Vooral niet hamsteren.

We mogen niet huilen en niet hamsteren, maar bij Wibi Soerjadi's Impromptu van Schubert schiet ik altijd spontaan in de snik en toch ook maar zo snel mogelijk een volle tank scoren, hoewel 'ze' van boven vriendelijk hebben gemaand toch vooral geen run op de station services te doen. 'Ze' dachten toch niet dat ik iedere morgen 3,5 km. ga fietsen voor ons dagelijks broodje? 

We gaan niet ver, we blijven in en rond ons dorp, verspillen geen kostbare benzine. De toevoerwegen naar de grotere plaatsen zijn sowieso afgesloten door de boze gele massa. Ik zit hier goed in m'n ateliertje, met Marimon en de Was op bezoek.

Marimon komt juist binnen, terug van zijn benzinereis. Het tankstation van Carrefour was dicht, bij de Intermarché stonden rijen bij elke pomp. Net toen hij aan de beurt was bij pomp 3, sloten ze alle pompen af wegens een lege voorraadtank. Naar de garage in Domfront. Bingo! Gelijk achter hem werd de pomp afgesloten. Net op tijd. Nu de aardappelen nog op de bon.

In mijn atelier, annex droog/strijk/logeerkamer, heb ik alles om mij heen om de winter op een aangename manier door te komen.

Mijn rok in wording, symbool van mijn niet aflatende strijd tegen de spijkerbroek. 

Mijn muziekje, mijn pop, mijn boeken, mijn pc om mijn blogje op te schrijven, mijn leeuw, mijn was, mijn badjuffrouw, mijn regen tegen de ruit en mijn uitzicht over mijn weide.

En soms mijn poezen en heel soms mijn Marimon, als hij dringend nieuws heeft.

Marimon is nog steeds bezig met zijn badkamer. Hier sjouwt hij samen met de buurman de loodzware douchewand naar binnen. Wij hadden hem wel samen op de aanhanger gekregen, en heel voorzichtigjes naar huis gereden, met het dreigement van de verkoper van de Bricomarché in ons achterhoofd 'dat hij zeker gebroken zou aankomen als wij hem plat zouden vervoeren en dat hij geen schadevergoeding zou geven'. Als je eigenwijs wilt zijn moet je het zelf maar weten.

Hij was nog heel bij aankomst. Maar hij zit er nog niet in!

Ondertussen kwam ons postinnetje om haar Eindejaarspremie te innen. En hoewel wij enorm plegen te schelden op de blokkades en de vernielingen door de gilets jaunes, waren wij na haar gloedvolle betoog helemaal overstag en hielden wij weer zielsveel van ze.

Een lekkere sappige biefstuk.

Als bonafide vegetariër heb je af en toe recht op een stukje vlees, vinden wij. Ditmaal een sappig faux-fileetje van Fred, onze dorpsslager, die eigenlijk Arnaud heet, maar die wij in huiselijke kring nog steeds Fred noemen naar de slager in Muiderberg.
We mogen aannemen dat dit stukje vlees toen het nog koe was, niet te ver heeft hoeven reizen om op ons bord te komen. Het blijft natuurlijk triest dat er een koe of zo'n leuk stiertje voor ons heeft moeten sterven, maar als niemand meer vlees zou eten, zou de koe als soort uitsterven, want wie gaat er nu als hobby koeien houden in zijn achtertuin? De melkkoe zal blijven bestaan als zodanig, maar waar moet je dan met de overgebleven stiertjes naar toe? In de versnipperaar, net als de haantjes? Daaarom blijven wij op zaterdag een stukje vlees eten.

Van de week een een pumpkinpie geprobeerd te maken van mijn laatste, al gedeeltelijk bevroren pompoen. Hij zag er wel aardig uit,  maar stond toch tegen, want een zoet smakend en toch hartig gekruid stuk taart valt niet te plaatsen in onze voedselacceptatiekwab.
De kippen hadden er geen moeite mee, ze hebben geen last van tegenwerkende hersenkwabben. 

Kipje is zeker al een maand aan het sukkelen. Het begon er mee dat zij omeletten legde, zonder dop. Daarna kwam de roereiperiode en uiteindelijk leek het of een hardgekookt ei haar achtereind verstopte. Zij werd steeds kaler en was zoetjes aan het doodgaan. Nu ben ik wel voor euthanasie, maar als ik die zelf moet uitvoeren bij mijn eigen kipje dat mij zo trouwhartig aankijkt, heb ik daar toch wel moeite mee. Bovendien kreeg ik niet de indruk dat zij leed. Nadat ze dagenlang niet gegeten of gedronken had en niet meer van haar nest gekomen was liep ze, oh verrassing! op een morgen toen ik de deur voor haar zusters opendeed, gewoon met de andere kippen mee naar buiten! Niks aan de hand. Een paar dagen later echter, had ze vrijwel al haar veren verloren, zakte ze door haar poten en liep ze te zwaaien als een dronkelap. Wat is dat nu weer? Met die beesten is het altijd wat. Die veren moeten wel snel aangroeien, want het gaat vriezen en ik ga geen rompertjes breien!

De badkamer, het levensproject van Marimon, is bijna klaar.

 En het wordt een pronkjuweeltje. Als zij (vrouwelijk: 'la salle de bain'), helemaal klaar is geven wij een inwijdingsfeestje. Mogen alle gasten om de beurt een douche nemen. Als het te lang duurt, kloppen we op de deur, net als in het badhuis vroeger. 

My friend Ling.

Vanmiddag heb ik gefietst met Ling. Wij hadden haar en haar verse husband Paul, vorige week leren kennen in het zondagmorgen afterkerkcafé van de gemeente, waar je altijd wel een nieuwe kennis opdoet. Gelijk werden we uitgenodigd voor de thee op la Toussaint, wat in Frankrijk een feestdag is.
We kregen thee, druiven en chips en kastanjes en mochten haar eerste zelfgemaakte appeltaart proeven. Maar toen was het afgelopen met de verwennerijen en moesten we aan de karaoke.

Ja, wat wil je. Ling is een half jaar geleden uit China gekomen en spreekt buiten een paar woorden Engels alleen Chinees. Met haar  Engelse man, die in China verbleef om er de taal te leren en haar daarna meegenomen heeft naar Frankrijk, communiceert zij voornamelijk via het vertaalprogramma op de smartphone.
Karaoke is de oplossing als een gesprek met de visite te moeizaam verloopt. We hebben de voering uit onze keel gezongen en zijn er nog schor van, maar een leuke middag dat we gehad hebben!
We gaan gelijk een setje microfoons bij Ali Baba bestellen.

Een van de Engelse woorden die Ling kent is cycle. Ze vindt het heerlijk om de omgeving op de fiets te verkennen. En ja hoor, nadat we haar de weg naar ons uitgelegd hadden, kwam ze de volgende dag er al aan op haar fietsje met stofbril en zonder helm, veel te laag zadel en veel te hoge versnelling, waardoor ze geen kracht kon zetten, veel te veel toeren draaide en niet opschoot.

Vandaag ben ik met haar wezen fietsen. Nu had ze een helm op (ik niet) en een fluoriserend hesje. Moest van haar husband, zei ze. Wij zijn naar het dorp gereden, verder durfde ik het niet aan met haar. Zeven km. heen en terug. We hebben er twee uur over gedaan. Niet alleen omdat ze langzaam fietst, maar  ook omdat ze onderweg allemaal wonderbare dingen ziet, zoals kastanjes zomaar langs de kant van de weg, die ze allemaal op wil rapen. Koeien die van het ene weiland naar het andere moeten gesluisd dwars over de weg heen. Boeren die hoog op de trekker het land aan het omploegen zijn. Een weide met paarden. Een loslopende hond (bang). Kennissen van mij die in reuze grote huizen wonen en waar we even binnen liepen. Big big wow wow funny funny ha ha. Mag ik een appel van die boom? Met een zak vol kastanjes en een appel ging ze vrolijk zingend huiswaarts. Next time next time, tomorrow. Bey bey....!!

Maar wat een vrolijke middag in het novemberzonnetje en wat voel ik mij super jong en fit na mijn snelle spurt met een hijgende zwetende puffende dertig jaar jongere die mij onmogelijk bij kon  houden. You not warm? No me not warm. Me from Holland, me gewend aan fietsen. Ha ha funny.

Laat mij in de oogst geloven.

1 november, la Toussaint, Allerheiligen, hoewel ze in Frankrijk Allerzielen vieren op deze dag. Op het kerkhof is het vandaag nog gezelliger dan afgelopen zondag in de gemeentekroeg, waar we steeds weer nieuwe kennissen opdoen. Zoals Engelse Paul met zijn verse Chinese bruid, waar we voor vanmiddag uitgenodigd zijn op de thee.

Lientje Bot is ook niet vergeten. Ik heb haar clandestiene urn iets naar voren gezet, dichter naar de  weg, zoals zij altijd gewild had. Aan de hoofdstraat was meer op stand dan aan een zijweg naar de polder. Nu is het andersom, vrij wonen is in waarde gestegen.

Nooit meer zal ik het koren zien,
nooit meer binden de volle schoven.
Doch laat mij in de oogst geloven,
waarvoor ik dien.

Deze schone regels van onze nationale dichter Adriaan Roland Holst, had zij op haar graf willen hebben, of dan tenminste op de kaarten. Maar zij zag er van af  nadat broer Ruud bij het voorlezen er nog een zinnetje aan vastplakte: 

Eindelijk uitgeluld, Lien.

Zij was zo bang dat wij het gedicht met aanhangsel op haar graf zouden zetten, dat ze er maar van af heeft gezien en een ander passend gedicht heeft gekozen.... 

Het is tijd, ik moet nu gaan.
Ik zal geen afscheid nemen.
Kijk naar me uit in de regenboog,
hoog in de lucht, als de zon weer opkomt.
En de wereld nieuw is.
Kijk dan naar me uit en hou van me, 
zoals ik van jullie gehouden heb.

Die 'oogst', denk ik achteraf, kon ze wel eens haar kinderen mee bedoeld hebben. Dank je wel, moeder.

Een reuzenschuimspaan gezocht.

Zo is de herfst dan toch ingevallen. Zaterdag zaten we nog in de zon op een terras in Avranches te eten chez 'La table de Jojo' (uit te spreken als zjo zjo), en nu donker en winderig. Het moest er eens van komen. Geeft niet, ik  ben er klaar voor. De bollen ziten in de grond en vanmiddag hebben we 3 ritten naar de tri gemaakt met boomtakken die de gemeente had afgezaagd om plaats te maken voor de hoge, dikke en brede camions die onze weg kwamen teren. Nog 3 ritten te gaan schatten wij. Wat ik ook nog, zeer urgent, voor de winter moet doen, is de vijver schoonmaken. De vraag is, lief lezerspanel, hoe verwijder ik de slib van de bodem zonder de vijver leeg te pompen en zonder het zeil te beschadigen? Ik dacht aan een soort reuzenschuimspaan, maar die bestaat vast niet. Mijn vader had vroeger, zoals iedereen in Noord-Holland, de plicht om zijn stukje (drollen)sloot schoon te houden. Uitdreggen heette dat. Eens per jaar was er schouw, dan kwam de dijkgraaf langs (die geen echte graaf was, maar gewoon de vader van m'n vriendinnetje, zoals ik tot mijn grote teleurstelling  moest ontdekken), maar de boetes die hij uitdeelde waren daarom niet minder mals. Mijn vader had daar zo'n hekel aan, dat gepoer in die vieze drab, dat hij het tot de laatste dag uitstelde. Dan duwde de hele familie hem onder protest naar de sloot, want alleen hij en hij alleen als gezinshoofd kon dit karwei klaren. Hier komt niemand controleren en niemand duwt mij naar de vijver, maar binnenkort duiken de visjes onder de slik en dan kan het niet meer. Bovendien gaat het na overmorgen langdurig regenen. Goede raad is welkom.

Het theater komt goed op gang, er hebben zich al 40 kandidaten gemeld. Spelers, maar ook decorbouwers, zangers, licht en geluidmensen, grimeurs, costumières, kaartjesverkopers en de rest.
De enige spelers die maar niet willen komen en die we zo broodnodig hebben, zijn de 3 jeugdrollen. Kinderen willen wel, maar tieners zijn moeilijk te porren.Te druk met school, zeggen ze.

De acteurs in spé moesten allemaal een stukje voorlezen, Engels of Frans. Ik dacht: Weet je wat, ik doe iets in het Nederlands. Annie M.G. Schmidt, 'Waar de koning trek in had'. Niemand verstond er een klap van natuurlijk, maar iedereen vond het enig. Groot succes!

Gisteren zingen voor een gratis bejaardenetentje van de gemeente in de Salle des Fêtes van la Chapelle d'Andaine.
Op de terugweg stonden in Domfront twee mensen te liften, een moeder en een grote dikke zoon Ze moesten naar Saint Bomer les Forges. Ik zei dat ik die kant niet uitging en dat ze beter bij de afslaf naar Flers konden gaan staan. Of ik ze daar dan af wilde zetten. Dat wilde ik dan wel doen, maar toen ze eenmaal ingestapt waren, vroegen ze of ik ze niet naar hun plaats van bestemming wilde brengen tegen een vergoeding van 5 euro. In eerste instantie zei ik nee, maar toen ik zag dat het maar 6 km. was heb het toch maar gedaan. Moeder zat naast me, zoon achterin.Onderweg hadden we vrolijke babbeltjes  terwijl ik me lichtelijk ongerust maakte over mijn tas die onbewaakt op de achterbank stond.Maar om hem nu al rijdend daar weg te plukken en op mijn schoot te zetten, vond ik een motie van wantrouwen tegenover mijn lifters.
Aangekomen in Saint B. les F. zwaaide zoon met het beloofde briefje van 5. Maar ik sloeg het af. Nou dank u wel, dat is heel vriendelijk van u. Graag gedaan, was een kleine moeite.

Thuis kijk ik in m'n portemonnee waarin ik wist dat er, buiten mijn bank-en andere pasjes en kaarten, slechts een briefje van 5 en wat kleingeld in zat. Het briefje van 5 was verdwenen. 
Jammer dat ik mijn eigen briefje niet aangenomen had...

Een tuin vol Vlier en Coniferen.

De koetjes zijn terug, wat een verrassing om deze tijd van het jaar. Geeft wat aanspraak, nu de toeristen wegblijven. Ik heb ze vanmorgen verteld dat zij niets van ons te vrezen hebben, omdat wij leerling vegetarier geworden zijn.

Ons dagblad de 'Ouest France', deelt de diervriendelijke eter als volgt in: de flexitarien, die in principe vegetarier is, maar niet altijd.
De végétalien, die niets eet wat van een dier afkomstig is, dus niet alleen geen vlees, maar ook geen melk, eieren, of honing. De welfariste, die de omstandigheden waarin dieren worden gefokt en geslacht, wil verbeteren, maar wel vlees blijft eten. De végan is végétalien, maar weigert ook alle van dieren afkomstige produkten zoals leer, zijde, wol en bont uiteraard en produkten die zijn getest op dieren. De abolitionniste tenslotte is het ergst, want die wil helemaal niks. Die vindt dat dier en mens tot eenzelfde soort behoort en dus dezelfde rechten heeft. Je eet je buurvrouw ook niet op. Zo iets. Ik schat ons in als flexitarien, voorlopig. Of welfariste.

Omdat de zomer maar blijft duren en Marimon toch de hele dag met zijn neus in de badkamer zit (met de poezen, die daar zijn gaan wonen) heb ik mij maar op de volgende conifeerstronk gestort.
Drie uur heb ik werk gehad, het was een enorm ding dat vlak voor een rododendron groeide, maar het is gelukt zonder de wortels van rodo te beschadigen. Waarom heb ik toch zo'n hekel aan coniferen?

Het antwoord zal in mijn jeugd liggen. Dit plaatje hierboven is het huis waar ik ben opgegroeid. En hoewel je het op de foto niet zo ziet, stond de hele tuin vol coniferen. Tenminste het voortuintje werd helemaal in beslag genomen door zo'n steeds maar uitdijend onding. Op de foto was hij waarschijnlijk nog in babystadium, maar later kon ons moeder niet meer bij de ramen met haar soeplepel en ragebol om op zijn Noord-Hollands de ramen te wassen. En hoewel moeder bijgestaan door de kinderen de tuin bijhield, was vader de onbetwiste alleenheerser over het lapje grond en had moeder geen inspraak, laat staan de kinderen. Alleen bedong zij een betegeld plaatsje achter het huis om er een bankje met een paar stoelen neer te zetten en de kachelhoutje te hakken. 

 Maar er was ook een grasveldje, met veldbloemen.

En er werd koffie gedronken en geborreld op moeder's plaatsje,

 en er broedde een wilde eend.

En wij deden elkaars haar.

 En later viel het wel mee, zie ik. Dit is de achtekant van het huis.

Ook had zij recht op een waslijn dwars door de tuin, maar daar hielden haar privileges op. Geen vierkante meter voor een paar Afrikaantjes of wat Tuinkers stond hij aan ons af. Alles stond vol met Vlier en Coniferen, volières en kippenhokken. 
En nu heb ik mijn revanche, alle coniferen er uit. Kippenhokken mogen blijven staan, uiteraard. Ik heb toch nog wel een beetje van zijn gekte geerfd!

De poezen slapen tegenwoordig in de nieuwe badkamer in wording.

Herfst?

Gister vond ik 7 verdronken muizen in het vorige week geplaatste bassin, waar nog maar 5 cm. regenwater in stond. 7 muizen in één nacht. Wat denken die daar te vinden? Uitgegleden op de rand en geen weg terug?. Ik heb er een met keien vastgezet plankje geplaatst en het heeft gewerkt, vanmorgen geen zwemmende muizen. 

Intussen is het druk hier op La Chapelle, want de beloofde asfaltweg wordt aangelegd. Enorme vrachtjoekels voor de deur. De kippen trekken zich er niets van aan en lopen rustig door de zwarte plak, de katten moeten er niets van hebben en blijven op een strategisch punt halverwege de trap liggen, dan hebben ze een keus in hun vluchtweg. 

Dit was nog maar het begin, de engins werden steeds groter naarmate het werk vorderde.

We zijn blij met de nieuwe weg. Vooral omdat de mannen zo aardig geweest zijn om te asfalteren tot aan de opritten, zodat ik van dat eeuwige onkruid op het pad af ben. Het lijkt zo groot nu, dat een rotonde met een agent met op een verhoging niet zou misstaan.

Intussen gaat de stronkontginning gestaag door. Het aantal van 97 heb ik bijgesteld, want daar word ik zo moedeloos van. Ik deel nu het terrein op in urgent en minder urgent. De achterstrook ontginning heeft prioriteit, daar moeten nog een stuk of 10 stronken. Zou ik net kunnen halen voor de winter definitief invalt.

Maar voorlopig wordt het niets met die winter en met die herfst ook nog niet zo. Wel het dekbed erop, i.p.v. een fleecedekentje en een oliekacheltje 's morgens en 's avonds, maar verder merken we er nog niet veel van. Heel raar, we gaan nog naar het strand, maar hebben ook al de donkere avonden gezelligheid, met etentjes en aperootjes.

Appels rapen, appelmoes maken, rentrée culturelle in Domfront, olietank vullen, Fish and Chips and mashy peas in de bar du Pêcheur, mensen recruteren voor de theatervoorstelling in wording, vergadering van alle betrokkenen van de huiswerkbegeleiding waar ik mij voor opgegeven had, een 90 jarige buurvrouw bezoeken.

Verder houden wij in het kader van de zorgelijk toestand van het milieu een vegetarische week, die wellicht verlengd zou kunnen worden mits we niet voortijdig instorten wegens verzwakking.

Ik heb mijn eerste verkoudheid al te pakken. Toch de herfst..of?

De zomer is vergangen, hoera.

De zomer is vergangen en dat heeft voor mij zo zijn voordelen.

Ten eerste kan ik op elk uur van de dag, wanneer ik maar wil, hoe lang ik wil, gaan fietsen of in de tuin werken. 
Kan ik weer naar de Zumba of Keep-fit zonder flauw te vallen.

De clubjes beginnen weer en de theatervoorstellingen, die overigens niet altijd een doorslaand succes zijn, zoals gisteravond toen wij ons uit zelfbehoud in de meditatiestand gezet hebben om die onderbroekenlol niet te hoeven ondergaan.

De theaterproductie waar ik mij voor opgegeven heb is daarentegen wel de moeite waard om mijn tijd in te steken. Er kwamen 30 mensen opdagen op de eerste vergadering.Meer Engelsen dan Fransen weliswaar, maar daar kan aan gewerkt worden. Graham, de producteur en regisseur pakt de zaak serieus aan. Tijdens de vergadering werd alles wat hij in het Engels zei, simultaan in het Frans vertaald door de juffrouw van de Agence du Tourisme uit Domfront. Het stuk dat hij in het Engels aan het schrijven is, wordt in het Frans vertaald door een mededorpsbewoonster. Ik wist niet dat we omringd waren door zoveel talent. Omdat we Fransen te kort hebben, heb ik gelijk onze nieuwe Franse buurman gestrikt. Goed voor zijn integratie.

Marimon werkt gestaag door aan zijn pronkjuweel, de benedenbadkamer met instapdouche, voor later als wij niet meer in de badkuip kunnen stappen. Of er uit, nog erger. 

De te smalle deur, die eigenlijk voor de salon bestemd was, komt hier uitstekend van pas.

Foto door mij van buiten af genomen. De deur is inmiddels geverfd, nu alleen nog de wanden betegelen.

Ik ben intussen doorgegaan met de tuinontginning. Na de vreselijke wortelstomp van de conifeer 2 uit de grond gewroet te hebben, kon ik gaan spitten voor het bassin. Dat was vrij snel voor elkaar en hij stond in een keer waterpas. Timmermansoog van mijn vader.

Rondom Arums, enkele opgegraven stenen en een grasje. Nog onder de grond narcissenbollen uit Holland. Het gaat helemaal goedkomen.

En na kilo's appels te hebben geraapt, gekookt en ingevroren, de laatste courgettes geoogst en naar de Secours Populaire gebracht te hebben, denk ik dat we met een gerust hart de herfst kunnen ingaan.

Willem de Veroveraar- William the Conqueror- Guillaume le Conquérant.

Dan heb ik toch eindelijk het wandkleed van la reine Mathilde gezien, waarop het wel en wee van haar echtgenoot Willem de Veroveraar in diverse borduursteken, als stripverhaal staat afgebeeld.

Ik had eigenlijk nooit de behoefte gevoeld om het kleed te bekijken, maar nu ons bezoek er rongeleid zou worden, liet ik mij toch overhalen. Bayeux is niet zo gek ver van hier tenslotte, 106 km. En die Willem is hier net zo populair als Michiel de Ruyter in Nederland. Allebei ordinaire zeerovers en vechtjassen after all.

Op het voorste paard staat iemand met een knots afgebeeld. Dit moet de Bischop voorstellen, die krijgt geen steekwapen, want hij mag geen bloed vergieten.

Het wandkleed viel mij niet tegen. Mooi borduurwerk is het niet, een beetje kneuterig en grof, maar wel bijna 1000 jaar oud en nog steeds niet vergaan! Het geeft een waardevol beeld van de gebeurtenissen in die periode, die voornamelijk ontstellend wreed waren. Dankzij een recordertje, die we bij de ingang meekregen en die de geborduurde episoden op het tapijt verklaarden, werd het een spannend en leerzaam bezoek.

Willem was een bastaard. Le bâtard de Falaise. Dat was in die tijd heel gewoon, lees ik in het boekje. Want hoewel de hertogen van Normandië bekeerd waren tot het Katholicisme, bleven ze vasthouden aan de traditie van het 'Deense huwelijk' ; naast hun wettelijke echtgenoten hielden ze er een maitresse op na, die werd opgenomen in de hofhouding. Zo zag de vader van Willem toen hij terugkwam van een veldtocht, in het dorp een beeldschoon meisje, de dochter van de plaatselijk leerlooier. Hij liet het kind ophalen door een vazal te paard en voilà, ze woonde vanaf dat moment in het kasteel en baarde na 9 maanden een zoon, die overigens gelijke rechten had dan de broers die daarna uit een wettelijk huwelijk voortkwamen. De paus in Rome vond dit blijkbaar goed. Maar toen de bastaard later met Mathilde de Flandres wilde huwen, mocht dit niet omdat zij zijn nicht in de 5de graad zou zijn. Zij hadden n.l. beiden Vikingkoning Rollo als voorouder, maar wel 250 jaar geleden. Nu streek paus Léo wel zijn hand over zijn hart toen Willem twee enorme abdijen in Caen liet bouwen. Zij waren van degelijke kwaliteit, want ze staan er nog steeds. Het zal een lieve duit gekost hebben, maar Mathilde was ook wat waard!.

Eieren leggen.

Deze week is er veel gebeurd in mijn doorgaans toch zo rustige renteniersleventje.
Allerlei eieren zijn gelegd.

Om te beginnen heb ik mij op vrijdag van de vorige week gemeld als aspirant huiswerkbegeleidster van lagere schoolkinderen met problemen.
Daartoe moesten de nodige formulieren ingevuld worden en documenten op de proppen komen, zoals mijn casier judiciaire. Was die maagdelijk of had ik een duistere achtergrond als kinderpornoverzamelaarster.
Tot in mijn Nederlands verleden moest er gegraven worden en ik vroeg mij bezorgd af hoe dat nu moest. Welnu, heel eenvoudig. Via ons aller werelwijd web is alles in een klik en een zucht te achterhalen. De zegeningen van de 21ste eeuw.

Volgende ei.  Ik heb mij eindelijk ingeschreven in de plaatselijke mediathèque en en passant, aldaar mij ook aangemeld als actrice bij een eenmalige Engels/ Franse theaterproductie in wording. Donderdag a.s. eerste vergadering en verdeling van de rollen en taken.

Derde ei. Uitgevogeld waarheen de Secours Populaire naartoe vertrokken was, nadat ik daar voor een gesloten deur stond en een boze buurman op mijn dak kreeg, die plotseling een parkeerverbod bleek te hebben ingesteld en het terrein achter de Secou Pop. tot privéterrein had verklaard.
Na enkele dagen te hebben rondgereden met mij auto vol courgettes en zelfs bij de Mairie en de Secours Catholique bot gevangen had, wie bracht daar uitkomst? Juist. Het wereldwijde web.

Vierde ei. De stronk van een reusachtige conifeer, die Marimon al 3 jaar geleden had omgezaagd, heb ik, in mijn eentje, met mijn beperkte middelen (waaronder kippekracht), uit de grond weten te snokken. Tachtig coniferen had de Alan, de Engelsman van wie we dit huis kochtten, rond het huis geplant. Overal waar je ging werd je uitzicht belemmerd door zo'n wanstruik. Ze zijn allemaal omgezaagd gelukkig, maar de voeten zitten er nog. Ik heb nog 79 stronken te gaan.

Vijfde ei. Het schoonmaken van de kapel, waar de dode muizen op de vloer lagen en de damesschoonmaakploeg het had laten afweten omdat de Markies van Carrabas niets meer van zich liet horen sinds we allen tesamen de Vereniging tot Behoud van de Chapelle hadden opgericht.
Maar omdat we best wel wat bezoekers krijgen en ik mij iedere keer weer doodschaam voor de spinnenwebben en de stofnesten, heb ik het zelf maar ter hand genomen.
Gelukkig was ik net klaar toen de Markies met een architect in zijn kielzog het pad opkwam.
Deze moest een raming doen van de kosten die een renovatie  met zich mee zou brengen. Kijk, zeide hij tot de architect, de kapel wordt onderhouden door ons en de buren. Haal dat ons er maar af, dacht ik. Maar ik zei niks, want Markiezen hebben het al zo moeilijk, vandaag de dag.

En tja, het zesde ei is eigenlijk geen ei, maar botte pech. Ik kreeg vlak voor het seizoen begon een s.m.s je van mijn geliefde pianolerares. Ze heeft borstkanker en is dus even uit de roulatie.
Het wereldwijde web brengt niet alleen maar goed nieuws.

Ik ben haar op gaan zoeken. Haar borst is ze al kwijt. Verder gaan we afwachten. Ik wil geen les bij een ander en studeer op mijn eigen houtje tot ze weer terug onder de mensen is.


Intussen is het een zondag die zijn naam eer aandoet. Van beneden klinkt Barenboim, die een Lieder ohne Wörter van Mendelssohn op de piano speelt. Het is zo mooi dat het pijn doet.

Strand en moules frites aan de kust.

Na al ons harde werken van de afgelopen maanden, Marimon met de badkamer en ik met de tuinrenovatie, vonden we dat we een vrije dag verdiend hadden en zo gingen we voor het eerst dit seizoen, dit jaar eigenlijk, naar de kust. Mijn badkostuum paste nog, maar Marimon's zwembroek was dusdanig uitgelubberd door het lange liggen in de la, dat toen hij hem aantrok we spontaan begonnen te zingen van 'torentje torentje bussekruid, wat komt daar uit?. een gouden fluit, een gouden fluit met knopen'.

Het weer was perfect. Zo'n 24 graden met een lekker windje. Wel was de zee heel ver weg, zoals meestal in de baai van de Mont Saint Michel. Eerst moet je honderden meters door een slikbrij badderen, wat sommige mensen leuk schijnen te vinden

Deze mensen zijn met een gids op weg naar de Mont Saint Michel.

Maar alvorens ons op het strand te begeven, hebben de heerlijkste moules frites die in de baai van M.S.M. te vinden zijn gegeten in het schattige plaatsje Genêt, een uurtje rijden van La Chapelle Plage.