Vanmorgen kreeg ik een berichtje van mijn dochter, verstuurd vanuit de trein op weg naar Berlijn. Zij vroeg mij of ik het adres nog wist van waar we toen gewoond hadden. Désolée, nee dat wist ik niet meer, maar ik beloofde eens rond te neuzen in oude adresboekjes, postkaarten enz. Mijn speurtocht leverde niets op. Niemand had ons blijkbaar een kaartje gestuurd en foto's nam ik toen niet. Het was i.i.g. in Kreuzberg het stadsdeel van de punkers met oranje hanekammen, linkse intellos, en Turkse families. Dicht bij de muur en ook niet ver van Checkpoint Charley. Mappy bracht uitkomst, ik richtte op Kreuzberg en liet de zoeker over de wijk gaan. U bahnhof Görlitzer, dat zei me wel wat. Vandaar liet ik het poppetje durch die Gegend struinen tot ik een straat tegenkwam waarover ik eerst twijfelde, later zeker wist. Dat was hem. Ik wandelde met het streetview poppetje door de straat. Veel te nieuw allemaal, dat kan hem niet zijn. Zouden 'ze' al die mooie oude 3-etagewoningen gesloopt hebben? Op internet las ik dat na de val van de muur, Kreuzberg een grote verandering had ondergaan. De lage huren die altijd het gespuis zoals wij hadden aangetrokken, waren met reuzevaart gestegen, zodat er aanvankelijk een ander soort mensen kwam wonen (zoals in de Jordaan). Nu trekt het weer wat bij, er wonen tenminste nog genoeg Turkse families op streetview afgaande. Mijn dochter zal niet veel herkennen.
Ze was zes toen we daar verbleven. Wat haar het best is bijgebleven, is de muur, waar we af en toe op het trapje klommen om over de rand te kijken. De grote leegte in het midden waar hordes konijnen feest vierden, maar vooral de soldaten aan de overkant, die met geweer in de aanslag vanuit hun uitkijkpost het niemandsland vrij hielden van overlopers.
En dan nog een voorval, een alledaagse situatie eigenlijk, je weet soms niet waarom het een in je geheugen blijft hangen en het ander niet. We wandelden over een pad, langs water dacht ik, in een soort park. Het was vrij warm. Ze had de kleren aan van de foto, op haar 7de verjaardag genomen. Berlijn was eerder, in maart of april, je ziet ook dat het pakje wat klein begint te worden. Zij had geen zin meer om te lopen, en sleepte haar jasje mee door het stof. Ze vroeg me of ik haar een verhaaltje wilde vertellen en ik begon:
-Er was eens een meisje dat met haar moeder door een park liep. Ze had geen zin meer om te lopen en liet haar mooie, schone jasje over de grond slieren-. Al snel had ze door dat het over haar ging en ze werd woedend. Ze vond het zo flauw. En dat was het ook. Vandaar misschien dat ze het nog steeds weet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten