Toen deze foto werd genomen, was alles nog goed in ons groepje. Nu heeft ontmoediging en boosheid de overhand en is de groep bezig in tweëen te scheuren. Wat is er gebeurd?
Door depressie, echtscheiding, verhuizing, overspel, nerveuze instorting, vermoeidheid en moedeloosheid is de club bijna ten onder.
Toen ik 2 jaar geleden mij hier meldde als lid, leek alles oké.
Er stonden twee stukken op stapel van Anouilh, omdat het zijn 100ste geboortedag was. Een stuk is 2 keer opgevoerd, maar stopte wegens overspel c.q. echtscheiding van het hoofdrolpaar.
Het andere stuk l'Orchestre, gaat over een damesorkest met manlijke pianist. In dit stuk heeft zich al zeker 10 keer een rolwisseling voorgedaan wegens bovengenoemde redenen.
Nu zullen we er mee moeten stoppen want weer 2 spelers hebben zich definitief teruggetrokken wegens depressie, echtscheiding, moedeloosheid enz.
Maar de scheuring is niet daardoor ontstaan. De scheuring loopt Noord-Zuid. Protestants-Katholiek. Anglo-Saksisch- Romaans.
Het Engelse stel Bob en Cathy en de Nederlandse ik, wij willen: Op tijd beginnen, op tijd eindigen, niet eeuwig kletsen en niets besluiten tijdens vergaderingen, een voorzitter die ook voorzit.
Iedereen is boos, beledigd, wil Bob niet meer omdat omdat hij autoritair zou zijn. Hij zegt de dingen n.l. gewoon zoals ze zijn en dat mag niet in Frankrijk. Daar moet je zijden handschoentjes aantrekken om je medemens niet voor het hoofd te stoten.
Een president van een association is wel verantwoordelijk maar mag geen besluiten nemen. Nee, nou wordt ie mooi!!
De helft van de club is bezig af te haken, wegens vermoeidheid, boosheid, echtscheiding enz. De andere helft gaat een doorstart proberen, een touch and go. We gaan nieuwe leden zoeken en ons eigen toneelstuk Alarms doorzetten zonder die peeuwers.
l'Orchestre laat ik achter mij, ben trouwens blij dat ik er van af ben, zit al twee jaar op een fluitje te blazen en dezelfde zinnetjes te zeggen. Wel zonde van die mooie jurken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten