Een mens gaat rare dingen doen als hij alleen is.
Marimon was vorige week woensdag vertrokken en is gister (gelukkig) weer teruggekomen. Alleen is toch maar alleen.
De week alleen is op zich goed verlopen. Je moet zorgen dat je voor jezelf blijft koken, dat je op tijd brood haalt, dat je iedere dag minstens iemand spreekt. Die iemand moet je opzoeken (en daar ben ik dan weer te lui voor, want ik vind het eigenlijk in mijn eentje ook wel lekker), want de kans is klein dat er iemand hier aan de deur komt bellen, behalve de postbode met een aangetekende brief.
En die kwam dan ook, met het eindrapport van de expert en de rekening van de advocaat. Dat rapport was niet onverdeeld gunstig voor ons, want de expert gelooft niet dat wij in die 8 jaar dat we op Pied Sec woonden, nooit de vegetatie zo kort geknipt hadden dat we de muur niet konden zien. Kortom, wij zijn een stelletje leugenaars en hebben de scheuren in de muur wel degelijk gezien. Kosten: 15.000 euro of een leuke kleine Suzuki. Het geval is nog niet voor de rechter geweest, maar die gaat ongetwijfeld op de bevindingen van de expert af. Jammer.
Dit betekent dat we minder geld zullen hebben om de gîte te verbouwen dan gedacht, ofwel zo arm zijn als de neten.
Wat gaan we hieraan doen?? HOSSELEN!!
Marimon en ik hebben onze eerste brainstormsessie al gehouden en voorlopig eindproduct is een cattery.
Vooruitlopend op welke beslissing dan ook, heb ik afgelopen week onder een stralende zon en een gure noord-oostenwind, het achterveld aangepakt. Alle braambossen met de knipschaar verwijderd, de meeste rotzooi rond de ex-caravan weggesleept en het sluippad of holle weg achterin opengeknipt en gezaagd.
Wat doe ik verder?
's Morgens doe ik het huis en de kook en speel ik piano, wat niet meevalt met mijn stijve vingers en onwillig hoofd. Het is eigenlijk meer een oefening tegen veroudering dan een muzikale aanwinst. Maar wie weet, op de hele lange duur, speel ik nog eens in de hal van enig station, waar ook ter aarde.
's Avonds, als ik niets meer wil dan rust aan mijn vermoeide hoofd en benen, lees ik Afke's tiental, vanwege zijn vredige saaiheid.
Begin vorige eeuw, schat ik dat het verhaal zich afspeelt. Een doodarm, doch liefdevol gezin met een heleboel aardige kinderen, wie kent het verhaal niet? Maar wat mij vroeger toen ik het las niet opviel, maar nu des te meer, is dat er heel wat afgemept werd door al die vriendelijke mensen. Het begint al op blz. 9, waar de oude baker een stel vechtende jongens uit elkaar haalt: 'Oude Saapke deelde links en rechts oorvijgen uit. Op blz.14 wordt zoontje Jetse voor straf de straat opgestuurd in de vrieskou, waar hij de verdere middag moet blijven. Blz. 18: 'De oude Meint had de meisjes (4 en 6) bont en blauw gelagen. Blz. 34: Mem gaf Klaas een oorvijg waar hij van duizelde. Zelf de baby die zijn pap uitspuugt moet er aan geloven: 'Het schalkse gezichtje krijgt dan een tikje'. Op blz. 130 gaat het er helemaal ruig aan toe tijdens een boottochtje:' O Heit sla mij toch', snikte hij, 'ik heb het verdiend! 'O...o....o....!' En Marten? Die vond eigenlijk dat de jongen al genoeg geleden had; maar nu Jetse zelf zo smeekte om geslagen te worden, nam hij hem toch maar even over de knie. 'Zo', zei hij half lachend, 'dat gaat net goed, zo zonder broek!' en nu ging het: 'Klets, klets!' en nog eens 'Klets!'-en die paar frisse klappen brachten Jetse weer helemaal in zijn evenwicht. En nu Klaas nog!-Die spartelde wel erg tegen, maar hij moest er toch aan geloven. 'Klets,klets!' Dat klonk toch zo fris en krachtig, na al die doorstane angst! Heit fleurde er zelf helemaal van op.
Dat brave Afke's Tiental, dat generaties lang door de ganse jeugd gelezen werd, zou nu verboden worden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten