Sinds Léon is niet meer onder ons is, is Poesje 'enig' poes. Vindt hij dat erg? Helemaal niet. Ik kan natuurlijk niet in zijn hartje kijken, maar zoals hij zich gedraagt zou ik zeggen dat hij denkt 'opgeruimd staat netjes'.
Niet zo gek als je bedenkt dat hij zich de laatste weken, sinds de ziekte en snelle achteruitgang van zijn broer, voorbeeldig gedragen heeft. Hij heeft letterlijk een stapje terug gezet om het beste plekje aan de zwakke Léon te gunnen. Overal waar ik zat, hing Léon tegen mij aan en nam Poesje als vanzelfsprekend het tweedekeus plekje tegen mijn voeten. Idem bij Marimon. In bed was het Léon die tussen ons in mocht liggen, Poesje kwam niet eens meer op de slaapkamer en als hij kwam ging hij stilletjes in een hoekje liggen.
Na Léon's dood heeft hij nog een dag gewacht om het gemis bij iedereen te laten bezinken. Afgelopen nacht waagde hij het weer. Hij sprong op ons bed en schoof dicht tegen me aan. Ik legde mijn hand op hem en voelde hoe zijn hele lijf lag te ronken. Sindsdien wijkt hij niet meer van onze zijde. Of bij mij op schoot of bij Marimon. Hij loopt de hele dag achter ons aan, rent de trappen op en af en is uit zijn bol van vreugde.
Gelukkig maar. Dieren kijken niet om, het is hier en nu. En nu is het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten