De piano

Ik heb pijn in mijn benen van het aquagymen van gister en de fietstocht van vandaag. Pijn in mijn armen en handen van het noten schrijven, piano oefenen en bollen planten. 
Kortom, ik voel dat ik leef. 

Vandaag was het la journée du patrimoine. Dan mag je in allerlei gebouwen binnen kijken waar je anders niet in mag. Een soort georganiseerd Europees gluurmoment voor het gepeupel.
Ik had een heel programma opgesteld, maar we zijn weer eens nergens geweest. Daarentegen hebben we een heerlijke fietstocht gemaakt onder een zachte zon, langs maisvelden en koeienfamilies, die daar een beetje in de wei stonden gelukkig te wezen.

La Fosse d'Arthour was ons reisdoel. Drie kwartier fietsen en dan zit je er. Meestal als ik daar kom ben ik er alleen, nu hadden hele families tot dit uitstapje besloten, hetgeen het feestgevoel alleen maar verhoogde. Lang leve la France, waar je op de paadjes in het bos nog gegroet wordt met een: 'Bonjour Messieurdames'!

 Ook de fietsen, die niet op slot (de mijne) en met tasje achterop, er na een half uur wandelen, nog steeds onaangeroerd stonden. 

Veel gedaan, veel gezien de afgelopen week, maar het absolute hoogtepunt was, de aankoop van een piano.

Ik sta er nog wat beduusd bij. Dit kan toch niet waar zijn?
Een impulsaankoop. Maar eigenlijk kun je het nauwelijks zo noemen, ik heb hier 67 jaar op gewacht! 

Het is ook een cadeautje aan elkaar, want volgende maand zijn wij 25 jaar getrouwd. Vijfentwintig jaar trouwe liefde, dat is ruimschoots een piano waard.

Vanmorgen oefende ik in de zon met noten schrijven. Dit schrift is geheel nieuw voor mij. Ik zing alles uit mijn hoofd, kan geen noot lezen. Ik vond dat ik in het laatste kwartaal van mijn leven nog wat hiaten op te vullen had. Dit is er één van.