tine. Die waren beiden al 16. Mijn broer rechts geknield in zijn zondagse plus-four. Tine knielt links naast de bruidegom, met gestreept truitje. Zij lijkt veel ouder dan mijn broer, vind ik. Mijn vader staat uiterst rechts (wat een klein ventje eigenlijk), naast hem tante Corrie en daarnaast mijn moeder in haar misschien wel 15 jaar oude jas. Het was 1953 en ze had hem nog van voor de oorlog. Ik herinner mij die jas nog, hij was donkergroen met bruine fluwelen knopen met gouddraad. Die heb ik nog.in mijn naaimandje.Ik koester ze. 

Op de foto allemaal familie of aangetrouwd. Behalve de grote man achter met alpino pet (clot, zoals mijn vader dat hoofddeksel noemde), dat was een studievriend van oom Dik. En de dame naast nicht Tine, zij was een toenmalige verloofde van oom Jan, die naast haar knielt. Oom Jan was een goede gymnast, hij zat in het keurcorps Zaanstreek. Hij was knap om te zien, en aardig, maar een beetje saai. Ze noemden hem 'mooie Jantje'. Links oom Freek, een grote massieve man. Hij leek een beetje op Oliver Hardy, de dikke van de dikke en de dunne, maar niet zo dik. Hij was ook heel aardig. Al mijn ooms en tantes waren aardig, ik ging er graag logeren in de zomervakantie. Ik kan mij niet voorstellen dat het maar 5 jaar later was dat ik in de zomervakantie op hun kindertjes ging passen. Zagen zij er zo jong uit, toen? Ik was 10 en hun zoontje was 2. Oom Dik had inmiddels een huisartsenpraktijk in Landsmeer. Gewoon in een nieuwbouw rijtjeshuis met de apotheek in een soort schuurtje in de tuin. Mijn moeder ging er wel eens poeders vouwen. Het was wel makkelijk dat ik de kinderen bezig hield, want tante Wil was tegelijkertijd zijn assistente. Zo ging dat, je moest ergens beginnen.

Behalve nicht Tine leeft niemand meer van de mensen op de foto. Zij is nu 88 en voorzover ik weet in goede gezondheid. Er schijnt ook nog een aangetrouwde tante in leven te zijn, tante Rie. Zij was de (veel jongere) vrouw van 'mooie Jantje'. Ik heb al jaren geen contact meer met haar. Met mijn  neven en nichten ook niet trouwens. Wij zijn een los zand familie, hoewel niemand met iemand ruzie heeft. Dat kan ook niet als je elkaar nooit ziet. Maar wel goede herinneringen.

Mijn oma en de moeder van tante Wil. Mijn moeder daar achter en naast haar nicht Tine.

Het groeit en bloeit.

Nog steeds stralend weer en geen drupje regen. De moestuin ziet er niettemin stralend uit. Geen uitdrogingsverschijnselen èn door diezelfde droogte, geen slakken. 

Ook de appel, pruimen en kaki oogst zal overweldigend zijn dit najaar. 

Met de moestuin sta ik echter voor een dilemma. De prachtige nog steeds niet uitgebloeide korenbloem zal ik moeten rooien om er plaats te maken voor een of twee pompoenen. Maar hij wordt nog druk bezocht door een bijenkolonie. Wat te doen? 

En ik kom dus ook door die tuin of voornamelijk door die tuin, nauwelijks van het padje af, mijn leven speelt zich hier tot en met een paar dorpjes verder volledig af. Al mijn vriendin en kennissen wonen in die straal van 10 km. Nieuwe gezichten zie ik via de huurders van de gîte, aan wie we de laatste maanden steeds in perioden van enkele dagen verhuurd hebben en die bijna altijd een vader of moeder in het verzorgingshuis hebben die ze komen bezoeken. Zodoende zien we steeds dezelfde gezichten terug en ontstaat er een band, zoals met de huurders die vandaag aangekomen zijn en al voor de derde keer komen. Niet uit de omgeving deze keer, maar  helemaal vanuit het verre Nederland. Dat gaat weer gezellig worden! 

 

Moeders resten in het paradijs

 

Het schijnt dat het vandaag moederdag is, tenminste in Nederland en nog wat landen maar hier niet, dat is pas over 14 dagen. Dat mochten ze wel eens gelijk trekken, maar zelfs daar over is Europa het niet eens. Of gelijk maar afschaffen, want het is een raar feest, moeder ben je immers elke dag en niet een dag per jaar. 

Kijk in die urn liggen de resten van mijn moedertje, omringd door het schoenlappersplantje en het gebroken hartje midden in ons paradijs. Een beter plekje hadden haar resten niet kunnen wensen.

Ons paradijs ja, dat met de dag droger wordt. Vandaag zou het regenen, hadden ze beloofd en gister ook al en eergister, maar niks, altijd mooi weer. Het ziet er wel prachtig uit, niets van verdroging te zien. Waar we dan ook de meeste tijd mee bezig zijn, is ons paradijsje in stand houden, onkruid uitrukken, ontginnen, iets timmeren en repareren. Eigenlijk alleen voor onszelf, want wie komt hier nou. De postbode, een pakjesbezorger, wat kapelbezoekers (die altijd wel heel verrast zijn als ze hier binnen komen fietsen) en huurders van de gîte. Nou goed, het is een onschuldig tijdverdrijf en iedere passant die er een beetje gelukkiger van wordt is er een.

Pasen alweer bijna voorbij, zonder hazen of eieren.

 Pasen 2025. We dachten er over om naar de festiviteiten in het buurdorp te gaan. Er was een wandel en fietsroute uitgestippeld langs de bloeiende perenboomgaarden, werkelijk een lust voor het oog. Alleen konden we niet uitvogelen waar het begin of eindpunt was. Bovendien was het weer nogal somber, niet uitnodigend voor een wandeltocht. Nu hou ik toch al niet zo van wandelen en Marimon al helemaal niet. Ik krijg altijd wel pijn ergens aan een scharnierpunt, is het niet een knie dan is het wel een heup. Of ik moet plassen. Marimon heeft daar allemaal geen last van, maar hij vind het weer saai, omdat het niet opschiet. Dan maar met de voiture naar het café, waar je koffie met croissants en tripes kon bekomen. De eerste twee versnaperingen klonk ons wel goed in de oren, maar tripes? Dat past daar toch niet bij om 10 uur in de morgen? Trouwens ook niet op wat voor tijdstip dan ook.Toch maar er op af. Café's zijn altijd wel gezellig, op elk uur van de dag, als het maar zonder tripes is. Maar het bleek in zo'n tochtige tent te zijn die op het plein voor het café was opgesteld. Een vluchtige blik naar binnen beloofde weinig mensen en veel rook. Weg wezen hier! We halen croissants bij onze eigen bakker en zetten thuis een bakje uit onze eigen koffiepot. Veel lekkerder en niet zo koud!

Thuis is Marimon zijn schuurtje ingedoken om daar nog wat in te oetelen. En ik heb eindelijk een goed passend en origineel kraagje op mijn vogeltjes jasje geknutseld dat daar al vanaf  de Kerst op hing te wachten. Iedereen trevreden. Laat ze maar lekker genieten van hun tripes daar in de rook..

En de Paus heeft eindelijk zijn rust, hoor ik. Beato lui.

Nieuw schuurtje in de bloesem, wie heeft het?

 Kijk eens hoe schattig, bijna klaar. Het wachten is nog op een koerier die een daklijst van Amazon komt brengen. Dat heeft mijn Marimon weer mooi voor elkaar getoverd. Het weer heeft ook een beetje meegeholpen. Zon, daar krijg je inspiratie van en droog, zodat we door konden werken.Ik zeg 'we', want hij aan het schuurtje en ik in de tuin. Ik heb een nieuw stuk moestuin gespit voor de tuinbonen en ben de op voorhand te verliezen strijd aangegaan met de gestaag uitdijende brandnetelcolonie langs het pad. Ik moet zeggen dat brandnetels wel voor mooie losse grond zorgen. Kan ik mooi gebruiken voor zaaigrond. En als die akelige prikdingen weg zijn, kunnen daar dahlia's geplant. Leuk voor als straks de narcissen uitgebloeid zijn. Regeren is vooruitzien zei mijn moeder altijd.

Daar komt bij dat het verhuurseizoen plots vervroegd is losgebarsten. Dat wil zeggen: poetsen, wassen, strijken.

Maar vandaag hebben we een vrije dag en doen we lekker niks! 

En het regent eindelijk een heel klein beetje. Hoera!!

             

Moestuinverslaving

Ik weet niet waar dat nu precies aan ligt, maar op een bepaald tijdstip in het voorjaar komt het over me, de moestuinkriebels, die meestal overgaan in een regelrechte verslaving. 

 

Vooral nu met dat mooie weer en de vers aangebrachte omheining waardoor mij oeuvre niet gelijk overhoop gehaald wordt door het kippentuig. Wat een heerlijkheid om 's morgens in de eerste zonnestralen met nog een fris briesje zittend om mijn krukje in de vers omgespitte aarde te mogen woelen, als zat ik in de zandbak van mijn jeugd. Waar komt die plant en groeiliefde toch vandaan?

Alle 5 kinderen bij ons thuis waren ermee aangestoken, terwijl we het niet van huis uit hebben meegekregen. Van vader niet. Hij hield wel van de natuur, van bloemen en planten, maar niet om er nu veel tijd in te steken. Een mooi hoekje met viooltjes, een bloembak, maar de rest van de tuin was een wildernis waar de buurt schande over sprak. Van moeder helemaal niet. Zij knipte de heg aan de straatkant omdat ze anders niet meer op de weg kon kijken en mijn vader het niet deed. Ze vond dat eigenlijk geen vrouwenwerk en maakte zich druk over wat de buurt daar wel niet van zou denken. 

Aan het einde van de straat waren er volkstuintjes. Mijn vader heeft er eens een perceeltje gehuurd met slechte afloop, nog geen sperzieboon heeft hij er gekweekt. Er kwamen klachten van de buurtuinders, dat al het onkruid naar hun schone tuinen overwaaide en afgelopen was het experiment. 

Het scheelt misschien dat wij wel een grote tuin hadden, waarin we vrijelijk mochten aanmodderen. Onze ouders daarentegen zijn beide zonder tuin opgegroeid. En eigenlijk vonden wij de moestuinders maar een armoedige kaste, die je op zondagmorgen met hark en schoffel op de bagagedrager van de fiets gebonden voorbij zag kreunen, piep krak tuut om enkele uren later weer met een emmertje oogst aan hun stuur en een bos gladiolen achterop terug te fietsen. Pa voelde zich daar niet tussen thuis. Het enige wat hij met succes geteeld heeft, was tabak tijdens de oorlogsjaren, dat bracht tenminste wat op. Hij had het later kunnen proberen met een weedplantage, maar daar was hij net iets te netjes voor, of te bang.

Het grote avontuur des levens.

Iedere week repeteert onze theaterclub voor de opvoering van een Pantomime, een begrip in de UK, in Europa een onbekend verschijnsel. Ik ben het een beetje zat, want het is al de derde keer dat we zoiets opvoeren en de ene verschilt niet veel van de ander. Ook heb ik maar een klein rolletje (we hebben bijna allemaal maar een paar regels tekst omdat we met te veel zijn) en dus zit ik de meeste tijd te niksen en te wachten tot ik aan de beurt ben. Toch vermaak ik me wel terwijl ik de nieuwe aanwas bestudeer. Een paar kinders van een jaar of 8 en een stel tieners rond de 16. Ze doen het leuk en voor hen is het heel spannend want de eerste keer dat ze meespelen. Een van hen heet Faren, een naam die ik maar niet kon onthouden tot ik het ezelsbruggetje Varen (de plant) bedacht. Waarom heten ze niet gewoon Jacqueline of Jean-Claude, dat onthoud ik tenminste. De naam Faren is Iers, vertelde ze mij en betekent avontuur. Niet dat ik veel avonturen beleef, voegde ze er wat triestig aan toe. Beleefde ik avonturen op mijn 16de?

Welnee. Ik ging naar die supersaaie ULO in Krommenie. Ik heb daar echt 0 avonturen beleefd. We gingen met vriendinnen op de fiets naar de bioscoop in een van de Zaandorpen en na afloop een frietje in de snackbar met jukebox. Ik vond zo'n film toch eigenlijk wel een klein avontuur, want je kwam er mee in een andere wereld en in de snackbar waren JONGENS! Niet dat die naar mij keken, want zij zochten het in iets oudere meiden, maar de sfeer kon ik toch al proeven. 

En we deden aan bankhangen. Keken een melige film op de vers aangeschafte T.V. Gewoon samen zijn.

Bij ekaar blijven slapen, met zijn drieën in een bed.

We spaarden voor een koffergrammofoon en kochten af en toe een 45-toerenplaatje van ons zakgeld. Plaatjes draaien was een geliefde bezigheid op zaterdag of zondagmiddag.

We gingen op de fiets naar de HEMA in Zaandam en kochten er hele kleine lippenstiftjes voor een dubbeltje per stuk. En dan maar smeren. Jezelf en elkaar opmaken, je haar tisten zodat er een toeter op je hoofd ontstond waarover weer een nylon hoofddoekje moest om het in evenwicht te houden op de fiets in de Noord-Hollandse bries. 

Ook maakte iedereen van mijn leeftijd toen muziek. We zaten op gitaarles bij Niek de Goede, groepsles allemaal tegelijk: 'Wij zijn twee eenzame cowboys, en zwerven langs bos en langs hei'. A...G 7...C...schreeuwde hij dan en wij met zeker 10 kinderen rammelden op onze gitaren en zongen uit volle borst mee. Wat een plezier. 

Mijn broer met zijn (vaak Indische) vrienden had een bandje à la Peter Koelewijn en wij meiden zongen tweestemmig 'Send me the pillow', terwijl we hete tranen hulden omdat het zo zielig was en wij op die leeftijd om niets huilden en ook om niets lachten. Liefst de slappe lach tijdens het schoolconcert.

Het grote avontuur was dansles!

Met mijn nieuwe terlenka rok en broer met zijn bakkersruitjespak.
Ik durfde niet goed en vroeg broer, die al een jaar dansles achter de rug had, of ik wel ten dans gevraagd zou worden en niet als een muurbloempje langs de kant zou blijven zitten. 

'Dat zal wel meevallen, hoor', zei broer. 'Er zijn er nog wel lelijker dan jij'. Neem een broer, goed voor je zelfvertrouwen!

En op de fiets naar het strand, want dat was maar een km of 10.

Je zou zeggen dat ik mij niet verveeld heb met een jaar of 16. Toch wel, want ik had het gevoel dat ik in de wachtkamer zat en dat het Grote Avontuur nog moest beginnen...En dat was ook zo.