Vanmorgen tijdens het boodschappen doen bij Leclerc, kwam ik Martine tegen. Zij is daar animatrice, wat inhoudt dat ze een etenswaar probeert te verkopen. Soms worst, een andere keer cake, vandaag Thaise nemmen. Ik ken haar van de Secours Populaire waar ik 2 jaar geleden als vrijwilliger werkte. De S.P. is een instelling die hulp verleent aan mensen in hele of halve nood. Zoiets als het Leger des Heils, maar dan zonder hoedjes. En zonder geloof, want daar heb je de Secours Catholique voor. Alles zonder winstoogmerk, je verdient er geen plekje in de hemel mee. Ik ben er mee gestopt omdat ik niet kan werken in een systeem waar geen leiding is. Officieel is er wel een chef, dat is Arlette. Maar zij neemt geen leiding, laat alles maar aan iedereen over en dat zonder onderling overleg. Er is hier geen chef, zegt Nicole. We zijn allemaal onze eigen chef. Dat betekent dat iedereen maar wat aanmoddert en dat degene met de grootste bek de baas is. Dat was Nicole. Als je iets aan het doen was, kwam zij altijd vertellen dat het zo niet moest. Vergaderd, werd er nooit. Ik ben boos weggelopen en heb er nooit meer een stap gezet. Af en toe voel ik mij daar schuldig over. De klanten (de hulpvragers), missen me en ik heb iedereen van de ene op de andere dag laten zitten. Dat was niet netjes van mij. Vanmorgen sprak ik dus Martine, de oud-collega van de Secours, die er ook niet meer werkt. Ze vroeg me waarom ik eigenlijk bij de S.P. was weggegaan. Ik legde het haar uit. Ze vertelde dat Nicole weg was wegens borstkanker (dat gun ik haar nu ook weer niet) en dat Arlette haar gevraagd had, mocht ze mij tegenkomen, of ik niet terug wilde komen, want ze zit vrijwel zonder vrijwilligers en toen ik de kinderafdeling nog deed liep het perfekt. AH! Eindelijk gerechtigheid. En ik mis de kindertjes ook wel een beetje. En ik vind ook dat ik iets moet doen voor de minderbedeelde. Wat zal ik doen? In ieder geval ga ik me melden bij Arlette en de situatie in ogenschouw nemen. Zou het meisje waar ik mee op de foto sta nog zo mager zijn? Ze was 11 jaar toen, zag er uit als 6 en haar vader had haar kop kaal geschoren de dag voor het uitstapje met de S.P. Haar tweelingzusje had zich tegen het scheren verzet en mocht daarom voor straf niet mee. Ze was te opstandig. Ik heb haar de halve dag gedragen omdat ze slippers aanhad waarop niet te lopen viel. Ja, er is nog heel veel ellende in Frankrijk, hoewel je dat op het eerste gezicht niet zou zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten