Het is weer zo ver...snurk...

Het is weer zo ver.....snurk.

Heerlijke maand november, stormen, regenslierten en tukjes met de snorrende poezen.

Vanmorgen half tien, even naar Thérèse aardappelen halen. Zij was daar verwoed bezig de vloer te dweilen, er lag een hele plas van de afgelopen nacht. Zij had geen oog dicht gedaan door de storm en de regen, die vrij spel hadden met al die scheuren, naden en kieren. Of ik strepcils meegenomen had. Dat had ik, strepcils het wondermiddel. Strepcils tegen aardappelen. Zij hoest nog steeds, ze stikt er bijkans in.

-Het wordt tijd dat je in je nieuwe huisje gaat wonen..
-O, maar ik hoest al heel lang..
-Maar je woont hier ook al heel lang..

Daar moest ze om lachen en toen weer om hoesten.
Je kunt met nog zoveel logica aan komen zetten, een echt antwoord krijg je niet. Het grote raadsel is nog steeds: Waarom gaat ze niet in haar opgeknapte huisje wonen? Haar antwoord is steevast: Omdat ik mij daar niet thuis voel. Zo eenzaam zonder buren. In het tochtige kotje heeft ze wel overburen, maar die komen niet bij haar en zij niet bij hen. Bewegende schimmen geven toch houvast, blijkbaar.

Gister eindelijk van de oude caravan verlost die het erf al jaren ontsiert. Bij de garage zag ik een ingedeukte auto die blijkbaar rijp was voor de sloop (la casse). Ik noemde de caravan en of hij een casse wist. O ja, dat wist hij en hij wilde hem er nog naar toe brengen ook. En afhalen van bij ons en dat alles gratis en voor niks. Kijk een aan. Maar we moesten hem wel tot aan het gemeentepad zien te doen geraken. Een goodwillbezoekje aan de zieke buurman met trekker dus. Hij zou zijn schoonzoon vragen.
De volgende morgen, zaterdag, stond de schoonzoon al met zijn zoon voor ons neus, terwijl wij nog niets aan het door braamstruiken overdekt geval gedaan hadden. Geen nood, het trekkertje bleek sterk genoeg.

Wel ramde de caravan bijna het hek. Het enige hek op het terrein dat nog overeind staat.

Zonder brokken bij de weg aangeland. Marimon had vast een stuk van de omheining gesloopt. 's Middags kwam de garagiste de caravan, waarvan een band half en de ander geheel plat was, met een camper ophalen. Dat geeft niks, zei hij, ik rijd langzaam. We hebben de hulptroepen met de hele familie uitgenodigd op het avond apéro. Wij wilden de kleinzoon een fooitje geven voor de moeite, maar daar kon geen sprake van zijn, zijn ouders wezen dat met klem af.

Afgelopen week hebben wij er weer een gezamelijk zangkoor bij, van de muziekschool in Domfront. Het is 's avonds, dus bezocht door de werkende mens, wat een jongere generatie betekent. Dat doet plezier na al die koren met oude knopstoelen zoals wij. En geen noten, maar alles uit het hoofd.

Dit is Marimon in mijn jas. Vorige week zat hij met mijn vest aan (10 maten te klein) en nu weer mijn jas. Hij had niets ervan gemerkt. Gelukkig ik wel, anders zou hij zo bij de slager gestaan hebben. Staat trouwens wel aardig.