Gerenoveerde voeten en parkeerplaats.

Gister weer een nieuwe ervaring in mijn 65 jarig bestaan.
Le Pédicure.

Aangezien mijn kleine teentje vaak rood, gezwollen en pijnlijk was, en omdat mijn moeder ook om de haverklap bij de pedicure zat om een likdoorn te laten lichten, dacht ik dat ik erfelijk belast was.
Vandaar. Dit was al enkele maanden geleden, nu had ik nergens meer last van, maar het is mijn schuld niet als er een wachtlijst van twee maanden is. Ik bleek dan ook helemaal geen likdoorn te hebben, maar omdat ik er nu eenmaal toch was, heb ik met plezier een behandeling voetenverwennerij ondergaan. 

Een dot van een knul en mijn teennagels zijn nog nooit zo schoon geweest. Is voor herhaling vatbaar.


Verder was het de week van het grindpad, wat je volgens het woordenboek zowel met een t, als met een d, mag schrijven.

De hoop grind die maagdelijk, vanaf half mei, lag te wachten nadat ik mijn deel op het nieuwe padje rond het huis had gestort, heeft eindelijk zijn eindbestemming gevonden. 

Marimon heeft, door mij opgeruid en geënthousiasmeerd, het karwei geklaard. Niet zomaar is de grind er opgekieperd, maar eerst is de laag aarde, die zich op de stenen onderlaag had verzameld en voedingsbodem was voor een rijkelijke, door mij voortdurend te verwijderen onkruidgroei, er afgeschraapt. Het staat prachtig en vermindert het onderhoud.

Nu nog een oplossing vinden voor het rommelhoekje.

Onder het plastic, zand en kiezels, de ingrediënten voor beton.
Moet je toch droog bewaren, dus tja..