Lang leve de blauwe knoop

Dit vrolijke plaatje is genomen in de Noord-Hollandse duinen, waar wij met de kinderclub 'Jong Leven', naar toe waren gefietst.
Het was eigenlijk niet zo ver van huis, maar het gaf wel de indruk van ver, want thuis betekende wijds, boomloos en plat, gestoffeerd met koeien en schapen. Het Heemskerkerbos, een onderdeel van de Kennemerduinen, was zanderig, heuvelig en bebost. Het tochtje duurde niet langer dan een half uur. De kleintjes werden op het 20 km. karretje van Gerard van Ham de aardappelenboer gehesen, zonder stoelen, dus ook geen veiligheidsriemen. De zijkleppen omhoog en hou je maar aan elkaar vast. Gerardje hield vanachter het stuur een oogje in het zeil zodat niemand over de rand zou kukelen: 'zitten blijven!!', riep hij van tijd tot tijd. Verder moest ieder zijn eigen boontjes maar doppen. Het karretje was trouwens zo stijf opgevuld met kinders, dat zij als elkaars stootkussen dienden. Ik kan het mij nog goed herinneren, dat ik ook bij het karretjesvulsel hoorde.

Ik rechts boven, in giechelmodus

Op de foto zijn we een jaar of 11,12. Vijde of zesde klas lagere school, we zaten allemaal bij elkaar in de klas. De kinderclub had een zangkoortje, een toneel/musicalgroep, en een handwerken/ figuurzaagafdeling. Ik bezocht ze alle drie en dan zat ik nog op de gym ook, dus ik was geen avond thuis.
Eens per jaar was er een uitvoering in de grote zaal van 'Assumburg', het plaatselijk hotel, café-restaurant. 
Het bejaardenhuis werd voor die gelegenheid leeggehaald en vooraan gezet, verder werd de zaal gevuld met ouders, buren en familie. Het zat altijd vol. De jaren 50 waren een weldaad voor het verenigingsleven. Er was ook weinig anders te doen, vooral in de winter. De kinderclub werd geleid en in leven gehouden door een sterke geheelonthouderslobby van socialistisch-communistische aard, waar over thuis door mijn ouders en oudere broers wat lacherig- schamper gedaan werd. Mijn ouders, die juist de geneugten van het drank, feest en kroegleven herontdekt hadden na jaren van crisis-oorlog- en broekriem aanhalen, vonden hen maar saaie, degelijke, sandalenlopers. Toch hadden zij wel bewondering voor hun inzet. Althans mijn moeder, want zij was wel een verenigingsmens en steunde als donateur ook alle plaatselijke verenigingen, waarvan op zaterdagmorgen rond etenstijd schrale, in bruine rib geklede vertegenwoordigers langskwamen om haar donatie op te halen. Mijn pa hield niet van verenigingen en al helemaal niet van sober geklede geheelonthouders en zag dan ook met lede ogen aan hoe zijn zuurverdiende weekgeld in hun clubkas verdween.
'Waar is mama?'  
'Die staat aan de deur mijn geld uit te delen'.

Ik heb er heerlijke uurtjes doorgebracht. Het koortje leerde mij dat muziek iets met me deed en dat ik zingen heerlijk vond. Bij het kindertheater kon ik echt uit mijn dak. De toneelstukken en musicals werden helemaal zelf bedacht en de kostuums eigenhandig genaaid door vele nuchtere vrijwilligers. Op de uitvoering zelf kwam een echt grimeursbedrijf, Michiels uit Amsterdam, waar Arjen van de Grijn, de grimeur van Koot en Bie zijn carrière begonnen is. Daar heb ik mijn liefde voor het theater aan te danken.

Al met al heel veel fijne herinneringen aan de kinderclub. 
Met dank aan de ANGOB. 

Hoewel ze soms wel wat ver gingen in hun overtuiging.
Zo mochten wij in het lied van Tom Pillibi met zijn twee kastelen, niet zingen: Uit de fonteinen spuit straks weer de Champagne, maar moesten wij zingen: spuit straks weer Jus d'Orange...