Mooie tuinen en weer panne

Ik ga een half uur eerder weg bij de Secours om op tijd bij de véto te zijn die de laatste hechtingen er bij Samir uit gaat halen, als onderweg van St. ciers naar St. Bonnet mijn voituurke er plotseling mee uitscheidt. Geen waarschuwingslampjes, genoeg benzine, zomaar, geeft geen sjoege meer. Al uitrijdend speur ik naar een geschikt plekje om de auto te parkeren. Geen leuke plekjes. De berm dan maar. Ik bel (leve de mobiel), mijn altijd parate redder Marimon, die ras met sleepkabel aan komt zetten. Ik had net een sleepkabel gekocht, maar die lag natuurlijk weer niet in mijn auto.
Marimon gebaart onderweg: Je knipperlicht aanzetten! Ik gebaar terug: Waar zit die?? 15 jaar rijd ik in deze auto, weet niet waar dat knipperding zit, nooit nodig gehad. Na 10 minuten (30 km. per uur), parkeren we op op ons eigen pad. Eerst maar poesje onder het dekbed uitgrabbelen en naar de véto. 

Weer thuis wil ik toch even onder de motorkap kijken voor we de Suzuki garage in Saintes bellen (Auto ophalen, (165 Euro), wie weet zit er een draadje los. En ja hoor, de kabel tussen bobine en verdeler was losgeschoten. Natuurlijk slecht vastgezet door een van de garagisten die er bij de vorige panne aan hebben zitten knoeien.

Wat een vreugde. Poesje en autootje allebei als nieuw.

Waar waren we gebleven na de kersen. Zaterdag de halve dag in de soda gezeten om het kersenblauw van mijn handen te krijgen. Wij moesten namelijk naar een variété avond in een salle des fêtes enige dorpen verderop. Ik had mij weer eens voor iets verschrikkelijks over laten halen. Het eten was heerlijk, een buffet waarvan je naar hartelust mocht plukken. Ik geloof dat het een gemeentelijk feest was, maar in ieder geval georganiseerd door de eigenaren van het restaurant 'de Saint Christof', een heel knap homopaar. Soms vind ik het jammer dat ik geen homo ben. Marimon had zijn slag kunnen slaan, want één van de twee keek hem diep in de ogen terwijl hij vroeg of ik zijn vrouw was. 'Ja, jammer hè?', fluisterde Marimon  met een tremolo van verlangen in zijn stem. Toch heeft Marimon deze mooie kans op een unieke ervaring laten lopen, waar ik nog een mooi blogje over had kunnen schrijven. 
Voordat het echte werk begon, een show met blauwe bellen met glitters en veren, waarvan velen tot het manlijk geslacht behoorden, waren wij al zo murw door de crooners met bibberstemmen, dat wij voortijdig zijn weggevlucht. Het schijnt tot 3 uur in de nacht geduurd te hebben. Jammer dat we de travestis gemist hebben, want die mogen we graag zien. Het schijnt dat ze ook in het restaurant optreden, 's middags en zonder ergerlijk voorprogramma.

De dag van gister heeft alles weer goedgemaakt, want onze theatergroep was uitgenodigd om op een tuinfeest wat sketches te komen doen. Aangezien mijn vaste partners  niet aanwezig konden zijn, heb ik maar iets anders gedaan met Bob, wat ik 's morgens nog moest instuderen. Het was een heel mooie tuin en prachtig weer. Veel aardige mensen ontmoet weer, waaronder een bijzonder stel. Ik had eerst niet door dat zij bij elkaar hoorden, omdat het totaal niet paste. Zij was een prachtig, schattig vrouwtje van omstreeks zestig, naar zij later vertelde griffier bij het hof van justitie in Parijs. Hij, ik schat hem rond de veertig, was een blozende boerenzoon uit de Aveyron, zo'n beetje de armste en eenzaamste streek van Frankrijk. Zij leeft nu al zo'n twintig jaar met haar boer in zonde, zoals zij het zelf uitdrukte, wat veel beter beviel dan met haar ellendeling van een echtgenoot.
Wij hebben hun adres, hier zo'n 25 km. vandaan en zijn van harte uitgenodigd om het volledige verhaal te komen beluisteren. 
Wij zijn gek op verhalen.

Wij hebben geen foto's gemaakt van deze twee laatste sessies, daarom wat plaatjes van 'Tea for the ladies' van vorige week vrijdag. Mijn wandelvriendin had 18 dames uitgenodigd, de meesten Engels, allen hier uit de nabije omgeving. Waar haalt zij ze vandaan?? Ik had de meesten nooit gezien. Wel ken ik andere Engelse dames, die zij weer niet kent. Ik denk toch een kwestie van standsverschil, waar Engelsen goed in zijn.  

Zij heeft zelfs twee huizen naast elkaar. ik denk dat sommige mensen hun spulletjes gewoon bij elkaar erven.

Zij doen wel leuke dingen voor de mensen. Vorige zomer draaiden ze een hele leuke Belgische film hier bij het zwembad, waar de gasten in ligstoelen, met een dekentje om naar lagen te kijken.

De heer de huizes, die er niet bij mag zijn omdat hij geen lady is.

Zij hebben ook wel eens een expositie van beeldend kunstenaars.

En ze zijn heel aardig en je kunt heel erg met ze lachen. Ze zijn ook een beetje gek, althans hij, die Fransman is, twee maal met een Engelse getrouwd is geweest, in Engeland heeft gewoond en gewerkt, maar geen woord Engels spreekt. Hoe bestaat het, zou je zeggen. Maar het bestaat.

Hier nog een bijzonder bloemetje daar uit de tuin.