Weer een pakje voor mij bij de post! Vast omdat ik morgen jarig ben.Krijg ik die uitgestalde man? Of waar hij op zit. Ik zie logitech, dus het is geen bijou of iets van dien aard. Dat komt morgen, want dan gaan Marimon en ik mijn verjaardag vieren chez Bijoux Brigitte in Bordeaux. Nee, dit moet iets technisch zijn, hoewel ik niet zou weten wat, want heb ik al niet alles op technisch gebied dat mijn leven vergemakkelijkt, uitbreidt, verdiept? Uitpakken maar.
Maar dat bleek niet zo makkelijk. Nagel onder de rand en trekken.
Vind echter nergens een ingang. Hier moet steviger materiaal bij de pas komen.
Marimon gaat zich er mee bemoeien. Nu moet het goedkomen.
Twee tangetjes, dat is in ieder geval sterker dan mijn nagels.
Marimon lacht nog, maar dat zal niet lang meer duren.
De plaats van handeling wordt verplaatst naar de keuken. Scherp en gevaarlijk gereedschap wordt ingezet in de strijd.
Marimon wordt doldriftig. Als dat maar goed gaat.
Aangezien je in Frankrijk urenlang bij de urgence kunt zitten voor je geholpen wordt, bedenk ik intussen hoe ik het snelst hulptroepen op Pied Sec plage kan verzamelen in geval van b.v. een afgesneden vingertopje. De Pompiers lijkt me wel wat. Die zijn van alle markten thuis en het snelst ter plaatse. 18. Net als ons huisnummer.
Er zit schot in de zaak. Oei, bijna mijn nieuwe vriend gescalpeerd.
Het deksel wordt gelicht, wat komt hier vrij en blijkt dra niet meer in toom te houden?
Het ziet er naar uit dat het met geluid te maken heeft.
Kijk, dat is het. Luidsprekers voor boven op mijn laptop. Kunnen we nog meer lawaai maken. Moet die jongeman er wel even afgaan.
Zo gaat dat. Het installeren en aansluiten was een fluitje van een cent.
Rod Steward met Maggie May dendert door mijn boudoir.
Is dit eigenlijk wel een geschikt cadeau voor een bijna 64 jarige?
Na afloop kregen ze een door ons in elkaargeknutselde maaltijd aangeboden, als troost. Ze vonden het trouwens niet erg om voor 20 man op te treden. 10 of 100, het maakt ons niets uit, we vinden het gewoon leuk om te spelen, zeiden ze. Nou gelukkig maar. Het werd nog een genoeglijke avond verder.
Het heeft zich weer voltrokken het wonder, de Mimosa bloeit.
Een paar weken te vroeg en hij staat nog niet volledig in bloei, maar toch. Niet bij ons op het erf. Wij hebben zo rigoureus gesnoeid, dat we een paar jaar moeten wachten tot we weer een behoorlijke boom hebben. Geeft niet, want je hoeft maar de poort uit te gaan en prijs.
Stukje langs de Gironde gelopen met Marimon. Is 5 minuten rijden van hier. Met de auto wel te verstaan, op de fiets 20 minuten.
Dit bootje heeft een duwnet, waarmee hij vieze garnaaltjes vangt, van die hele kleine grijsjes, is bijna allemaal karkas waar je op kouwt. Soms krijgen we ze van de buren, ze denken ons er een enorm plezier mee te doen. Volgende keer geef ik ze stiekem aan de kippen.
De carrelet is er afgewaaid, zo te zien. Maar er zit wel een mannetje te vissen. De trap is ook weg, hij zal er op gekomen zijn via die stijle ladder in het midden.
Deze carrelets staan er nog. Ze hangen boven het water, hoewel je dat hier niet zou zeggen. In de verte Mescher, op de krijtrotsen.
Klokke 6, de zon gaat onder, kippies opsluiten.
Zie dat ik nodig het verslag van ons leven op P.S. plage moet updaten. Niet dat er iets speciaals gebeurt, het is gewoon januari, zoals overal.
Zondag mijn toekomstige verjaar gevierd met een Indisch etentje, geheel verzorgd door Marimon. Was zeer genoeglijk, alleen jammer dat Frank en Mieke wegens ziek niet konden meegenieten. Wat wij na afloop beseften was, dat wij nu met een feestje eten en praten, terwijl wij vroeger dansten en dronken. Sinds wanneer is dat? Is het omdat we ouder worden? Of is het een algemene trend. In ieder geval zijn we uitgenodigd op een verjaarsfeestje waar uitdrukkelijk bijvermeld werd dat er gedanst gaat worden. Zij wordt 55, schat ik. Dus hoe zit dat?
Hierboven een fotootje van toen ik 16 werd. Een feestje met uitsluitend meiden en zelf afwassen. Ra, ra, welke ben ik?
Maandag: opruimen, keuken poetsen (na 3 dagen gekook en gebak van Marimon), achterstallige nieuwjaarspost beantwoorden, de bramen in de heg aanvallen, het theaterstuk Alarmes uit het hoofd leren en des avonds naar Tugéras voor de repetitie van Orchestre.
Dinsdag: De seniorengym ( ik heb er nog spierpijn van), rozen snoeien en de bakken legen in de vijver.
Des middags naar de Secours Populaire. Had er twee jaar geen voet binnen gezet. Werd met gejuich en hartelijke omhelzingen ontvangen. Het kreng bij de kassa is weg, iedereen haalde opgelucht adem zo te zien. Wel schijnt er weer een nieuw kreng te zijn, die ik nog niet heb mogen ontmoeten, maar er is een gesloten front tegen haar, dus dat moet te mannen zijn. Het deed me plezier er weer binnen te gaan. Vanmiddag ga ik er weer echt beginnen, met frisse moed. Des avond was er weer Film&Four, maar ik had niet meer de moed om een gerecht te maken en trouwens, ik wilde alleen de film zien en niet daarna ook nog blijven eten. Wel heb ik een paar schalen groene sla klaargemaakt, mâche en roquette. Uiteindelijk ging ik er toch met Marimon naar toe, want de besproken vriendin kwam niet opdagen en zijn koor belde af wegens ziekte van de dirigente. De film was prachtig. Eigenlijk meer een documentaire over het leven van een boer in Amerika, waarin allerlei jeugd foto's en filmpjes verwerkt waren. Hoe boer en boerderij ten onder gingen en uiteindelijk als bioboerderij/coöperatie weer tevoorschijn kwamen.
woensdag: De laatste rozen snoeien, de spatiphyllum die ik van Jo-Jo op mijn pré-verjaardag had gekregen, in een echte pot zetten met kiezelsteentjes onder de pot met een laagje water voor de constante vochtigheidsgraad ( hij zal het toch niet overleven, want ik kan ook geen orchideëen houden). Lunchen bij Dries en Mélancolie om de restjes van F&F op te eten. Vis, merlu (heek).
En het huis voor ons neus is nog steeds niet af. Vandaag is de timmerman er, binnendeuren en luiken worden geplaatst. Buurman Tourtelot maakt zich razend, want al die tijd moet zijn dochter huur betalen in het huis waar zij nu woont. Het is nu bijna een jaar dat ze zijn er aan zijn begonnen, nog steeds niet klaar en schijnt nog te lekken ook.
Paardenstront, fumier de cheval. Wat zijn veel dingen toch mooi geregeld in de natuur. Zo'n paard staat daar de hele dag in de wei te grazen (lijkt mij een beetje saai, maar ieder zijn meug), en na enige interne bewerking komt dit er uit. Poosje laten liggen en voilà, klaar voor gebruik. Ruikt lekker inmiddels en voelt zelfs lekker. Als bruine zachte aarde. Ik kneed met de hand de grote bollen, net heidegrond die je in pakken van 20 kg. bij de tuinwinkel kunt kopen. Terre de bruyère, hardstikke duur. Dit kost een doosje eieren, eigen teelt, voor zoveel stront als ik wil. Het is geen schaars goed, het paard poept wel door en het baasje moet er ook van af.
Hier is het fijn gemaakt en nu over de moestuin. Ik moest nog steeds een stukje doen, maar het is zwaar nu met de spitvork in die natte, zware, plakkerige klei. Daarom kostte het wel een paar uur en m'n rug. Heb er ook nog koffiedik en hout as doorgedaan. Zou buurman boer Tourtelot er ook zoveel tijd aan besteden? Welnee, die gooit er een zootje kunstmest bij en klaar is ie.
Zo ver zijn de fèves al, de tuinbonen. Ze hebben 4 graden vorst overleefd. 's Morgens stonden ze dan wat krom en zielig, maar in de loop van de dag richtten ze zich weer op. Ze lijken zelfs al bloemetjes te krijgen. Dat lijkt me niet de bedoeling, want ik denk niet dat die vorst kunnen hebben. Ook wordt er wel eens eentje vanuit de wortel aangevreten, die ligt dan zomaar plat. De gemene grijze wormpjes zitten natuurlijk ook niet stil met dit weer. Ik zal er weer wat nieuwe bonen tussen leggen.
Ik zie dat de kippies inmiddels boven op het pad zijn aangeland. Dat mag helemaal niet. Niet dat ik bang ben dat ze de poort uitlopen, want dat doen ze niet. Maar wel dat ze in perkjes gaan wroeten en dat willen we niet. Erger dan een kudde varkens zijn ze. Heb ze even naar hun nachthok gebracht. Voor straf een half uurtje eerder naar bed.
Maar eerst nog wat eten zei likkepot. De verwende krengen.
Paardenstront, fumier de cheval. Wat zijn veel dingen toch mooi geregeld in de natuur. Zo'n paard staat daar de hele dag in de wei te grazen (lijkt mij een beetje saai, maar ieder zijn meug), en na enige interne bewerking komt dit er uit. Poosje laten liggen en voilà, klaar voor gebruik. Ruikt lekker inmiddels en voelt zelfs lekker. Als bruine zachte aarde. Ik kneed met de hand de grote bollen, net heidegrond die je in pakken van 20 kg. bij de tuinwinkel kunt kopen. Terre de bruyère, hardstikke duur. Dit kost een doosje eieren, eigen teelt, voor zoveel stront als ik wil. Het is geen schaars goed, het paard poept wel door en het baasje moet er ook van af.
Hier is het fijn gemaakt en nu over de moestuin. Ik moest nog steeds een stukje doen, maar het is zwaar nu met de spitvork in die natte, zware, plakkerige klei. Daarom kostte het wel een paar uur en m'n rug. Heb er ook nog koffiedik en hout as doorgedaan. Zou buurman boer Tourtelot er ook zoveel tijd aan besteden? Welnee, die gooit er een zootje kunstmest bij en klaar is ie.
Zo ver zijn de fèves al, de tuinbonen. Ze hebben 4 graden vorst overleefd. 's Morgens stonden ze dan wat krom en zielig, maar in de loop van de dag richtten ze zich weer op. Ze lijken zelfs al bloemetjes te krijgen. Dat lijkt me niet de bedoeling, want ik denk niet dat die vorst kunnen hebben. Ook wordt er wel eens eentje vanuit de wortel aangevreten, die ligt dan zomaar plat. De gemene grijze wormpjes zitten natuurlijk ook niet stil met dit weer. Ik zal er weer wat nieuwe bonen tussen leggen.
Ik zie dat de kippies inmiddels boven op het pad zijn aangeland. Dat mag helemaal niet. Niet dat ik bang ben dat ze de poort uitlopen, want dat doen ze niet. Maar wel dat ze in perkjes gaan wroeten en dat willen we niet, erger dan een kudde varkens zijn ze. Heb ze even naar hun nachthok gebracht. Voor straf een half uurtje eerder naar bed.
Maar eerst nog wat eten zei likkepot. De verwende krengen.
Vanmorgen weer koud en mistig, maar dinsdag dus wel de winkels open. Weer op naar de uitverkoop, er moeten laarsjes gescoord, rode laarsjes wel te verstaan. Ik kreeg van een vriendin de tip dat de Auchan, die gelegen is op het winkelcentrum Bordeaux Lac naast Ikea, waarvan ik altijd gedacht heb dat het alleen een voedselsuper was, een grote verscheidenheid aan winkels herbergt, waaronder minstens 5 schoenenwinkels. Zo'n winkelcentrum is makkelijk, want overdekt (niet zo koud), en je hebt er alles bij elkaar. Je hebt er te eten en te drinken en een toilet, je hoeft er de hele dag niet meer uit.
Schoenen niet gevonden, zeker geen rode, maar wel een prachtig blauw leren jasje gescoord. Marimon zag het eerst, maar dan in licht beige versie. Was me gelukkig iets te klein, hoewel het dezelfde maat was als de blauwe. Maar de blauwe is gewoon mooier, en past.
Nu hoef ik geen rode laarsjes meer. Wij focussen nu op blauw!
Vrijdag:
Pierrette was ziek vanmorgen, ik denk dat ze niet van nachtvorst houdt. Ze stond hufterig met haar snavel tegen het gaas en reageerde niet zoals anders, op mijn komst. Wat nu? Vers water en een lekker hapje. Er stond nog iets in de keuken. Pasta met torretjes. Sinds enige tijd wordt onze harde voedselvoorraad, rijst, pasta, geplaagd door torretjes, die waarschijnlijk al zijn meegekomen uit het land van herkomst. Zo vonden we ze in een nog niet geopend pakje siamrijst. Maar nu ook in een glazen beugelfles waar ik de helft van een pak fusili in had bewaard. Hoe komen ze daar nu weer binnen? Koken met torretjes en al, dat vinden kippen een lekkernij, lijkt mij. Ik bezorg ze inmiddels vers water en daar staat Pierrette, door haar poten gezakt, met benauwd gezicht, midden in de box, een ei te produceren. Het is een windei, dat Bernadette gelijk begint leeg te eten. Pierrette voelt zich na dit ei duidelijk beter. Vanuit de keuken roept Marimon: Willen de kipjes hun pasta al dente? Dat willen ze en even later eten ze dat het dat het een lust is en is er niemand meer ziek.
Tijdens de koffie kwam de post en bracht vanuit de Boerekoolhavenweg uit Boerenkoolspel, twee zakjes met boerenkoolzaad. Volgende winter gaat het gebeuren: we zullen eindelijk boerenkool met worst kunnen eten. Als de vorst wat vroeger komt dit jaar, kunnen we het zelfs tot kerstmaal verheffen. Alles beter dan doorgekookte spruiten. Het is gek, maar Frankrijk kent geen boerekool. Wel rookworst en lekkere ook. Eind mei zaaien, eind juli uitplanten. Dan zullen net de tuinbonen geoogst zijn, wat paardenstront erop en de boerenkool erin. Het enige probleem met zomergoed, is altijd de droogte. Het beste maar zaaien in potten, die heb je bij de hand, dus makkelijk nat te houden, en dan in de zomer maar 2 keer per dag wateren in het begin, na het uitplanten. Ik heb er nu al trek in.
Aan het eind van de middag naar Andernos, aan het bassin d'Arcachon. Marimon had er zijn eerste optreden met het nieuwe koor waarin hij zingt. D.w.z. het koor is niet nieuw, maar hij is nieuw. Altijd spannend, een première. Het optreden was voor een Italiaans -Franse vereniging, die een Italiaanse versie van 3 koningen vierde. La Befana, zo iets als ons Sinterklaas, waar de zoete kinderen cadeautjes of snoepgoed krijgen en de stoute steenkool. La Befana is geen heilige, maar een soort lieve heks (zoiets als ik), afgeleid van Epifania. Helaas waren er geen echte Italianen aanwezig. Slechts derde generatie immigranten die geen woord Italiaans meer spraken en sympathisanten.
Daar staat Marimon. Hij stoot zijn hoofd bijna aan het plafond en hij staat echt niet op een verhoging.Het is allemaal echt.
Zaterdag:
Werden we getrakteerd op la Galette des Rois, een driekoningenkoek waar een boon in zit verstopt, tegenwoordig geen ordinaire boon meer, maar een keramiek poppetje. De Italiaanse versie is de panettone. Beide koeken zijn niet zoveel aan, maar je wordt er de hele maand mee volgepropt en wee als je de boon treft, want dan moet je niet alleen de hele verdere middag of avond met een kroontje op lopen, maar je wordt ook geacht de volgende gelegenheid voor een nieuwe te zorgen. Wat mij dus trof vorige week bij de theatergroep. Fransen kunnen moeilijk stoppen met de winterfeestelijkheden. Zo zit je in maart nog met kerstverlichting.
De burgemeester leest, omringd door zijn gemeenteraadsleden, moeizaam een nieuwjaarsboodschap voor aan zijn gemeente.
Toch wordt zo'n bijeenkomst, waarbij je behalve de flauwe koek ook een bruisend drankje (of meerdere), krijgt aangeboden, nog goed bezocht. Wij schatten dat het halve dorp aanwezig was. De niet aanwezige helft kan weer gedeeld worden in niet geïnteresseerden en vijandelijken. Deze laatsten zijn ontstaan bij een scheuring 3 jaar geleden toen er plotseling een opstandelijke partij ontstond. Ze hadden geen politiek program, hun enige drijfveer was, dat ze tegen de toenmalige zittende burgemeester met aanhang, waren. Ik hoorde toen per ongeluk bij de aanhang van de zittende burgemeester, maar ik ben overgestapt, omdat ik daar ga waar de meeste bruisende wijn geschonken wordt. Ik ben zeer omkoopbaar.
Het was bijzonder gezellig in de Salle des Fêtes, je hoort nog eens wat en je ziet je buren nog eens. Zo vroeg ik aan een oude buurvrouw die met nog 5 overleefsters op stoelen tegen de muur zaten geparkeerd, hoe het met haar man ging. Ze trok gelijk haar begrafenisgezicht en vertelde dat hij 2 maanden geleden was
overleden. Maar ze vond wel dat wij maar weer eens een apéro voor heel Pied Sec plage moesten organiseren in het voorjaar als het wat minder koud was. Dat moesten we dan maar weer eens doen.
Na afloop hebben we het feest nog even voortgezet met een Engels echtpaar, bij ons thuis. Daar gingen we onverhoopt aan de Calvados en de Wodka, waardoor we de volgende dag enigszins van slag waren.
Zondag:
Op pad naar Bordeaux, want ik had gelezen dat de winkels open zouden zijn vanwege de soldes. Niets bleek minder waar.
Bordeaux was leeg, op slot en steenkoud. Na wat rillerig, (zoiets als zieke kippen die een windei gaan leggen), om ons heen gekeken te hebben, besloten we de auto maar weer uit de parkeergarage te halen (2,60), en snel op huis aan te gaan, naar de warme kachel en de koffie met sprits. De rest van de dag hebben we niet meer bewogen. De kater van het drankmisbruik van de vorige dag begon toe te slaan en de weersomstandigheden werkten ook goed mee.
Een heerlijk recuperatiedagje, met uw welnemen.
Plan du site - Théâtre des 4 saisons
Klik hierboven.
Gisteravond dus op pad naar Bordeaux. Om precies te zijn naar Gradignan. Bordeaux zelf is eigenlijk niet zo groot, wat deze stad uitgebreid doet lijken zijn de tot stadjes uitgegroeide satelietdorpen er om heen. Gelukkig hebben die het dorpse karakter bewaard, met kleine huisjes en parken en geen kale woontorens zonder hart. Leuk overdag zo'n park, maar 's avonds in de mist, zonder behoorlijk adres, wordt het toch moeilijk zoeken, zelfs met G.P.S. Daar reden we dan, op zoek naar de verplichte adolescententheatervoorstelling. Wij dachten dat het in een of ander achteraf buurthuis zou plaatsvinden, een soort jeugdhonk ofzo. Wij wisten alleen dat het park Mandavit heette, Parc de Mandavit, dus leek ons het meest betrouwbare om de rue de Mandavit in te geven. De G.P.S. was van goede wil en deed haar best (het is een dame, een Franse dame), maar ze had de fout gemaakt de kortste weg aan ons door te geven, waardoor we alle kronkelweggetjes in het park hebben mogen berijden, maar nergens enig gebouw dat op een theater of zelfs maar jeugdhonk leek. Trouwens je zag ook niks in die mist. Om kwart voor negen zou de voorstelling beginnen en om tien over half gaven we het op. We gaan naar huis. Zonde van de tijd, de benzine en de al betaalde kaartjes, maar het heeft volstrekt geen zin om in dichte mist een adres te zoeken dat je niet eens hebt. We rijden twee minuten richting huis en zien daar ineens voor ons neus een reusachtige parkeerplaats en mensen die zich naar groot gebouw spoeden waarvan wij de contouren in nevels gehuld zien opdoemen.
Chakka! Gevonden. Precies kwart voor halen wij de kaartjes af en gaan met de laatsten mee naar binnen. Een enorm gebouw! Prachtige grote theaterzaal, tot de nok gevuld met voor het merendeel jongeren en wij op de eerste rij. Het gaat allemaal vlak voor ons neus gebeuren. En het was fantastisch. Zes jongeren die met elkaar zitten te chatten. Heerlijke techno muziek en bijbehorende dans. Het mooiste en ontroerendste dat we het afgelopen jaar gezien hebben. De voorstelling heet Chatroom en werd op de planken gebracht door het Théâtre de Poche uit Bruxelles. De schrijver was Enda Walsh, een Ier. Hou ze in de gaten. Wat een heerlijk toeval dat we ze nog gevonden hebben.
Of toch de voorzienigheid?
Prijs voor de leukste kerstkaart van 2012, gemaakt door tevreden huurders. Ach ware het maar waar dat onze vijver ook in de zomer vol water bleef en er zulke grote eenden in rondzwommen. Voordeel van de computer is, dat je het gewone leven een stuk kunt opleuken. Jammer dat met het inscannen van de foto de kleuren wat mat geworden zijn, lijkt wel de Matahariwoestijn. Goed, er zwemmen dan wel geen reuzeneenden in de vijver, maar er zwemt wel een beverrat. Zwom, want hij is gelukkig al weer doorgereisd. Weer een probleem minder.
Vanmiddag weer stralend weer. Het is bedrieglijk, want 's morgens is het rond het vriespunt en gister vergiste ik mij lelijk door een driekwart sportbroek aan te trekken naar de gym. Mijn blote winterkuiten vonden dat niet leuk, te meer daar er in de gymzaal geen verwarming was ontstoken. Dachten daar zeker ook dat het zomer was.
Vandaag is het een hol en ren dag. Kom net terug van de salle de danse in Jonzac, alwaar drie oude, stijve dames waaronder ikzelf, met veel moeite een dansje wordt ingepompt t.b.v. het theaterstuk waaraan gewerkt wordt. Straks moet ik weer naar Villexavier( 20 km. hier vandaan, 100 inwoners) , waar we werken aan een ander stuk. Tussendoor heb ik de kippies even vrijgelaten en achterin het terrein gelokt, waar ze geen schade aan kunnen richten. Ik wil ze liever niet in de moestuin of in een vers ingezaaid perkje, de veelvraten.
Ze zijn moeilijk op de foto te krijgen in ons verwilderde stukje tuin, maar ze vinden het heerlijk daar en veiliger tegen haviks en vossenogen dan op open terrein.
Na de middagrepetitie, moet ik naar huis racen, waar Marimon klaar zal staan met een belegde boterham om die in de auto in mijn mond te proppen, want we moeten vanavond naar Bordeaux om een theaterstuk te zien over adolescenten en de moderne media.
Wij gaan dit zien, omdat we zelf ook bij zo een soort theaterproductie zijn betrokken. Niet dat we zelf spelen, maar we zijn meedenkend publiek. Zo helpen we mee om met ideëen( die we niet hebben) en suggesties (die we ook niet hebben) een nieuw stuk van de grond te krijgen over ado's en hun expositie op de sociale netwerken (foto's, filmpjes). Wij hebben niet veel inbreng, we vonden het alleen aardig om te zien en mee te maken hoe een theaterproduktie tot stand gaat komen. Tot nu toe is het veel gezever en weinig produktie, maar vanavond zijn we gewoon toeschouwer bij een stuk van een ander. Als inspiratiebron denk ik.
Lekker rustig, hoeven we alleen maar met ons luie achterste op een stoel te gaan zitten en kijken maar. Niemand die ons wat vraagt.
Vlak na het kindje Jezus, is nu ook de lente neergedaald op Pied Sec plage. Hoe bestaat het. Het is eigenlijk nog geen winter geweest, het heeft nog niet nachtgevroren, dus de breekbare planten staan er nog steeds, vele zelfs in bloei. Marimon heeft de buitenkerstboel opgeruimd. Weg vrolijk tinkelende lichtjes in de nacht. Het moet maar eens afgelopen wezen, we hebben het elektrische verlengsnoer nodig om de heggen te trimmen. En ik heb de rozen gesnoeid, een gedeelte althans. Het was tijd ook, ze liepen niet alleen uit, maar sommige stonden ook alweer (nog?) in bloei.
Dit is trouwens geen roos, maar een spirea. Ook maar eens een onderhoudsknipje voor het eerst sinds hij geplant is 4 jaar geleden.
Voor het eerst weer buiten eten, wat een feest!
