Het nieuwe halve terrasje ligt te blinken in de ochtendzon. Hier stonden eerst konijnenhokken, van hetzelfde soort dat in het kippenhok staat en waar ik het dwarse pluimvee in wil laten leggen. Dit lijkt te lukken, Poulette zit al een hele poos stilletjes achter de door mij aangebrachte stelling.
De kipjes hebben mij ook laten weten dat ze niet bidden voor bruine bonen. Eten willen ze het ook niet. Bernadette bidt wel voor mij nadat ik haar een schop(je) had gegeven omdat ze de zwart en blauwe wurmen die op mijn legging staan geverfd, eraf probeerde te pikken. Dat is mijn been, Bernadette! Au!
Zo zijn kippen, nadat je ze gepijnigd hebt, knielen ze voor je. Neem mij, alsjeblieft. Zo'n krachtige, bazige haan wil ik door bevrucht worden. Goed voor mijn nageslacht.
Dit kabouterhuisje, voormalig vogelverblijf gaat in de loop van de winter omgetoverd worden tot vermoeide reizigersverblijf, speelgoedhuisje, mediteerhok, zondagsschooltje.
Interieur kamertje 1.
Interieur kamertje 2.
Uitzicht vanuit de deur kamertje 1.
Maandag- Dinsdag- Woensdag.
Eindelijk is de herfst aangeland op Pied Sec plage. Vreemd gevoel weer schoenen aan te hebben en tegelijkertijd te constateren dat je niets hebt om aan te trekken. Wat droeg ik vorige winter dan?
Het regent en stormt al voor de derde dag. De kipjes zijn helemaal van slag en van de leg, voor zover ze dat al niet waren.
Ik heb ze 2 hele dagen opgesloten in de binnenren. Heb ze legkastjes aangeboden in allerlei vorm. Ze willen niet.
En een bordje restauranteten uitgeloofd voor het eerste eitje.
Ik heb het opgegeven. Ze doen maar, die eigenwijze pluimvee-ettertjes. Ze rennen dus weer kakelend het hele erf rond en wij zijn op de legbatterij aangewezen.
Maandag: Secours Populaire. Steeds meer mensen komen om een voedselpakket. Noodgeval: De 20 jarige dochter van A., die een jaar geleden door haar half Arabische stiefvader de deur was uitgezet omdat ze zwanger was van een Arabier (schande), was zondagavond bij deze zelfde stiefvader (en haar moeder) aangekomen nadat zij, haar Arabische metgezel en haar 9 maanden oude kindje door haar schoonfamilie op straat was gezet. Ze hadden op de fiets, met een karretje er achter, de tocht vanaf Tours ondernomen (200km). Beter een stukje fietsen en op de kniëen voor moeder en stiefpapa, dan dakloos met een baby, vlak voor de herfst. Moeder A. en haar Stief, hadden ze binnengelaten gelukkig en kwamen nu voor een oplossing. Ik had de tranen in de ogen toen ik zag hoe de Stief kleertjes voor de baby uitzocht en zijn verse schoonzoon onder de arm nam om hem aan te kleden op de mannenafdeling. Ze hadden niets mee kunnen nemen op hun tocht. Het lijkt alweer bijna op oorlog. Het jonge gezin zal niet bij moeder en stief kunnen blijven, want zij hebben al 5 kinderen en geen geld.
Dinsdag: Hoera, naar de gym! Wat is dat leuk daar, zeg. Ik blijk er diverse mensen te kennen en diegenen die ik nog niet kende, zijn zo aardig en open. Het is een vrolijke, dolle boel. Alleen maar vrouwen natuurlijk weer. Waarom willen mannen zoiets niet?
Dus ik woon hier 5 jaar en wist dat er zulke leuke vrouwen om mij heen woonden. Foutje, beter opletten.
Na de gym, naar de Oto-Rhino-Larynx. De O.R.L.In mijn geval alleen voor de Oto. Ik ben n.l. akelig doof aan één oor en aan het andere ook een beetje. Ik zeg dan ook de hele dag: Comment? Quoi? Qui? Hoe dat zo? Wie is er dood? Qui est mort?
Ik ging informeren voor een greffe du tympan, trommelvliestransplantatie. Had ik gezien op internet.
De Oto docteur vond dat dit helemaal niet aan de orde was, u bent meer geholpen met een diabolo ( die prik je in je trommelvlies, dan krijg je een gaatje in je oor zodat er wat wind waait voor de luchtstroom. Dat moet zodat het hamertje op je tympan blijft kloppen. Ofzoiets. Goed, doet u die dan maar. Hij kijkt in mijn oor en begint er in te peuteren en aan iets te trekken. Nou, nou dacht ik nog, vorige keer ging het er niet zo wild aan toe bij het plaatsen van de diabolo. Au, kraak,scheur.. Heeft hij iets hards en wits tussen zijn pincet. Kijkt u eens wat ik hier heb! Zat aan uw trommelvlies geplakt en daaronder zat een gat! U moet geopereerd.
Gaan jullie dat dichtnaaien dan? vraag ik naief. Nee, dat kan niet, dat wordt een trommelvliestransplantatie. Bekent u nu maar dat u dat gat er vers ingetrokken heeft, want dat zat er eerst nog niet.
Maar ach, wat maakt het uit, nu ga ik de door mij gevraagde transplantatie toch nog krijgen. Eerst eens kijken of het niet spontaan dichtgroeit, dan kunnen ze er weer een gaatje in prikken voor de diabolo. Maar die kunnen ze nu toch in dat kant en klare gat zetten? Al met al ben ik nog steeds even doof. Maar ik heb niet meer het gevoel dat er iets zwaars in mijn oor zit.
Woensdag: Tussen de buien door beton storten voor een terrasje.
D.w.z. Marimon schept, maalt en stort. Ik haal hoog uit een emmertje water af en toe of zoek een kwijtgeraakt stukje gereedschap. Verder kijk ik blind van bewondering toe hoe Marimon dat hem allemaal weer even lapt.
Om 5 uur zal het vloertje klaar zijn. Morgen verder met foto's.
Graag maak ik des morgens voor de grote warmte uit, een fietstochtje. Het liefst fiets ik even naar het water, naar de Gironde. Het is daar n.l. zo lekker plat in het moeras. Je giert dan ook zo heerlijk naar beneden vanaf Pied Sec plage. Wij zitten bijna boven op de heuvel. Het heet niet voor niets Pied Sec, hier heb je droge voeten, voordeel voor als straks de zeespiegel stijgt met het smelten van de ijskappen. Op zondagmorgen is het moeras echter niet zonder gevaar. Het wordt dan in beslag genomen door horden jagers, die allemaal langs de weg staan, blik strak gericht op het moeras, waar niets te zien valt. Geen konijntje, geen patrijs, geen wilde eend, zelfs geen reiger. Waar ze op wachten weet ik niet, het hele moeras is leeg. Alleen dit beestje lag daar langs de kant van de weg. Een ragondin, zo eentje die ook bij ons in de vijver zat.
Hij schijnt schadelijk te zijn voor de dijken, graaft tunnels en forten, net als de kinderen op het strand. In Nederland wordt er ook al jaren op gejaagd, maar men denkt daar nu dat het niets uitgehaald heeft, want des te meer je ervan doodmaakt, des te harder telen ze aan. Hier weten ze dat nog niet. Deze ragondin hebben ze niet geschoten denk ik, maar aangereden. Je ziet er veel liggen langs de kant van de weg. Fransen schieten alleen wat ze kunnen eten. De jagers in het moeras zijn van het rustigere soort. Als ze een drijfjacht houden op herten of wilde zwijnen gaat het er wel wilder toe. Met veel geblèr en hoorngeschal, opgejut door hun horde hysterisch blaffende honden lijkt het wel lijkt het wel of de poorten van een psychiatrische kliniek afdeling manische psychose-patiënten, zijn opengezet. Soms komen ze tot vlak aan ons hek. De kippen gelijk van de leg, de katten in paniek naar de kelder, wij zwaaiend met een witte vlag vanaf ons terras. Het lijkt verdraaid wel oorlog. 's Middags na de lunch is het erger, want dan hebben ze nog gedronken ook.
Er valt helemaal niets tegen te ondernemen, want de jagerslobby heeft een hele sterke positie in de dorpen. niemand wil ze tegen zich in het harnas jagen. Ieder zijn pretje zullen we maar zeggen.
Wel zonde van dat lege moeras.
Toen deze foto werd genomen, was alles nog goed in ons groepje. Nu heeft ontmoediging en boosheid de overhand en is de groep bezig in tweëen te scheuren. Wat is er gebeurd?
Door depressie, echtscheiding, verhuizing, overspel, nerveuze instorting, vermoeidheid en moedeloosheid is de club bijna ten onder.
Toen ik 2 jaar geleden mij hier meldde als lid, leek alles oké.
Er stonden twee stukken op stapel van Anouilh, omdat het zijn 100ste geboortedag was. Een stuk is 2 keer opgevoerd, maar stopte wegens overspel c.q. echtscheiding van het hoofdrolpaar.
Het andere stuk l'Orchestre, gaat over een damesorkest met manlijke pianist. In dit stuk heeft zich al zeker 10 keer een rolwisseling voorgedaan wegens bovengenoemde redenen.
Nu zullen we er mee moeten stoppen want weer 2 spelers hebben zich definitief teruggetrokken wegens depressie, echtscheiding, moedeloosheid enz.
Maar de scheuring is niet daardoor ontstaan. De scheuring loopt Noord-Zuid. Protestants-Katholiek. Anglo-Saksisch- Romaans.
Het Engelse stel Bob en Cathy en de Nederlandse ik, wij willen: Op tijd beginnen, op tijd eindigen, niet eeuwig kletsen en niets besluiten tijdens vergaderingen, een voorzitter die ook voorzit.
Iedereen is boos, beledigd, wil Bob niet meer omdat omdat hij autoritair zou zijn. Hij zegt de dingen n.l. gewoon zoals ze zijn en dat mag niet in Frankrijk. Daar moet je zijden handschoentjes aantrekken om je medemens niet voor het hoofd te stoten.
Een president van een association is wel verantwoordelijk maar mag geen besluiten nemen. Nee, nou wordt ie mooi!!
De helft van de club is bezig af te haken, wegens vermoeidheid, boosheid, echtscheiding enz. De andere helft gaat een doorstart proberen, een touch and go. We gaan nieuwe leden zoeken en ons eigen toneelstuk Alarms doorzetten zonder die peeuwers.
l'Orchestre laat ik achter mij, ben trouwens blij dat ik er van af ben, zit al twee jaar op een fluitje te blazen en dezelfde zinnetjes te zeggen. Wel zonde van die mooie jurken!
Ik vond het wat vreemd dat die kippen maar niet wilden leggen. De enige die eieren gaf was Pierrette, maar die had weer een akelig karakter, zoals we allemaal inmiddels weten.
Omdat Amarette, die altijd uitbreekt, al een paar morgens stond aan te kondigen dat zij een ei had gelegd, alleen de plaats vertelde zij er niet bij, besloot ik gister eens op zoek te gaan. En wat vond ik, vernunftig verscholen onder het kreupelhout?
Vier bruine eieren van Amarette. Precies naast het plekje waar ze al 4 dagen staat te kakelen.
Maar toen Poulette nog. Haar kammetje was al dagen zo bloedrood dat het leek of het zou gaan exploderen. Zij moest ergens haar eieren verstoppen. Had Marimon haar niet op het dak waargenomen?
Je kunt het op de foto niet zien, maar er lagen twee knotsen van eieren links naast de voerbakjes in het gootje. Er groeide gister nog een Bignonia overheen, die Marimon heeft weggeknipt wegens aan te vangen werkzaamheden. Zij dacht daar onder een veilige schuilplaats te hebben gevonden voor haar dubbeldooiers.
Nu Bernadette's geheime schuilplaats nog. Ik weet niet zeker of ze al legt, maar wel was ik haar kwijt, terwijl ze even later alsof het niets ware, ineens weer opdook in het hok. Ra, ra?
Het lijkt wel pasen! Ik heb ze maar opgesloten in de ren, zodat ze daar wel moeten leggen, maar tot nu toe niets. Wel liggen ze heerlijk in het zonnetje te baden, dus lijden doen ze er niet onder.
Nu zijn de kipjes dus bevrijd van hun tiran, maar als we soms dachten dat we hierbij uit de problemen waren, dan hebben we het mis. Het is als met de Kopkleppers van heer Ollie, of met de Lybiërs na Khadaffi, de eerste dagen waren ze totaal de kluts kwijt. Ik dacht eerst dat de aanblik van hun ondersteboven aan een tak hangende leider een mentale schok had veroorzaakt, dat ze haar zelfs misten... Misschien ook wel, je weet niet hoe ontwikkeld hun zieltje is, maar ik denk eerder dat je hun onzekere, anarchistische gedrag moet zoeken in het ontberen van een leider, hoe onsympathiek ook. Het heeft 3 nachten geduurd voor ze weer gewoon in hun eigen slaaphokje de nacht doorbrachten. Ik vond ze in donker op de meest gekke plaatsen, helemaal verscholen onder de hokken, bang voor de nacht. Overdag liep de overgebleven witte (Poulette) maar te piepen en te tokken.
Het bruintje, dat het meest belaagd werd, knapte zienderogen op en de zwarte (Amarette) begon uit te breken. Dat was met mijn vorig setje ook al zo, de zwarte was altijd op pad. De witte (Poulette) was vandaag boven op de ren gevlogen en zat daar lustig te kakelen. Het bruintje (Bernadette) vliegt voor het eerst tegen me op als ik met sla aan kom, net als de vorige bruine. Ze zien mij nu allemaal als hun haan en zakken voor mij in bidhouding door hun poten zodat ik ze kan aaien. Wat zij weer beleven als een bevruchting. Zo heeft ieder zijn lolletje.
Kortom, de verhoudingen zijn in beweging, ieder moet zijn rechtmatig plaatsje nog vinden, maar de sfeer is wel aangenamer in het kippenhok. Maar nog steeds legt niemand een eitje voor mij!!!
Toen buurman Tourtelot gister stelde dat Pierrette de misbruik van haar machtspositie met de dood moest bekopen omdat er geen verbetering te verwachten was en haar onderdanen nodeloos lijden bespaard moest worden, was ik dat geheel met hem eens.
Er was aleen nog een detail waarover we het niet eens konden worden: Wie er doodt, wie er slacht en wie er eet.
Doden kan ik niet. Niet omdat ik te flauw ben, maar ik weet niet hoe het moet en ik wil geen geknoei in mijn hof.
Hij wilde wel doden, fluitje van een cent. Maar toen begon het onderhandelen over wie haar zou eten en dus ook panklaar maken.
Is voor hem ook in een handomdraai gedaan, daar ging het niet om, maar hij vond dat wij recht hadden op onze eigen kip. Ik had hem graag een gratis maaltijd gegund in ruil voor al die rompslomp van het plukken en bereiden, maar hij bleef op zijn standpunt. Je gaat niet andermans kippen op zitten eten, ze moesten eens denken dat we arm zijn. Voor je het weet heb je naam gemaakt als profiteur.
Goed, dan moest het maar. Heb je koeien, dan heb je moeien, zoals ze bij ons op het dorp zeiden.
En ik moet zeggen dat de hele ceremonie een geheel nieuwe en verrijkende ervaring voor Marimon en mij was, met veel aaah's en oooh's. Heel leerzaam. Volgende keer doen we het helemaal zelf.
Vanaf het moment dat buurman haar uit het hok pakte, op de kop hield en aan haar poten in de boom hing, heeft ze niet meer bewogen. Na het eerste prikje met het scherpe mesje was ze dood en liet hij haar lekker leegbloeden, terwijl haar zusters er als de kippen bij waren om haar bloed op te drinken.
De rest van het werk is voor ons. In heet water dompelen en plukken maar.
Zo'n beest zit nog helemaal vol drollen.
Maar ook een kant en klaar ei!
Zelfs een heel nest!
De maag, waar de strootjes uitsteken. Wat zo'n beest niet allemaal eet. En nooit maagpijn of overgeven.
De eitjes in wording.
De inhoud van de maag. Allemaal stro!
Wat een prachtig stilleven. Je zou bijna in een God gaan geloven.
En die maagwand, keihard. Geen wonder dat zo'n beest alles kan verteren, tot schelpen toe.
Het eindresultaat. Ze was heel lekker.
Ik heb sinds enige dagen ruzie met Pierrette. Inmiddels is deze zo hoog opgelopen dat morgen haar kop eraf gaat.
Ik heb haar gewaarschuwd, maar ze wil niet luisteren. De laatste week merk ik dat Bernadette, het kleine bruintje, niet meer het nachthok indurft. Na hen een paar avonden geobserveerd te hebben, kreeg ik in de gaten hoe zij de kleine bruine terroriseert. Zij wordt weggejaagd bij de etensbak met lekkere keukenrestjes en wordt nauwelijks nog getolereerd in het nachthok. Zij wordt mager en zit slecht in de veren.
Na rijp beraad met de buurman, hebben we besloten dat zo'n agressieve kip de pest is voor je kippenbestand en dat er geen hoop is op verbetering. Leiderschap en hiërarchie is normaal en wenselijk in de dieren-en zelfs mensenwereld. Maar op een akelige wijze profiteren van die macht wordt niet geduld op Pied Sec plage. Vanavond had ik een tweede hokje voor de nacht klaargemaakt als isoleercel voor de ter dood veroordeelde. Nog had ik een kleine twijfel toen ik het hele stel bangelijk tegen elkaar aangedrukt voor het vallen van de nacht in hun slaaphokje zag zitten. Maar toen Pierrette ineens zonder aanwijsbare rede weer in die kleine begon te hakken, was voor mij de maat vol.
Hup in je cel. Ze zat nog wel een tijdje zielig te piepen tot de nacht definitief viel, toen was ze stil. Ze beseft misschien dat het haar laatste is. Berouw komt altijd te laat.
Heb mij vandaag beziggehouden met het aanvragen van mijn welverdiende( !?!? nou, nou) ouderdomspensioenuitkering, die over een maand of vijf zou moeten ingaan. Dat wil zeggen, als ik zonder kleerscheuren door het vragenformulier heenkom.
Hoe ik heet, waar ik woon, dat gaat allemaal nog, maar dan komen de strikvragen: Bent U eerder gehuwd geweest? Ja. Met wie?
Dat weet ik nog. Alweer een vraag goed. Wat was de datum van inhuwelijktreding? Weet ik ook nog. Ik ga deze kwis vast winnen.
Wanneer werd dit huwelijk ontbonden? Maand en jaar.
Geen idee!!
Ha, ha , ha, ha, mevrouw het eerste kwartje, speelt u verder ja of nee? Was het '81? Nee later. '82 misschien? Nog later?
Uw portemonnee zal van de kwartjes scheuren, maar denk vooral toch aan het buitengebeuren..
Al mijn geheime dozen en koffertjes uit een vorig leven heb ik omgekeerd, maar geen scheidingspapieren. Ook geen trouwpapieren trouwens, waar is die red-tape allemaal gebleven?
Wel veel notities en dagboekjes, met datum, maar zonder jaar erbij vermeld. Ja, daar hebben we wat aan. Wat een chaos, mijn vorig leven. Ik word al moe als ik het lees.
Een facebook bericht aan ex in kwestie gaf uitsluitsel, hij wist er meer van. Nooit kunnen vermoeden dat hij zijn administratie zo op orde had. Dank je wel, dank je wel. Op naar de volgende vraag:
Is uw huidige partner gehuwd geweest? Zo ja, wat is de geboortedatum van deze partner?? Mijn huidige partner wist het niet. Daar moet hij morgen maar eens over nadenken.
Dat verleden ook. Er is veel te veel van en het wordt ook nog maar steeds meer. En het geheugen steeds minder. Maar snel invullen die papieren.
Het was 1984. Ex achter de tap bij Fat Freddy.
Na de dag te zijn begonnen met een frisse fietstocht door de mist, met aansluitend een plastic beker nescafé met croissants bij de nog niet zo lang geopende dorpswinkel 'de Proxi', hebben we de rest van de dag siësta gehouden, ieder op zijn eigen wijze.
De enige die wakker bleven en zelfs doorwerkten waren de kipjes.
De vakantiegangers hebben ook geen vin verroerd, maar zijn wel wakker gebleven.
Wilde vanavond nog even voor donker de slaatjes planten die al
een week met hun voeten in het water in een emmer staan te wachten, maar werd fors tegengewerkt door muggen en kattentuig. Heb het opgegeven. Er is een buitje voorspeld eindelijk, en iets lagere temperaturen.
Ze staan bovenaan de werklijst voor morgen.
Nog twee dagen moeten Pied Sec plage en wij de hitte en droogte verduren. Maandag schijnt het iets af te koelen en te gaan regenen!
Dit kun je toch geen gazon meer noemen. De groene spruiten zijn acaciascheuten die daar niet horen en deze week nog afgemaaid worden. Zij wel, zij leven op de wortel van de omgezaagde moederboom. Onder hetzelfde gazon close-up.
's Morgens is het heerlijk. Deze morgen weer takken gesleept en verhakseld.
Wij hebben ons een uitzicht geknipt, daar waar het terrasje gaat komen. Voor mijn kabouterhuisje, naast de kipjes.
Nu nog even bij de buren kappen, want achter het hek staat de andere helft van het woekerende groeisel.
Hier komt het terras als de hittegolf over is en alle gasten weg zijn.
De katjes vermaken zich met alles wat op hun weg komt. Gelukkig hier alleen een doos. Samir is er tijdens het spelen in slaap gevallen. Wat de kipjes betreft is er stagnatie in de eierproductie.
Vanmorgen een windei in hun slaapstede en vanmiddag heeft Pierrette de halve middag in het leghok zitten persen zonder resultaat. Het is ook veel te warm voor die zieltjes. Morgen beter.
Zo zijn kippen, nadat je ze gepijnigd hebt, knielen ze voor je. Neem mij, alsjeblieft. Zo'n krachtige, bazige haan wil ik door bevrucht worden. Goed voor mijn nageslacht.
