Het kaarsje is uit.

Zo is deze kerst ook weer vergangen. Het waren bijzondere dagen, waarin we met tegenstrijdige gevoelens rondliepen. Tegenstrijdig omdat wij hier in de Orne, met die versierde dorpen en hun pannekoeken en warmewijn stalletjes, de echte kerstsfeer voelden, zoals in Engeland. Alleen sneeuw ontbrak nog. Tegelijkertijd wisten we dat mijn broer nog maar een paar dagen te leven had. 

Ons dorp heeft trouwens de prijs gewonnen, hoewel we veel mooier versierde dorpen hebben gezien, zoals Beauchêne, waar de kerk, die op een soort terp staat, met stil wit licht versierd was. Dit dorp, dat wij getipt kregen als de mooiste, bleek zo bij het publiek in de smaak te vallen, dat toen wij er op de tweede kerstavond naar toe reden, op de toegangsweg naar het dorp een kilometerlange file stond, die bij nader onderzoek bleek te bestaan uit op de weg geparkeerde auto's. In het dorp zelf was zoveel voetvolk op de been, dat wij er schielijk schuifelend met ons voituurke weer uit zijn ontsnapt. Straks nog even terug om een foto te maken. Het zal op een gewone maandag door de week wel zo druk niet meer zijn.

Op tweede Kerstmorgen, Boxingday, werden we uitgenodigd op de koffie bij Engelsen uit het dorp, waar nog andere Engelse koppels aanwezig waren. Het paste. Ik denk dat we met succes geïntroduceerd zijn in het Engelse circuit. Gisteravond daarentegen, ontdekten we een paar dorpen verder een Schotse bar, deinend van vrolijke, luidruchtige, half-teute, broeders en zusters van over Het Kanaal.
Het gezelschap had een hoog Coronationstreet gehalte en er was geen Fransman te zien. Wij denken niet dat dit onze stamkroeg gaat worden. Maar we gaan in dat dorp wel met onze pas verworven Engelse kennissen in het nieuwe jaar naar dansles.

En terwijl Marimon ons een heerlijke kerstdis bereidde, ging 600 kilometer verder bij mijn broertje zachtjes het kaarsje uit...

Kerst in ons dorp. Eten, drinken en feesten.

Deel 2 van de serie medische kwellingen is achter de rug. Zo'n mammografie is altijd weer een foltering et en plus heeft het mij (ons), 2 uur van mijn (onze),kostbare tijd gekost, plus nog de rit er naar toe, want in Frankrijk is niets naast de deur. Geen anomalies waargenomen. Goed, dan ga ik niet dood aan borstkanker, maar ik heb nog andere kansen deze maand. Volgende week de coloscopie.

Het dorpskerstmaal was daarentegen een opsteker van jewelste.
Bij binnenkomst (in onze spetterende kerstoutfit), stond een hele rij mensen klaar om de binnenkomers te begroeten. De mare was allang rondgegaan: nieuwe bewoners! buitenlanders! vreemdelingen! Gelukkig geen moslims, dat scheelt al weer. En ook geen gastarbeiders die ons baantje afpikken. Nee, solide pensionados. Die brengen tenminste geld in het laadje en zijn goed voor het sociale leven in het dorp. Met al die vrije tijd waarover ze beschikken, zijn ze vast wel bereid tot een spelletje scrabble, uit de spreken als scrabbéul of domino, waarvoor je helemaal geen woord Frans hoeft te spreken. De fietsclub heeft mij ook geclaimed en..
schrik niet: we hebben ons ingeschreven voor een busreisje naar Holiday on Ice, uit te spreken als Olidée on Ies, in Caen. 
Mee met de bejaardenbus, kunnen wij dieper zinken?

Ja, dat kunnen we, want we gaan ook belote leren spelen, een soort klaverjassen. Geen integratie zonder belote.

Het etentje was overigens meer dan heerlijk. Geheel verzorgd door de slager en zijn slagerin, bijgestaan door een aantal vrijwilligers.

Aperitif: Een soort toasts met lekkers, en drank

Entree:   Duo de poissons met groentetjes, en drank.

Trou Normand: Bolletje ijs met Calva (fait maison, 3 keer zo sterk dan normaal, we begonnen gelijk te hoesten).
                                                               
Suprême de Pintade met haricots verts et gratin de pommes de terre, met drank

Salade-Fromage, zonder drank.

Bûche de Noël (een soort gebak met veel bakkersroom en andere slechte dingen, dat een boomstronk moet voorstellen)

Koffie toe, met een plons sterke drank.

En alle gerechten met hun  bijbehorend drankje, waarvan men ad libidum bijgeschonken werd. 

Dit alles voor de somma van 6 euro.

Het gebeuren begon om twaalf uur 's middags en eindigde tegen zessen. Tegen die tijd waren we geloof ik niet meer helemaal helder.

Verder is er iedere avond tegen donker, op het pleintje een kiosk met pannekoeken en warme wijn. Voor de kinderen is er een draaimolen,(manège). Gratis en voor niks draait deze avond aan avond zijn rondjes volgeladen met kraaiende kinderen, die met busladingen tegelijk worden aangesleept uit de omliggende dorpjes.

Hier even een rustig momentje in de draaimolen. De kinderen waren zeker op. Maar wat een vrolijk dorp!

Rectificatie: Ook bij de sla zat drank en bij het zoete toetje, zoete bubbeltjeswijn.

Gedoe.

Wij komen net terug van de tandarts. Wat een hork is dat toch. Hij rukt en trekt aan lippen en wangzakken, zet klemmen op het toch al zo delicate tandvlees, en steekt het liefst zijn hele grote, dikke, vette knuist in onze strot. Hij vertelt niet wat hij gaat doen, noch wat hij gedaan heeft, tenzij je er nadrukkelijk om vraagt. Een factuur met specificatie krijgen we nooit te zien. 
De rekeningen zijn torenhoog, maar gelukkig betaalt de Sécu.
Nog één sessie, dan is het klaar. Het hele gebit gerenoveerd.
Marimon overweegt daarna niet bij hem terug te keren, maar ik ben bang dat de volgende tandarts dan weer de hele boel er uitsloopt en opnieuw begint. Wij moeten het maar even afwachten. Intussen kunnen we allebei de kiezen niet meer op elkaar zetten. Het malen wordt moeilijk op deze manier. Wij hebben de pizza, zojuist genuttigd in de pub, dan ook in grote brokken doorgeslokt.

Nu nog een mammografie voor mij, en begin januari voor beiden een coloscopie, want bij het nationale ontlastingonderzoek bleken wij beiden positief. Nu hebben wij allebei darmkanker in de familie, dus dan is hier een 5 jaarlijkse coloscopie gebruikelijk.
Ik bedoel maar dat we toch hadden gemoeten, hoewel ik het zelf liever nog even had uitgesteld. Nare dingen stel ik meestal uit.

Om de ellende compleet te maken, werd mijn lieve violette wagentje gister afgekeurd bij de Contrôle Technique.
Ernstige afwijking aan het remsysteem, poreuze uitlaat, zwaar vervuilend, dus is het waarschijnlijk de katalysator die niet deugd. En nog zo het een en ander. Dat gaat een lieve duit kosten. Of toch maar naar de sloop in de bloei van haar jaren. Ze is pas 17!!

De eerste nachtvorst achter de rug. Voor mij dan. Bij de eerste was ik in Nederland. Toen vroor de O-I kers dood. Nu geen schade.
Er bloeien nog steeds allerhande bloemetjes, half december.

Onze oprijlaan, die niet van ons is maar van de Gemeente, en waarop ik voor mijn conditie des morgens een paar maal heen en weer hink-stap-sprong doe. Deze foto is genomen bij zonsopgang. 

Nu regent het, maar de poezen hebben er geen last van en de kippen ook niet zo te zien. Zelfs mijn autootje startte, hoewel ze afgekeurd is. Alleen ik zit hier te chagrijnen met allengs harder kloppende kaken door een afnemende verdoving. 

Ik wou dat ik een kip was, die voelen de regen niet en hebben ook geen tanden.

De Kerstoutfits zijn inmiddels aangekomen en passen wonderbaarlijk goed. Op de milimeter, zou ik zeggen. Ik mag dan ook geen onsje meer aankomen tot overmorgen, de dag waarop het grote dorpskerstdiner zal plaatsvinden. 

Hier thuis schiet het nog niet op met de voorbereidingen.
Wel staat er een boom, (die niet geurt, of mijn neus zit verstopt), maar er zit nog niets in. Wij hebben ook nog geen kaartjes geschreven, of zelfs maar een ontwerp gemaakt. Wij hebben het ook veel te druk. Marimon met het aanbrengen van lichtpunten in het hele huis, waartoe leidingen moeten worden getrokken en onzichtbaar gemaakt. En ik met piano spelen. 
Want één van de twee moet toch beroemd worden voor we jammerlijk ten onder gaan? 

Geen boerenkool met kerst dit jaar.

Vorige week woensdag zijn we weer thuisgekomen, Marimon et moi. De poezen waren dolblij en de kippen, die een week in de kleine ren opgesloten hadden gezeten, niet minder.

Hier, in Normandie, vielen we gelijk in de kerstsfeer, die begint zo rond Sinterklaas en eindigt met het begin van het nieuwe jaar. Geen gerek tot februari, zoals in de Charente. Dat ons dorpje plots omgetoverd was tot een waar lichtfestijn, ontdekten we een paar avonden geleden toen Marimon, die slechts een onsje ham bij de slager kwam halen, bij de arm werd genomen door een inwoner die, getroffen door Marimon's verbazing, hem sommeerde zijn echtgenote (moi) te halen, opdat hij ons op een rondleiding kon vergasten. Vijf minuten later liepen we door een soort met kerstliederen gelardeerde Efteling. Onze gids, die voor de gelegenheid zijn echtgenote bij de afwas vandaan gehaald had en die ons na afloop inviteerde voor een apéro, vertelde ons dat het dorp een hele grote ster had in de competitie van mooist versierde dorpen. Inderdaad zie je 's avonds ineens allerlei wandelaars door het anders zo uitgestorven straten lopen.

Zelfs kamelen lopen er door de wei.

Ieder huis, iedere tuin, is versierd.

Alle knutselaars van het dorp hebben hier aan meegeholpen onder aanvoering van van Le Mari de la Coiffeuse en tegen de kerst zal er een maaltijd zijn voor het hele dorp, tegen betaling van de luttele som van 6 euros. De slager gaat het vlees verzorgen en de bakker de 'Buche de Noël', het nationale kersttoetje. 

Van schrik heb ik een kersttenu besteld op het internet.


Dat wordt geen boerenkool eten deze Kerst.

Thuiswacht.

Ik heb al een paar weken niets van me laten horen omdat de situatie er niet naar was. Ik zit namelijk nog steeds aan het ziekbed van mijn broer in het stadje T. Hij is een makkelijke patient. Wij kletsen wat, ik lees de krant, ik brei een sok op 4 pennen, net als mijn moeder vroeger deed. Voor hem is dat vertrouwd, hij valt er bij in slaap. Ik maak iedere dag een wandeling door de nauwe straatjes van de binnenstad. Kom veel mensen tegen, die ik niet ken. Zij groeten vriendelijk. Verder op de Scheldedijk, bij de nieuwe grote woonklompen, zijn de mensen minder bereid tot contact, zij kijken schuw en wantrouwig de andere kant op.

Ik lees een boek. Misdaad en Straf van Dostojevski, moet een mens toch gelezen hebben. Ik oefen mijn pianohuiswerk, opdat Jackie trots op me zal zijn, straks. 

Schoonzus puzzelt, zoon doet spelletjes op de compu, ik schrijf een blog, broer slaapt. De radio staat zachtjes aan. 
Vredige zondagmorgen.

Ik bezoek oude vrienden, iedere dag een. Echte vrienden maak je als je nog jong bent, als je je leven opbouwt, kinderen krijgt, van man wisselt. Samen verdriet, samen plezier. Je bent er voor elkaar en elkaars kinderen. Nu zie ik bij het clubje dat nog over is saamhorigheid. Als er een ziek is of pech heeft, zijn ze er om elkaar op te vangen. Het sociale netwerk van de binnenstad. Hoe zal dat met mij gaan in Frankrijk? Met ons?

Anders. Wij zullen alleen eindigen, want echte vrienden maak je niet zo makkelijk meer op oudere leefttijd. Daar is tijd voor nodig, ervaringen samen. Wie zal ons te eten geven? Wassen?
We zullen voor elkaar zorgen. Wassen zal de wijkverpleegster wel doen, want ik zie Marimon nog niet met een kommetje en een washandje aan mijn bed staan. Ik zou hem wel willen wassen, maar dat wil hij natuurlijk weer niet. Mijn broer wil ook niet, maar mijn schoonzus is onverbiddelijk en zeg nou zelf, zoveel heb je niet meer te willen. 

En Euthanasia, de vriendin van alle lijdenden, die kent Frankrijk nog niet. Daar mag je creperen tot je een ons weegt. 
Laten we hopen dat ze een inhaalslag maken. Er wordt al hevig over gediscussieerd, maar evenzogoed werd docteur Bonnemaison vorige maand nog veroordeeld voor moord op een patiënte, die hij uit haar lijden geholpen had. Oorspronkelijk voor zeven patiënten, maar heel Frankrijk rolde er over heen, dus uiteindelijk werd het er een. Maar toch, hij zal nooit meer als arts aan de bak komen. De meeste mensen zijn voor, maar die paar tegenstanders zijn ook de fanatiekste, zoals altijd. Weer een uitwas van een geloof. De Heer moet beslissen wanneer het einde gekomen is. In dat geval moet je ook niet opereren of medicijnen toedienen, dan zit je ook de beslissingen van de Heer te dwarsbomen. Afijn, woensdag gaan Marimon en ik weer terug naar La Chapelle, de kippen bevrijden die de hele week opgesloten hebben gezeten. Vanaf dan weer een blog vanuit la Normandie. Laten we hopen dat we allemaal nog een tijdje gezond rondlopen. En zoniet, dan zal ik mij braaf overgeven aan de handen van de wijkzuster.

De Sint is tenminste veilig aangekomen.

De Sint had wat moeite om in het zadel te komen met al die rokken. Maar uiteindelijk is het hem toch gelukt. 

Ik had gedacht om een blogje aan de Sint te wijden gister, omdat ik hem zo lang al niet meer had gezien. Maar na de vreselijke gebeurtenissen in Parijs, durfde ik niet met zo'n onschuldig onderwerp aan te komen. Maar nu, twee dagen later, denk ik (zonder Parijs te willen bagatelliseren), dat de wereld al vier jaar kreunt onder dergelijke aanslagen en bomgeweld. Alleen bleef het meer op afstand. Met de terreuraanslagen in Parijs, worden we geconfronteerd met onze eigen angst. De IS is hier, onder ons.

Hoe moeten we daar nu mee verder? Gewoon verder leven, denk ik. Wachten tot ze voor je deur staan. In ieder geval geen paniek zaaien. En geen haat. Vooral niet de nieuwe asielzoekers gaan verdenken, want die zijn juist op de vlucht voor diezelfde IS.

Ik geloof ook niet dat Nederland op het prioriteitenlijstje van de IS staat. Zij zijn voorlopig in Frankrijk nog niet uitgeterroriseerd. Daar hebben zij een nog lopende rekening mee te vereffenen. De banlieus zitten propvol haatdragende, jarenlang gediscrimineerde jongeren, die dolgraag wraak nemen op de gehate volblanke Franse burger. De IS heeft het voor het uitzoeken.

Ach wat is ons Pietendebat dan onschuldig. En wat heerlijk om te zien dat tenminste Zeeuws-Vlaanderen niet is gezwicht voor de anti-discriminatielobby met hun onzinargumenten. 

Louter git-zwarte Pieten heb ik hier gezien, die overdreven kwistig met pepernoten strooiden, (alsof er geen honger in de wereld is, laten we het daar eens over hebben). 

De boot van Sinterklaas. Een wat aftanse schuit dit jaar, die voor het eerst niet aankwam in de veerhaven aan de Scheldedijk, maar in de binnenhaven. Ik vermoed om het publiek door de winkelstraat te leiden. Verdiend moet er worden, tenslotte.

Publiek genoeg. Het kan de kinderen niks schelen waar de Sint en zijn gevolg aankomen, het gaat uiteindelijk om de baat.

Kleine middenstanders die ze zijn...

Je bent zoals je bent.

Je bent zoals je bent en dat ben je gedoemd te blijven.

Ik draag vandaag een wollen oud-roze truitje en een antraciet grijze broek. Het staat netjes, maar ik voel mij er toch niet lekker in. Het past niet bij mij. Marimon zegt dat hij vroeger, in zijn jonge jaren, toch wel viel op meisjes die zo gekleed gingen.
Vroeger, ja toen wel. Ik wilde dolgraag een twinset, het liefst nog met een parelkettingkje. Mijn bewondering voor Mieke Bak was groot, omdat ze niet alleen een twinset bezat, maar ook altijd alles voor elkaar had. Een agenda zonder geknoei, een blikken pennendoos zonder puntenslijpsel. Schone vingers, zonder afbladderende nagellak. Huiswerk gemaakt. En een beugel! Zo'n roze, die als een bit in de mond zat. Ik probeerde wel eens met Bazooka Joe roze plofkauwgum een namaak gehemelte te maken, zodat het tenminste klonk alsof ik een beugel had, maar het werd toch nooit echt.

Hier hebben we Mieke Bak, met de beugel en het pennenbakje,
tweede van rechts onder, op de hurken. Ik ben het kleintje rechtsboven en ik heb het koud. Wij hebben allemaal zelfgebreide truien of vesten aan. Zelfs juf Kamphuis, de strenge lerares Frans, waar ik altijd drieën en vieren bij haalde, die ze dan noteerde in een klein notitieboekje met een rood potlood met scherpgeslepen punt.
Ze snerpte dan dat juffrouw Bakker haar les weer niet geleerd had. Juffrouw Bakker, vroeg op en laat wakker. 
Zij had vuurrode nagellak op haar lange nagels. 
Het bladderde nooit af.

Op de lagere school was het makkelijker, want daar kreeg je geen huiswerk. Alles wat ik gewoon in de klas te horen kreeg, kon ik goed bijhouden. Moeiteloos huppelde ik naar het einde. Maar ook hier, altijd inktvlekken in mijn schrift, gebroken kroontjespennen en opgevreten houten penhouders. Ik was goed in gym, maar kwam nooit netjes met twee voeten naast elkaar terecht na een sprong van de brug met ongelijke leggers. Altijd zwabberende ledematen.

Ik presteerde het om met een nylonjurkje aan, met mijn broer in een boom te klimmen, of met wit kanten zondags jurkje in een prutsloot te belanden.

Straatmeid en banjer eerste klas.

De appel valt geloof ik niet zo ver van de stam.

Ik heb jammergenoeg nog steeds geen twinset. En ook geen beugel.

De grijze antracietbroek gaat weer uit, een roze bloemenrokje aan.

Je bent zoals je bent en dat ben je gedoemd te blijven..

In het land van de sprookjes.

Het is bijna 1 november, la Toussaint, Allerheiligen. Op de begraafplaatsen wordt heel wat afgesopt en geboend, want de zielen worden meer gefêteerd dan de heiligen. Het is een goed idee om dit zo uitbundig te vieren, want dan hebben ze ten eerste weer een feestje en een vrije dag, zelfs twee weken schoolvakantie, maar ook is het een moment van retrouvaille. Het hele dorp ontmoet elkaar op de begraafplaats en verre familie komt er voor over.
Het zou mij niet verbazen als dit gebeuren van hogerhand gestimuleerd werd. Het dorp houdt op deze manier zijn eigen begraafplaats netjes en de chrysantenboeren maken overuren.
Elke middenstander probeert er een graantje van mee te pikken, zelfs de slager had een kar met chrysanten voor de deur staan.
Nou vooruit, maman ook een plantje.

Als de kippen er maar afblijven, want ik heb er een bij die bepaalde bloemen niet kan weerstaan. Zijn zuster heb ik een emmer water over de kop gegoten, die is er nu van af, maar deze blijft er van smullen. Voornamelijk van de Gaura.

Je zou zeggen dat het Christendom op zijn gat ligt, maar niet in Frankrijk. Er gaat wel geen hond meer naar de kerk, maar een dezer dagen is er nog een echtpaar hier uit de buurt door Rome heilig verklaard. Een heel echtpaar tegelijk, dat gebeurt vrijwel nooit. Het waren de ouders van de Heilige Teresa. De kranten stonden er van vol, vooral onze bloedeigen 'Publicateur', waar alle roddels van de streek in staan. Maar in diezelfde 'Publicateur', stond een nog veel curieuzer bericht:

Ja, het is echt waar. Je kunt hier (gratis) de duivel uit laten drijven door de plaatselijke priester. Eigenlijk is de Bischop hiervoor de aangewezen persoon, maar die kan ook niet overal tegelijk zijn.
Zijn plaatsvervanger klaart het klusje met een equipe van vijf personen. Een religieuse (niet te verwarren met het gebakje met dezelfde naam), en drie leken. Wat die dan doen was hij niet zo duidelijk over. Jas aannemen, koffie schenken, brandwonden verbinden misschien? In ieder geval staat de priester in directe verbinding met een psy, want soms (ik denk vaak), betreft het een psychose. Maar samen bidden geeft altijd soelaas.

Nu had ik altijd gedacht dat er maar één duivel was, dan ben je gauw klaar als uitdrijver. Maar zo eenvoudig ligt het niet, want die kan eenmaal uitgedreven, weer naar de volgende hoppen. Het kan ook dat er meerdere zijn. Zoals de echte Sinterklaas en Hulpsinterklazen. Dat zou ik niet eerlijk vinden tegenover God, want dan heeft hij straks een heel bataljon tegenover hem.
Of zouden er ook Hulpgoden zijn?

We zijn er nog niet uit. Misschien moet ik eens een afspraak maken met meneer Poussin, want zo heet hij. Iemand met zo'n naam kan niet slecht zijn.

In mijn korte broek de greppel schoonmaken.

Vanmiddag had ik het zo warm dat ik een korte broek aangetrokken heb. Tot een uur geleden toen die warme zon alweer op zinken stond en het dan ook gelijk ijzig werd.

Ik heb vanmiddag de greppel aan de overzijde van het gemeentelijk pad, schoongemaakt. Ik weet niet precies wie dat nu eigenlijk moet onderhouden, of wie de eigenaar is, de boer of de gemeente.
De gemeente doet er sowieso niks aan en de boer kan het eigenlijk niet meer. Die houdt de boel onder controle met spuitmiddelen, waar wij natuurlijk niet zo blij mee zijn. Hij kwam, zoals iedere dag, even langs op zijn fiets, om te controleren of niemand zijn bron meegenomen had in de autokoffer. 

Kijk eens aan, helemaal schoon.

Dit gat moet in ieder geval van vreemde smetten vrij zijn voor als straks, van de winter, na hevige regenval de greppel zal zijn veranderd in een wildkolkende rivier.

De boer groette vriendelijk, maar zei er helemaal niets over. Misschien vindt hij het niet leuk dat ik hem zijn werk uit handen neem. Zijn vrouw heeft mij wel eens gezegd dat hij moeite had met het loslaten van zijn levenswerk, zijn boerderij. Daarom gaat hij op zijn fiets iedere dag zijn bezittingen langs. Als een echte landheer.

Dit huisje heeft hij ook gekocht. Zijn zoon wil er later in, als hij gepensioneerd is. Of eerder, als zijn vader over de brug komt met de centen. Maar dat kan nog wel een tijdje duren, hoewel hij al wel een lelijk hoestje heeft en krom trekt van de artritis, maar daar kun je het nog lang mee rekken.

Zes uur, bijna donker. Gauw de kippen naar bed en dan de Springbalsemien zaaien op de oevers van de greppel. De boer zal niet weten wat hij meemaakt volgend voorjaar. 

En nu...snaveltjes dicht en oogjes toe.