Laila is ziek.

Donderdag, komende uit de Secours Populaire, start mijn auto niet.  Accu plat zou je zeggen, maar hij is nog maar 2 jaar oud en nooit problemen. Licht aan laten staan? Ook niet. Gelukkig zie ik Edith van de Secours, die mij wel thuis wil brengen. Daar zit  bezoek uit Nederland. Bovendien is Marimon nog een beetje ziekjes en heeft geen zin om nog met startkabels naar St. Ciers te rijden (10 km.). Morgenochtend, zegt hij. Wij eten, wij drinken, wij praten. Stof tot praten genoeg, want de bezoekers blijken een haperend huwelijk te hebben. En niet van vandaag of gister, nee, al zo lang het huwelijk duurt, en dat is bijna 40 jaar. Daar moet op gedronken worden. Aan een goed huwelijk is geen eer te behalen, daar ben je zo over uitgepraat en gedronken, maar ieder slecht huwelijk is slecht op zijn eigen manier, dus uniek en het bespreken waard. De avond werd daarom laat en 'bien arrosé'. 

De volgende morgen, vrijdag, gaan we met ietwat bonkend hoofd, gewapend met startkabels naar St. Ciers. Maar zij doet het niet, niets. Dat betekent dat het niet de accu is. Wat nu? Naar de nieuw geopende garage in St. Bonnet, hier 1 km. vandaan. De aardige garagiste komt even mee, kijken wat hij met zijn app. kan doen. 
Hij constateert hetzelfde. Het is niet de accu. Na enig chirurgisch onderzoek weet hij het: het is de bobine d'allumage. De bobine, in goed Nederlands. Die moet hij bestellen, fluitje van een cent. Maar nu moet de auto nog in St. Bonnet zien te geraken. Zal hij het doen? Nee, we doen het zelf wel. Marimon heeft een nog niet uitgepakte sleepstang liggen. Je mag hier niet, zoals iedereen vroeger deed, en in Nederland nog denk ik, een touw met een zakdoek tussen de auto's knopen, want dat is gevaarlijk in dit heuvelland. De ring van de stang paste niet op mijn auto. Terug naar de garage. De aardige garagiste geeft zijn trekstang mee. Deze past wel op mijn auto, en na enig wroeten ook op die van Marimon.
Na wat gemanouvreer rijden we zoetjes weg. Maar niet voor lang! Krak, wring, rinkeldekinkel. Daar sta ik alleen midden op de weg, zonder motor en zie Marimon verdwijnen richting centrum.
Hij komt terug, intussen heb ik het verkeer geblokkeerd, want eerst moet de auto op de krik om de stang te bevrijden. We komen niet zo makkelijk bij de krik, want die zit half onder en achter het reservewiel en daarop ligt weer een 25 kilopak kippevoer dat ik daar bewaar opdat de muizen het niet opknabbelen. De file wordt langer. Een aardige (oudere man, die zich nog het geklooi van vroeger herinnert) helpt ons de auto naar de kant duwen. Nu nog al heen en weer duwend inparkeren. Twee laagbejaarden met een kater duwend achter een vieze oude auto, dit is ons in jaren niet meer overkomen. Maar we kunnen het toch maar nog steeds,
zonder noemenswaardig hijgen!. Wel veel gevloek. 

Als het autootje veilig langs de kant staat, gaan we eerst maar een pizza eten, want de koffietafel is er ook al bij ingeschoten en inmiddels is het allang lunchtijd.

Zij staat nu veilig in de garage. De aardige garagiste heeft haar dezelfde middag nog in veiligheid gebracht, met behulp van zijn beau-père. Dinsdagmiddag zal het bestelde onderdeel arriveren en er subiet ingemonteerd worden door bovengenoemde aardige enz.

Wat is het leven eenzaam en saai zonder mijn paarse Laila. Ik hoop dat zij gezelschap heeft in die garage. Er zijn geen bezoekuren.