Stiertjes vangen.

De boer en zijn zoon zijn de stiertjes aan het vangen. Met een lang touw drijven ze de dieren in de val, zoals cowboys maar dan zonder lasso. Drie zitten er al gevangen tussen de houten schotten in de sluis, de rest staat gedwee te wachten.

Hun tijd zit er op. Ze hebben een mooi half jaar gehad en nemen afscheid onder een stralende zon. Beter dan in de regen.
Ze hebben geen ouders die om hun treuren.

Een paar staan al in de kar. Soms loeit er een, maar dat is omdat de andere er nog niet zijn, van hun toekomst hebben ze geen weet. Ik wil er niet naar kijken.

Dan werp ik toch een blik vanuit huis en zie dat er nog vijf zijn achtergebleven. Ik ga naar ze toe om hen te troosten met het verlies van hun broeders. Terwijl ik met ze sta te praten komt de boer op ons af lopen. Hij moet wel denken dat ik niet snik ben. Bij navraag blijken het geen stieren, maar vaarzen.

De meegenomen beesten bleken klaar om te kalven. Dat zie je aan hun uier, zei hij. Bij de andere vijf gaat het nog een paar weken duren. De koeien die niet drachtig werden na de inseminatie worden geslacht. Dat dan weer wel. Gelukkig was het bij al onze koetjes gelukt en mogen we er nog drie weken van genieten. Wel gek dat ik nooit naar die uier gekeken heb.

Wat is het leeg in de wei, zouden zij zich in het bos verstopt hebben?