Klik hierboven.
Gisteravond dus op pad naar Bordeaux. Om precies te zijn naar Gradignan. Bordeaux zelf is eigenlijk niet zo groot, wat deze stad uitgebreid doet lijken zijn de tot stadjes uitgegroeide satelietdorpen er om heen. Gelukkig hebben die het dorpse karakter bewaard, met kleine huisjes en parken en geen kale woontorens zonder hart. Leuk overdag zo'n park, maar 's avonds in de mist, zonder behoorlijk adres, wordt het toch moeilijk zoeken, zelfs met G.P.S. Daar reden we dan, op zoek naar de verplichte adolescententheatervoorstelling. Wij dachten dat het in een of ander achteraf buurthuis zou plaatsvinden, een soort jeugdhonk ofzo. Wij wisten alleen dat het park Mandavit heette, Parc de Mandavit, dus leek ons het meest betrouwbare om de rue de Mandavit in te geven. De G.P.S. was van goede wil en deed haar best (het is een dame, een Franse dame), maar ze had de fout gemaakt de kortste weg aan ons door te geven, waardoor we alle kronkelweggetjes in het park hebben mogen berijden, maar nergens enig gebouw dat op een theater of zelfs maar jeugdhonk leek. Trouwens je zag ook niks in die mist. Om kwart voor negen zou de voorstelling beginnen en om tien over half gaven we het op. We gaan naar huis. Zonde van de tijd, de benzine en de al betaalde kaartjes, maar het heeft volstrekt geen zin om in dichte mist een adres te zoeken dat je niet eens hebt. We rijden twee minuten richting huis en zien daar ineens voor ons neus een reusachtige parkeerplaats en mensen die zich naar groot gebouw spoeden waarvan wij de contouren in nevels gehuld zien opdoemen.
Chakka! Gevonden. Precies kwart voor halen wij de kaartjes af en gaan met de laatsten mee naar binnen. Een enorm gebouw! Prachtige grote theaterzaal, tot de nok gevuld met voor het merendeel jongeren en wij op de eerste rij. Het gaat allemaal vlak voor ons neus gebeuren. En het was fantastisch. Zes jongeren die met elkaar zitten te chatten. Heerlijke techno muziek en bijbehorende dans. Het mooiste en ontroerendste dat we het afgelopen jaar gezien hebben. De voorstelling heet Chatroom en werd op de planken gebracht door het Théâtre de Poche uit Bruxelles. De schrijver was Enda Walsh, een Ier. Hou ze in de gaten. Wat een heerlijk toeval dat we ze nog gevonden hebben.
Of toch de voorzienigheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten