Ik zit weer middenin de kersennachtmerrie. Het plukken is wel leuk, (nou ja, leuk..), maar dan. Dan zit je met twee volle emmers en wat moet je daarmee. Eten. Eerst eten. Maar je kunt al snel geen kers meer zien. Inmaken dan. We bezitten vijf kleine inmaakpotten, dat moet genoeg zijn. Vorig jaar, toen wij in ons maag zaten met kilo's sperziebonen van de buurman, hebben we besloten tot de aanschaf van een cuiseur. De bonen zijn toen nooit ingemaakt, omdat wij de bijbehorende gasbrander niet konden vinden tussen de ongelooflijke zooi in de wijnkelder. Ook dachten wij geen gasfles te hebben. De aanschafkosten van die twee essentiële dingen vonden wij niet opwegen tegen de baten. Bovendien waren we door ons getreuzel al te laat, de bonen begonnen te ruiken. En ze waren vet bespoten. Maar nu het koshere kersen betrof, vonden wij dat we maar eens wat moesten investeren. In tijd en in geld.
Na uren selectie, ontpitten, jampotten wassen, koken, in potten doen, heb ik 5 potjes jam op de plank. Of eigenlijk is het meer coulis, want voor jam is het te vloeibaar. Vanmiddag hebben we een proefje gedaan over vanilleijs en het was heerlijk. Dat gaf mij de moed door te gaan. Enige uren en totaal blauwe, niet meer schoon te wassen handen later hebben we dan dus zoals ik zei, 5 potjes op de plank. Tjonge, tel uit je winst. De rest gooien we maar voor de spreeuwen. Wij wachten gewoon op de volgende oogst, volgende week of zo, om aan het echte werk te beginnen. De inmaak. Alles staat er nu klaar voor. Misschien nog wat potjes bijkopen. Het voordeel is, dat je voor de inmaak niet hoef te ontpitten. Wat het karwei een stuk makkelijker maakt.
In mijn lijf geen confiture! Hooguit een schepje over een zomerse sorbet. Ook jammer voor onze vrienden die ons steeds met de beste bedoelingen hun soms prachtige vruchtentaarten voorzetten. Het glazuur springt me spontaan van de tanden bij al die zoetigheid.
BeantwoordenVerwijderen