Ze hebben ons verlaten...

 Gistermorgen bij het krieken van de dag is hij weggereden. Sneeuw en ijs, lockdowns en attesten, quarentaines en controles konden hem niet weerhouden de barre tocht naar het Noorden te ondernemen. De Held! Nu zitten beer en ik de thuiswacht te houden over katten en kippen die niet naar buiten durven omdat dat witte spul zo koud is aan hun gat.

Poesje Samir is de grootste schijterd, hij wil absoluut niet naar buiten en zoekt vertwijfeld in alle hoeken en gaten waar hij zijn drolletjes kan leggen. Ik zet hem al worstelend en kronkelend buiten voor de deur, aan de zonnige kant. Daar zet hij 3 stappen en ontdoet zich van zijn ballast. Bij nadere inspectie zie ik hier voor zeker 6 dagen aan drollen liggen. De kippen kwamen helemaal niet uit hun nachthok zolang het vroor, bang dat hun pootjes zouden vastvriezen? Ik vraag mij af hoe ze dat weten. Het zijn jonge kippen, het is hun eerste winter, ze hebben geen moeder die hun waarschuwt voor de gevaren des levens.

Ik zelf kom ook nauwelijks buiten de deur. Bang dat mijn pootjes vastvriezen?  Ten eerste vind ik het niet aangenaam, die poolwind rechtstreeks uit de poesta die pijn doet aan mijn gevoelige sinussen en ook ben ik bang een schuiver te maken en met een klap op mijn achterhoofd te landen om dan morgenochtend stijf bevroren teruggevonden te worden door een boer die zijn mest komt lossen. Of hij rijdt over me heen, want boeren kennen geen christelijke tijden, die rijden midden in de nacht nog met hun stink mest. Voor hen geldt geen spertijd. Gister heb ik tegen heug en meug wel een kleine wandeling gemaakt met Chinese Ling. Dat arme mens zit ook altijd maar alleen met die akelige vent van haar. Maar degene die een schuiver maakte was zij. Niets aan de hand, ze moest vreselijk lachen, zoals Chinezen plegen te doen om alles wat niet leuk is en ze stond gelijk weer op haar beentjes. Ze valt natuurlijk ook niet van zo hoog, want ze is heel klein, daarom word ik er ook gek van als ik met haar moet lopen of fietsen, ze neemt hele kleine pasjes en schiet niet op. Nu begrijp ik wat Marimon uit te staan heeft met mij. Maar hij houdt van mij en ik hou niet van Ling. 

En verder ben ik net zo'n schijterd geworden als Samir. Ik durf nauwelijks de weg op met mijn Paarsje. Met de nieuwe Blauwe al helemaal niet want ik wens geen deuk in haar te rijden. Reed ik vroeger, zelfs een paar jaar geleden nog, niet ook naar Nederland in mijn eentje vanuit de Corrèze midden in de winter? Zelfs ging ik daar door bergen sneeuw met Paarsje mensen bezoeken die ingesneeuwd zaten. Wacht even... Nu ik het uitreken is een paar jaar wel zeker 15 jaar, want we wonen hier al 6 jaar en 8 jaar in de Charente-Maritime, waar het uiterst zelden sneeuwde. Time flies. Ziekte, zwakte, lock down, virussen alom...het knaagt aan mijn zelfvertrouwen. Als het eerst maar weer lente is.