Thuiswacht.

Ik heb al een paar weken niets van me laten horen omdat de situatie er niet naar was. Ik zit namelijk nog steeds aan het ziekbed van mijn broer in het stadje T. Hij is een makkelijke patient. Wij kletsen wat, ik lees de krant, ik brei een sok op 4 pennen, net als mijn moeder vroeger deed. Voor hem is dat vertrouwd, hij valt er bij in slaap. Ik maak iedere dag een wandeling door de nauwe straatjes van de binnenstad. Kom veel mensen tegen, die ik niet ken. Zij groeten vriendelijk. Verder op de Scheldedijk, bij de nieuwe grote woonklompen, zijn de mensen minder bereid tot contact, zij kijken schuw en wantrouwig de andere kant op.

Ik lees een boek. Misdaad en Straf van Dostojevski, moet een mens toch gelezen hebben. Ik oefen mijn pianohuiswerk, opdat Jackie trots op me zal zijn, straks. 

Schoonzus puzzelt, zoon doet spelletjes op de compu, ik schrijf een blog, broer slaapt. De radio staat zachtjes aan. 
Vredige zondagmorgen.

Ik bezoek oude vrienden, iedere dag een. Echte vrienden maak je als je nog jong bent, als je je leven opbouwt, kinderen krijgt, van man wisselt. Samen verdriet, samen plezier. Je bent er voor elkaar en elkaars kinderen. Nu zie ik bij het clubje dat nog over is saamhorigheid. Als er een ziek is of pech heeft, zijn ze er om elkaar op te vangen. Het sociale netwerk van de binnenstad. Hoe zal dat met mij gaan in Frankrijk? Met ons?

Anders. Wij zullen alleen eindigen, want echte vrienden maak je niet zo makkelijk meer op oudere leefttijd. Daar is tijd voor nodig, ervaringen samen. Wie zal ons te eten geven? Wassen?
We zullen voor elkaar zorgen. Wassen zal de wijkverpleegster wel doen, want ik zie Marimon nog niet met een kommetje en een washandje aan mijn bed staan. Ik zou hem wel willen wassen, maar dat wil hij natuurlijk weer niet. Mijn broer wil ook niet, maar mijn schoonzus is onverbiddelijk en zeg nou zelf, zoveel heb je niet meer te willen. 

En Euthanasia, de vriendin van alle lijdenden, die kent Frankrijk nog niet. Daar mag je creperen tot je een ons weegt. 
Laten we hopen dat ze een inhaalslag maken. Er wordt al hevig over gediscussieerd, maar evenzogoed werd docteur Bonnemaison vorige maand nog veroordeeld voor moord op een patiënte, die hij uit haar lijden geholpen had. Oorspronkelijk voor zeven patiënten, maar heel Frankrijk rolde er over heen, dus uiteindelijk werd het er een. Maar toch, hij zal nooit meer als arts aan de bak komen. De meeste mensen zijn voor, maar die paar tegenstanders zijn ook de fanatiekste, zoals altijd. Weer een uitwas van een geloof. De Heer moet beslissen wanneer het einde gekomen is. In dat geval moet je ook niet opereren of medicijnen toedienen, dan zit je ook de beslissingen van de Heer te dwarsbomen. Afijn, woensdag gaan Marimon en ik weer terug naar La Chapelle, de kippen bevrijden die de hele week opgesloten hebben gezeten. Vanaf dan weer een blog vanuit la Normandie. Laten we hopen dat we allemaal nog een tijdje gezond rondlopen. En zoniet, dan zal ik mij braaf overgeven aan de handen van de wijkzuster.