Deze dame is dus naar Frankrijk vertrokken en bij ons in de buurt aangeland. Wij kwamen in hetzelfde circuit terecht, waarin we al eens kennis hadden gemaakt met de zoon. Tussen ons ontstond gelijk het begin van een vriendschap.
Vandaag hebben Marimon en ik hun huis in wording bezocht en aansluitend gelunched in het plaatselijke chauffeursrestaurant.
Ik heb al eens eerder over deze dame bericht. Wat mij en iedereen het eerst opvalt, is haar look. Zij maakt een zeer sjieke indruk, terwijl haar outfit niet kant en klaar uit een duur modehuis komt, maar geheel is samengesteld uit eigen maaksel of rommelmarkten.
Vroeger in Engeland heeft ze wel, vaak dure, kleding ontworpen en gemaakt. Ze kleedde de ladies uit de betere kringen. Hoe kwam zij daar zo in terecht als arme gescheiden vrouw met twee kinderen? Dat kwam, zoals zij mij zo aardig uitlegde, doordat zij een vriendin had, die weer een vriendin had, who had the benefit of an addressbook. Zo gaat dat.
In haar jeugd won zij een wedstrijd in tekenen. De prijs was, een tekenopleiding op een middelbare school. Haar eerste carrière was zodoende in de reclamewereld. Later is ze gaan schilderen en dat doet ze nog steeds. In Engeland worden nog altijd schilderijen van haar verkocht op bekende exposities.
Haar zoon, die al een jaar of 10 in Frankrijk woont, verzamelt oude (antieke) fietsen. Knapt ze op en probeert ze door te verkopen, hoewel er in Frankrijk weinig vraag naar is, want hier wordt nauwelijks gefietst, behalve door kuddes sportfietsers in fancy outfits en eigenlijk kan hij er ook moeilijk afstand van doen, zodat de wanden van de fietsenschuur bol beginnen te staan.
Ook verzamelt hij grammofoonplaten, daar staat hij wel eens mee op een brocante. Hij verbouwt tussen de platen en de fietsen door het grote oude huis, en maakt de bovenverdieping gereed voor zijn moeder, die eigenlijk liever in de grote tochtige schuur wil, een wens die misschien ooit nog wel eens verwezenlijkt zal worden, met veel tijd en nog meer geld. Maar eigenlijk was Russel diskjocky. En speelde hij en nog trouwens, in een band.
De band heet 'Terminal Cheesecake' en zal deze zomer op 7 juni optreden in Eindhoven op het psych lab festival.
Nooit van gehoord, maar wie ben ik.
Volgende week gaat hij op tournée in Europa. Ik zal dan zijn moeder bezig houden en haar meenemen naar het château de Beaulon in Saint Dizant de Gua, waar in het kasteelpark een vijver ligt waar het water van een prachtig turquoise is en volgens de overlevering een rijtuig met vier paarden in was verdwenen, omdat er vreemde krachten uit de bodem opborrelen.
Echt iets voor Betsy.
Op de terugweg uitgestapt om een rotonde te bewonderen.
Dat zijn ware kunstwerken in deze regio. Kijkt maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten