Zon, zee en fiets.

Na een jaar weer de zee eens gezien en fietspad van Royan naar La tremblade uitgeprobeerd. Is een echt fietspad, helemaal langs de zee en door dennenbossen. Wel een beetje smal dat pad, want je moet het delen met tegenliggers, skaters, crossfietsers, stepjes, kortom alles wat zich zonder motorkracht op wieltjes vervoert. 
In de badplaatsen zelf, zijn de auto's ook van de weg verbannen en mag je als fietser de hele weg overslingeren. Wij hebben genoten!

Voor iedereen was het trouwens de eerste mooie en tegelijk vakantiedag. Lang niet zoveel gelukkige gezichten gezien.

En lang niet zulke schone tenen gehad!

Gerenoveerde voeten en parkeerplaats.

Gister weer een nieuwe ervaring in mijn 65 jarig bestaan.
Le Pédicure.

Aangezien mijn kleine teentje vaak rood, gezwollen en pijnlijk was, en omdat mijn moeder ook om de haverklap bij de pedicure zat om een likdoorn te laten lichten, dacht ik dat ik erfelijk belast was.
Vandaar. Dit was al enkele maanden geleden, nu had ik nergens meer last van, maar het is mijn schuld niet als er een wachtlijst van twee maanden is. Ik bleek dan ook helemaal geen likdoorn te hebben, maar omdat ik er nu eenmaal toch was, heb ik met plezier een behandeling voetenverwennerij ondergaan. 

Een dot van een knul en mijn teennagels zijn nog nooit zo schoon geweest. Is voor herhaling vatbaar.


Verder was het de week van het grindpad, wat je volgens het woordenboek zowel met een t, als met een d, mag schrijven.

De hoop grind die maagdelijk, vanaf half mei, lag te wachten nadat ik mijn deel op het nieuwe padje rond het huis had gestort, heeft eindelijk zijn eindbestemming gevonden. 

Marimon heeft, door mij opgeruid en geënthousiasmeerd, het karwei geklaard. Niet zomaar is de grind er opgekieperd, maar eerst is de laag aarde, die zich op de stenen onderlaag had verzameld en voedingsbodem was voor een rijkelijke, door mij voortdurend te verwijderen onkruidgroei, er afgeschraapt. Het staat prachtig en vermindert het onderhoud.

Nu nog een oplossing vinden voor het rommelhoekje.

Onder het plastic, zand en kiezels, de ingrediënten voor beton.
Moet je toch droog bewaren, dus tja..

l'Idiot du village.

Ieder dorp heeft recht op zijn eigen gek, de zogenaamde dorpsgek. Wij hebben er ook een en dat is Dries, een Nederlander nog wel. Nou ja, Nederlander? Een Limburger, dat scheelt. 

Hier staat hij, rechts in gele shorts.

En hier nog eens. Hij is ook de president van de culturele vriendenclub, naar hem vernoemd: l'Idiot du village.

Deze club, waar Marimon en ook ik lid van zijn, heeft zijn eigen koor, waar meerstemmige liederen gezongen worden in
'Barber Shop' stijl. Maandagavond was er een uitvoering, met door de leden gebrouwen buffet na. 

Marimon in tropisch 
kostuum.

Ja, het was een gezellige boel. Enne.., de dorpsgek is niet zo gek als hij zelf denkt dat hij is. Er is hoop op verbetering, zolang hij met de juiste mensen om blijft gaan. Zoals wij bijvoorbeeld.

Een up-date vanaf een grauw en gruw Pied Sec plage.

Eind juni en nog steeds geen mooi weer. Toch vanmorgen in de tuin tekeer gegaan, want anders overgroeid hij ons. Helaas met kruid en onkruid, niet met volle rijpe tomaten bijvoorbeeld of pompoenen en courgettes. Wel een heleboel bessen in alle variaties, van bos tot kruis. Het doet surréalistisch aan, zo'n donkere tuin middenin de zomer. Heb ook mijn winterkleren, die ik twee dagen geleden demonstratief, met een: 'nu moet het maar eens uit zijn', had opgeborgen, weer uit de kast gehaald. Zelfs onze vakantiegangers in het huurhuisje hebben het opgegeven, morgen gaan zij verder, naar waar het ook slecht weer is.

De météo zegt, dat het vanaf morgen beter wordt. We zullen zien.

Door de weersomstandigheden is er geen nieuws te melden vanaf Pied Sec plage. Een up-date van onze huis en tuingenoten dan maar.

De bovenkipjes groeien als kool. Zij zijn druk, brutaal en altijd hongerig. Maar wel mooi en ook bijna leg-rijp, althans de grijze.

 

Samir wil niet naar de véto voor controle en verstopt zich in Marimon's broek. Betrapt.

Pipeline is nog steeds een badliefhebber en wacht tot de kraan opengaat.

Marimon en Pipeline lezen le Monde magazine.

Met een zondags kippetje erbij,
zo komen we de dag wel door met ons allen.

Geen druipende worsten, wel een sarcofaag.

Aangezien de météologische toestand al de hele week en de hele maand zo is:

bedachten wij dat we maar beter naar Bordeaux konden afreizen, temeer daar wij hadden vernomen dat er daar plotseling HEMA's als paddestoelen uit de grond zouden zijn gerezen. Hemaworst, taart, onderbroeken, droogdoeken, feesthoedjes, slingers, boterhamworst. Het gaf een goed gevoel op de kassa 'beschuitblik', te zien verschijnen. Met een Franse verkoopster, dat weer wel, zodat het geheel toch weer iets ontheemds kreeg. Er was geen taart, noch lekkere vette druipende worst, noch lever met spekkies, noch een degelijke onderbroek, maar wel breiwol met pennen en goede theedoeken, die afdrogen,
een paraplu en pepermunt!!

Verder regende het in Bordeaux ook, maar een flink ontbijt in ons favoriete café Karl, maakte veel goed. 

Marimon heeft zijn winterjas maar weer aangetrokken, het was 16 graden op het heetst van de dag. Die Amerikaan in zijn korte mouwen had het nog warm van het vliegtuig denk ik. Misschien kwam hij rechtstreeks uit Alaska.


Af en toe is het voor de variatie ook wel wisselend bewolkt, waarbij je tussen de buitjes als verrassing de zon ziet verschijnen. Eergister was bijvoorbeeld zo'n dag. Hier heb ik van geprofiteerd door een kleine sightseeingtour te maken. Heel klein, want ineens zag ik dat Laila vlak bij Pons geraakt was, waar zich mijn favoriete Phildar winkeltje bevindt. Dat vroeg om een stop met kleine winkel-pauze, die een beetje uitliep. Ik heb hierdoor maar één curiositeit kunnen bezoeken, een brok steen van 2000 jaar oud, ooit bestemd als kilometerpaal. Alleen had je toe nog geen kilometers, maar Romeinse mijlen, die 1460 meter bedroegen. Vroeger lag hij plat, later hebben ze hem rechtop gezet. Wie weet waarom? Tijdens de Mérovingers heeft het geval ook nog dienst gedaan als sarcofaag, vandaar dat hij hol is (gemaakt). Een multifunctionele borne militaire-sarcophage. Kijk eens aan, die zie je niet alle dagen.

En het kerkje ernaast, voor de liefhebber.

Ik beloof bij de volgende zonnestraal de tour voort te zetten.

Mooie tuinen en weer panne

Ik ga een half uur eerder weg bij de Secours om op tijd bij de véto te zijn die de laatste hechtingen er bij Samir uit gaat halen, als onderweg van St. ciers naar St. Bonnet mijn voituurke er plotseling mee uitscheidt. Geen waarschuwingslampjes, genoeg benzine, zomaar, geeft geen sjoege meer. Al uitrijdend speur ik naar een geschikt plekje om de auto te parkeren. Geen leuke plekjes. De berm dan maar. Ik bel (leve de mobiel), mijn altijd parate redder Marimon, die ras met sleepkabel aan komt zetten. Ik had net een sleepkabel gekocht, maar die lag natuurlijk weer niet in mijn auto.
Marimon gebaart onderweg: Je knipperlicht aanzetten! Ik gebaar terug: Waar zit die?? 15 jaar rijd ik in deze auto, weet niet waar dat knipperding zit, nooit nodig gehad. Na 10 minuten (30 km. per uur), parkeren we op op ons eigen pad. Eerst maar poesje onder het dekbed uitgrabbelen en naar de véto. 

Weer thuis wil ik toch even onder de motorkap kijken voor we de Suzuki garage in Saintes bellen (Auto ophalen, (165 Euro), wie weet zit er een draadje los. En ja hoor, de kabel tussen bobine en verdeler was losgeschoten. Natuurlijk slecht vastgezet door een van de garagisten die er bij de vorige panne aan hebben zitten knoeien.

Wat een vreugde. Poesje en autootje allebei als nieuw.

Waar waren we gebleven na de kersen. Zaterdag de halve dag in de soda gezeten om het kersenblauw van mijn handen te krijgen. Wij moesten namelijk naar een variété avond in een salle des fêtes enige dorpen verderop. Ik had mij weer eens voor iets verschrikkelijks over laten halen. Het eten was heerlijk, een buffet waarvan je naar hartelust mocht plukken. Ik geloof dat het een gemeentelijk feest was, maar in ieder geval georganiseerd door de eigenaren van het restaurant 'de Saint Christof', een heel knap homopaar. Soms vind ik het jammer dat ik geen homo ben. Marimon had zijn slag kunnen slaan, want één van de twee keek hem diep in de ogen terwijl hij vroeg of ik zijn vrouw was. 'Ja, jammer hè?', fluisterde Marimon  met een tremolo van verlangen in zijn stem. Toch heeft Marimon deze mooie kans op een unieke ervaring laten lopen, waar ik nog een mooi blogje over had kunnen schrijven. 
Voordat het echte werk begon, een show met blauwe bellen met glitters en veren, waarvan velen tot het manlijk geslacht behoorden, waren wij al zo murw door de crooners met bibberstemmen, dat wij voortijdig zijn weggevlucht. Het schijnt tot 3 uur in de nacht geduurd te hebben. Jammer dat we de travestis gemist hebben, want die mogen we graag zien. Het schijnt dat ze ook in het restaurant optreden, 's middags en zonder ergerlijk voorprogramma.

De dag van gister heeft alles weer goedgemaakt, want onze theatergroep was uitgenodigd om op een tuinfeest wat sketches te komen doen. Aangezien mijn vaste partners  niet aanwezig konden zijn, heb ik maar iets anders gedaan met Bob, wat ik 's morgens nog moest instuderen. Het was een heel mooie tuin en prachtig weer. Veel aardige mensen ontmoet weer, waaronder een bijzonder stel. Ik had eerst niet door dat zij bij elkaar hoorden, omdat het totaal niet paste. Zij was een prachtig, schattig vrouwtje van omstreeks zestig, naar zij later vertelde griffier bij het hof van justitie in Parijs. Hij, ik schat hem rond de veertig, was een blozende boerenzoon uit de Aveyron, zo'n beetje de armste en eenzaamste streek van Frankrijk. Zij leeft nu al zo'n twintig jaar met haar boer in zonde, zoals zij het zelf uitdrukte, wat veel beter beviel dan met haar ellendeling van een echtgenoot.
Wij hebben hun adres, hier zo'n 25 km. vandaan en zijn van harte uitgenodigd om het volledige verhaal te komen beluisteren. 
Wij zijn gek op verhalen.

Wij hebben geen foto's gemaakt van deze twee laatste sessies, daarom wat plaatjes van 'Tea for the ladies' van vorige week vrijdag. Mijn wandelvriendin had 18 dames uitgenodigd, de meesten Engels, allen hier uit de nabije omgeving. Waar haalt zij ze vandaan?? Ik had de meesten nooit gezien. Wel ken ik andere Engelse dames, die zij weer niet kent. Ik denk toch een kwestie van standsverschil, waar Engelsen goed in zijn.  

Zij heeft zelfs twee huizen naast elkaar. ik denk dat sommige mensen hun spulletjes gewoon bij elkaar erven.

Zij doen wel leuke dingen voor de mensen. Vorige zomer draaiden ze een hele leuke Belgische film hier bij het zwembad, waar de gasten in ligstoelen, met een dekentje om naar lagen te kijken.

De heer de huizes, die er niet bij mag zijn omdat hij geen lady is.

Zij hebben ook wel eens een expositie van beeldend kunstenaars.

En ze zijn heel aardig en je kunt heel erg met ze lachen. Ze zijn ook een beetje gek, althans hij, die Fransman is, twee maal met een Engelse getrouwd is geweest, in Engeland heeft gewoond en gewerkt, maar geen woord Engels spreekt. Hoe bestaat het, zou je zeggen. Maar het bestaat.

Hier nog een bijzonder bloemetje daar uit de tuin.

Kersennachtmerrie

Ik zit weer middenin de kersennachtmerrie. Het plukken is wel leuk, (nou ja, leuk..), maar dan. Dan zit je met twee volle emmers en wat moet je daarmee. Eten. Eerst eten. Maar je kunt al snel geen kers meer zien. Inmaken dan. We bezitten vijf kleine inmaakpotten, dat moet genoeg zijn. Vorig jaar, toen wij in ons maag zaten met kilo's sperziebonen van de buurman, hebben we besloten tot de aanschaf van een cuiseur. De bonen zijn toen nooit ingemaakt, omdat wij de bijbehorende gasbrander niet konden vinden tussen de ongelooflijke zooi in de wijnkelder. Ook dachten wij geen gasfles te hebben. De aanschafkosten van die twee essentiële dingen vonden wij niet opwegen tegen de baten. Bovendien waren we door ons getreuzel al te laat, de bonen begonnen te ruiken. En ze waren  vet bespoten. Maar nu het koshere kersen betrof, vonden wij dat we maar eens wat moesten investeren. In tijd en in geld.

Wij hebben de brander gekocht en vonden een gasfles in de kelder.

Na uren selectie, ontpitten, jampotten wassen, koken, in potten doen, heb ik 5 potjes jam op de plank. Of eigenlijk is het meer coulis, want voor jam is het te vloeibaar. Vanmiddag hebben we een proefje gedaan over vanilleijs en het was heerlijk. Dat gaf mij de moed door te gaan. Enige uren en totaal blauwe, niet meer schoon te wassen handen later hebben we dan dus zoals ik zei, 5 potjes op de plank. Tjonge, tel uit je winst. De rest gooien we maar voor de spreeuwen. Wij wachten gewoon op de volgende oogst, volgende week of zo, om aan het echte werk te beginnen. De inmaak. Alles staat er nu klaar voor. Misschien nog wat potjes bijkopen. Het voordeel is, dat je voor de inmaak niet hoef te ontpitten. Wat het karwei een stuk makkelijker maakt.

Roger (83), de kersenbomenbaas, showt zijn moestuin.