Vanmorgen op mijn vroege wandeling op weg naar het dorp, werd ik door Thérèse aangeroepen. Ze stond daar te wachten voor haar huisje op een paar kornuiten met wie ze zou gaan peren rapen. Allez aux poires, noemt ze dat. Zij bewonderde zoals altijd mijn outfit, die deze keer bestond uit een oude trainingsbroek van de Lidl en een trainingsjackje in Italiaanse kleuren, daar een paar jaar geleden op de markt gekocht. Mijn tuinwerkoutfit. Vergeleken met de lappen en scheuren die zij aanhad, zag zij dit als uitgaanskledij. Na hier even over gediscussieerd te hebben, stelde zij voor de zoveelste maal vast dat ik niets van het boerenleven wist, hetgeen ik voor de zoveelste keer tegensprak. Ik ben inderdaad op het Noord-Hollandse platteland geboren, in een boerendorp, maar dat was, zelfs in de jaren 50, toch anders dan het boerenland hier.
Ik heb in mijn jeugd nooit arme boeren gezien, nooit over het veld kruipende vrouwen op jacht naar gevallen peren. De boerenvrouwen die ik kende, molken niet eens zelf volgens mij, dat deden de knechten en de boer zelf natuurlijk. Die boerenvrouwen daarboven, zaten hooguit op een stoel met steilrechte leuning, erwten te lezen met het hele gezin. Een bezigheid waar ik graag mee hielp. Schrobden ze melkbussen? Maakten ze kaas? Karnden ze boter? Zou kunnen, ik heb het ze nooit zien doen. Misschien hielpen ze met hooien, maar zeker niet met gaten in hun kleren. Ik zie alleen plaatjes van vrolijke zomerjurken en hoofddoekjes tegen het stuiven en de zon.
Ze kookten copieuse maaltijden voor al die seizoenswerkers in de hooi en oogsttijd. Ze hadden enorme wassen met al die overalls. Ze zetten de hele dag koffie en bakten eieren met spek. Ze deden de moestuin en de inmaak. Ze bakten taarten en cakes. Dat lijkt me ruim voldoende voor een landdame.
Je ziet hier ook alleen maar de oudste en armste mensen overal rondkruipen. Ik vermoed dat het er een generatie geleden meer waren. Ik denk dat ze beter een zeil of net onder die fruitbomen zouden leggen, er moet toch een manier zijn om je oude knieën te sparen. Ik denk ook, dat zij en de andere rapers wel verknocht zijn aan hun manier van leven. Ik ga mij er dan ook niet mee bemoeien. Ieder zijn stiel, ieder zijn vorm van geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten