Oudejaarswondertje

Op Pied Sec plage brengen wij de laatste dagen van het jaar door met vrienden uit het vaderland die,( hoe bestaat het, hoe zoeken wij dat toch altijd zo uit?), de hele dag als beesten aan het werk zijn. Het is echt geen boze opzet van ons, maar dat soort vrienden trekken wij nu eenmaal aan. Wel giet ik er de hele dag brandstof in natuurlijk.

De een timmert en zaagt, net zo lang tot de slaapkamer van de gîte, 17,5 cm. langer is. Dat lijkt niet veel, maar op een kamerlengte van 2,5 meter, is dat, lijkt dat, veel. Net genoeg om niet steeds je knie te stoten aan de bedhoek.

Het hoofdeinde, waar een gat gezaagd gaat worden.

Er gaat wel 17,5 cm. van de keuken af, maar dat merk je daar niet.
                     

De ander schraapt onkruid van paden en trappen totdat er waarachtig een stenen pad te voorschijn komt.

Dit pad was mij bekend.

Maar deze twee niet.

Half zes, het donkert, de werkdag is afgelopen. Marimon staat alweer in de keuken om ons een maaltijd te bereiden, die tot middernacht zal duren. 

Met de poesjes gaat het goed..., zolang de stofzuiger niet aan gaat.

Met Poulette ging het goed, tot zij vanmiddag haar tweede trauma opliep. Er kwam n.l. een hels gefladder en gekrijs uit de binnenren toen ik vanmiddag kwam controleren of alles goed ging. Wat bleek? Er zat een mees met haar kopje vast in een muizenval. 

Toen ik het openklapte, vloog het beestje zo de ren uit, helemaal gaaf. Hoe kan dat nou weer? Een muis is gelijk plat en zo'n vogeltje vliegt weg come niente fosse. 

Oudejaarswondertje. Die gebeuren, naar het schijnt.

Maria stringata immacculata

Hoewel Kerstmis hier maar een dag duurt, en de mensen dus gewoon aan het werk zouden moeten zijn, denk ik dat ze nog steeds zitten te vieren, want ik kwam op mijn twee uur durende wandeling geen mens tegen. Wel een slipje, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het een zakdoekje was (un mouchoir), in tweede instantie een hoofddoekje (un fichu), maar dat bij nadere beschouwing een slipje leek te zijn, maar zelfs dat niet. Het bleek een string. Een heel lief, wit, schoon stringetje, met mintkleurige bloemen versierd. Hoe komt dat nu in de braamstruiken langs de kant van de weg?. Het natte gras met prikkers lijkt me niet geschikt om gerieflijk te minnekozen. In een auto dan, er was ruimte voor in de berm. Maar heeft ze dan in haar enthousiasme haar nog smetteloze, nieuwe string uit het raam gegooid? En wat zal haar moeder wel zeggen als ze zonder thuis komt?
Dat soort vragen gingen door mij heen en ik beken dat ik even naar huis ben gelopen om mijn fotoapparaat te halen zodat ik dit onbevlekt ontvangen, smetteloos onschuldig niemendalletje, kon vastleggen voor het nageslacht. Want, wie weet hoe de tijden weer veranderen onder invloed van de crisis. Wellicht dragen onze kleinkinderen over 25 jaar weer grote witte onderbroeken en willen  zij niet geloven dat er tijden waren waarin hun grootmoeders zich te kijk zetten in bijna niets. Nu al komen mijn jaren 60 verhalen bij mijn kinderen ongeloofwaardig over, als je het mij vraagt.

Hier is het dan: la Maria Stringata Immacculata.

Een voorproefje op de lente.

Surprise, surprise! 19 graden, windstil en een stralende zon. 
De hele dag buiten geweest. Het kippenpark ontdaan van woeker en wildgroei. Ik dacht dat mijn opbeurende aanwezigheid aldaar Poulette wel zou aanmoedigen om uit haar hoekje te komen, maar dat gebeurde niet. Wel heeft ze afgelopen nacht in haar eigen doos geslapen en heeft ze weer een eitje gelegd. Toen ze maar in haar hoekje bleef zitten, heb ik haar opgepakt en in de ren gezet. Zenuwachtig begon ze langs het gaas heen en weer te rennen, plots een aanloopje en daar ging ze. Over het gaas met haar anderhalve vleugel. Ze haalde het maar net en roetsj, de bambou in. Daar heeft ze de verdere dag door gebracht, en ze heeft zich er niet verveeld. Pikkend en zondagse zandbaden nemend leek ze haar draai weer gevonden te hebben en waarachtig, toen de zon net onder was, nam ze een chickenrun en zeilde ze het nachthok weer binnen. Gered.

E

Een voorproefje van de lente op Pied Sec plage.

De corridor achter de kippenren, waar Bernadette geplukt werd, helemaal vrij gemaakt van wildgroei.

Morgen het afval wegslepen naar de brandstapel. Na de kerst branden.

Léon ligt te zonnen op de trap van de gîte.

Marimon zaagt een voorraadje hout voor de komende week.

De logeer- kipjes van Kiek en Greet in hun ingenieuze kippentractor. 
Zij hebben het hele geval op hun aanhanger geladen en hier in de berm gezet. Er zitten wieltjes onder van achter, zodat wij het hele ding een stukje naar voren kunnen zetten, opdat ze weer nieuw gras hebben, met verse wurmen enzo, dat gelijk wordt bemest. Aan de achterkant een slaap en een leghokje, waar je gemakkelijk bij kunt om de eitjes er uit te halen en het slaaphokje te verschonen. Zij hebben al 2 eitjes gelegd. Ieder een, om de dag. Dat komt goed uit nu onze geliefde legmachines het loodje hebben gelegd inplaats van een eitje.

De volgende dag.

Ja ik weet het, het zijn maar kipjes. En nu ook nog zonder kop.
Ik weet dat ik mij niet moet hechten aan kippen, want hun bestaan is te wankel. Ik weet dat ik zelf hun eigen zuster om zeep heb geholpen en daar geen moeite mee had. 

Maar deze drie hadden langzamerhand toch een plekje in mijn hart veroverd. Zij kenden mij en ik kende hen. Zij dachten dat ik hen wel zou beschermen. Maar nee, ik zat een film te kijken terwijl ze werden uiteengereten. Ik voel mij een slechte kippenmoeder.

Amarette vonden we vanmorgen elders op het erf. Geen veertje te kijk, meegenomen en in de vlucht laten vallen. Wel de kop er af.

Bernadette was vanmorgen een stukje verschoven.

En Poulette had zich in een hoekje verschansd en wil daar niet meer weg.

Zij heeft niets meer gegeten of gedronken. Ik probeer haar te verleiden met verse blaadjes sla.

Zij komt uit haar hoekje, doet een paar passen, maar gaat dan weer terug.

Het zal zijn tijd moeten hebben. 

Het achterpoortje dat openstond. Ik zag vanmorgen dat het ijzerdraad dat de 2 houten paaltjes bijeen hield, stuk was. Dat kan een vogel toch niet doen?

Marimon heeft inmiddels de deur van het nachthok weer vastgezet met grote krammen. Een goeie die dat weer kapot krijgt. Poulette zit veilig in haar hoekje haar stress uit te zitten. Voorlopig blijft de deur dicht. En dan zal ik toch eens gaan omzien voor gezelschap voor haar, want in haar eentje is ze doodsbang.

Te veel emotie voor een avond .

Een uurtje geleden zaten Marimon en ik samen naar de ontroerende, grappige, bijzonder goed bedachte en gespeelde Belgische film, 'Hasta la vista' te kijken. Omdat we beiden zeer nodig moesten plassen, hadden we de film even op pauze gezet. Toen ik buiten was, want we moeten nog steeds  naar het buitentoilet, zag ik dat het hevig aan het schemeren was, met de opkomende mist erbij zelfs al bijna donker was. Vlug de kippies dichtdoen, ze liggen waarschijnlijk al in hun doos. Ik rende naar ze toe, want ik wilde vlug terug naar de film, zie ik daar een roofvogel bezig mijn Bernadetje in stukken te rijten. Poulette, de witte, liep panisch rond en Amarette, de zwarte, was en is in geen velden of wegen te bekennen. Wij zijn later nog teruggegaan met zaklantaarns, want misschien dat ze zich ergens verstopt zou hebben. Het gekke was, dat de deur van het binnenhok uit zijn hengsels hing en ook dat het achterpoortje open stond, dat onmogelijk zonder menselijke hulp open kan. Ik kan het ook niet zelf open hebben laten staan, want ik ben op die plek in geen dagen geweest en de kipjes merken het gelijk als er een vluchtroute naar het malse gras is. Welk beest dus, kan een deur uit zijn hengsels lichten en een beugel van ijzerdraad omhoogsjorren? Dat er een roofvogel in het spel was is zeker, want die heb ik op heterdaad betrapt. Maar was hij alleen? Morgen bij daglicht moeten wij maar eens op nader onderzoek uit.

Gister nog hebben de kipjes, de poezen en ik, in een heerlijk zonnetje de fosse septique van onkruid ontdaan.

Maar wat moet ik dan? Ze opsluiten de hele dag?

Dat kan ik niet, ik wil geen legbatterij.

Ik had de tranen al vlak achter mijn ogen door die mooie film, er was minder nodig dan de aanblik van mijn vermoorde vriendinnetje om de sluizen open te zetten. Wat een verdriet weer.

Donker en nat

Hoe is de toestand op Pied Sec plage? Voornamelijk nat. En grijs.
Laten wij ons niet laten misleiden door het enige struikje dat in bloei staat (een mahonia?) en dat toevallig bezocht werd door de, hier zeer gevreesde, frelon Asiatique, te herkennen aan de oranje band. Men zegt dat ze gevaarlijk zijn, steeds weer duiken verhalen op over doodgestoken mensen. Dat ze bijenpopulaties uitroeien is zeker, daarom zijn imkers op hun hoede en heeft er een van hen hier op het erf al eens een nest uit een boom geschoten met zijn jachtgeweer. Zij komen af op de het najaar in bloeiende mispels.

Verder is het natter dan ooit. De vijver heeft nog nooit zo vol gestaan, de regentonnen laat ik inmiddels overlopen, ik kan niet aan de gang blijven. Het hele terrein zompt en drast.

De straten zijn af en toe onbegaanbaar.

En mijn fauna slaat groen uit. 

De afvoerwerken liggen compleet stil, maar eerlijk gezegd missen we de W.C. niet meer. We zijn het inmiddels gewend om door weer en wind naar buiten te gaan om ons te verlichten.

Legden de mensen tot 30 jaar geleden, niet allen hun hoopje in de moestuin? Wij verwende 21ste eeuwers moeten niet zo zeuren.

Maar er gloort hoop, Kerstmis nadert en vanaf vandaag wordt het 's avonds niet nog eerder donker. We staan een paar dagen stil en dan racen we weer naar het licht. De morgens blijven echter nog een poosje doordonkeren. Gelukkig licht de dorpskerk ons bij.

Zo groen als gras.

Het zal komen door het donkeren der dagen dat we bijna iedere dag iets 'gezelligs' hebben. Vandaag was het te doen in le manoir 'La Sauvageonne', een schitterend oud Herenboerverblijf.
Wel prachtig mooi dus, maar ik moet er niet aan denken om al die hoge vertrekken met op elektriciteit aangedreven radiatoren te verwarmen. Het was wel goed geïsoleerd, dat weer wel.
Wij waren als gîtehouders uitgenodigd om, tijdens een door de  gasten samengestelde en meegenomen maaltijd, met onze soortgenoten van gedachten te wisselen over het gîteëigenarendom.
(misschien moet daar geen trema staan, maar ik ben in de war gebracht door het Nationaal Dictee). Maar wat we nu eigenlijk hebben besproken, zou ik niet kunnen reproduceren. We hadden het voornamelijk over hoe lang we hier zaten en hoe we hier terecht waren gekomen. Ook de Fransen, want geen van hen kwam hier uit de streek. We waren met 14, de helft Frans en de anderen helft Belgisch en Nederlands. Wat mij voornamelijk opviel was, dat de meerderheid in het gezelschap in hoge mate groen was. 
Daar kunnen wij nog een puntje aan zuigen, want ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik in de loop der jaren steeds minder groen geworden ben. Vroeger kocht ik nog wel in de onbespoten winkel of bakte bij voorkeur mijn eigen brood met graan van het land van Georges, een ecoboer van heb ik jou daar, dat we per groep lieten malen bij de plaatselijke molen. Ik bak nooit meer zelf brood, veel te veel werk, maak ook geen groenten of vruchten in om dezelfde rede. Ik ben wel een beetje schoner geworden wat andere dingen betreft, zoals een schonere auto, waar ik vroeger wegens geldgebrek in vervuilende wrakken rondreed.

Hier wordt wrak nr. zoveel door de kinderen opgetuigd om naar de sloop afgevoerd te worden. Het was ons huisje geweest op onze reizen en de kinderen zagen het als een soort uitvaart.

Ook vervuil ik mijn longen niet meer met de weduwe van Nelle half zwaar.

Het hoogst bereikbare voor deze mensen met wie ik vanmiddag aan tafel zat, was om volledig autonoom te worden. Eigen stroom en warmtevoorzienig, eigen wateraanvoer (put, bron, rivier, beek,
regenwateropvang), eigen graan verbouwen, zelf malen, zelf olie persen uit je eigen olijfbomen, moestuin, vruchtbomen enz.

Is leuk, maar je zal er heel veel tijd, geld en arbeidskracht in moeten investeren. En een heleboel luxe aan de kant zetten. En tja, wij miserabele stadsbewoners hebben toch niet de know how van de boeren en tuinders die hier zijn geboren en hun hele leven niet anders gedaan hebben. Willen wij zo leven als Tourtelot en zijn vrouw? Neen, wij willen benzine verspillen en naar Bordeaux rijden alleen om een filmpje te zien en te eten op de Boulevard.

De tafelgenoten van vanmiddag hadden zich trouwens vermomd als gewone mensen. Aan niets was te zien dat ze groene plannen hadden. Vroeger had de eco-bio mens toch minstens een zelf van schapewol gesponnen zelfgebreide trui aan. Liefst nog zaten ze tijdens het diner te breien. Mannen hadden lang haar, vrouwen vlechten, men liep op birckenstocksandalen of kameelleren laarzen met franje, droeg toch minstens een boerenbondkatoenen bloemetjesjurk of kaasdoeken India gewaad.
En roken! Vroeger rookten de groenen. Hier rookte niemand.

Volgens mij waren ze niet echt groen, ze hebben alleen maar al die zonnepanelen en windmolens in de tuin omdat ze te kniertig zijn om hun elektriciteitsrekening te betalen.

Maar dan wij: Kermis IJzendijke 1978 . 
Max, Sonja, Neiltje, ikke, Simonetta. Zo groen als gras.

Het Nationaal Diktee

Ik heb zojuist, zoals iedere rechtgeaarde Nederlander, het Nationaal Diktee gemaakt en om eerlijk de waarheid te zeggen, val ik mij ontzettend mee. Wel 25 fouten, wat een heleboel is, maar het gemiddelde van de in de studio, de eerste kamer, aanwezige mensen lag op 29. Waar de fouten gemaakt werden, waren de verbindingen, wel of niet aan elkaar schrijven?

Waar ik geen ster in ben is trema's. Waar zet ik die? Mijn persoonlijke vuistregel is op de voorlaatste lettergreep, maar dat klopt niet altijd. Bijvoorbeeld: een gedweeë dorpsdokter. Waarom op de laatste letter? Orchideeënrijk regenwoud. Maar wel weer wereldzeëen. Geëquipeerd. Drieëntwintig, had ik ook het trema verkeerd. Ik zal het, met het 'Groene Boekje' in de hand, eens grondig bestuderen. Mij wordt vaak gevraagd of ik mijn vaderland niet mis. Welnee, via internet ik volg alle gebeurtenissen op de voet. Ik doe zelfs mee met het Nationaal Diktee via 'uitzending gemist'. A propos, moet nationaal diktee wel met hoofdletters?

. 

Adraan van Dis tijdens het Nationaal Diktee.

Lopen voor de Téléthon ad 5 euro p.p.

Vandaag, zaterdag 8 december, hebben we met een klein ploegje gelopen voor de téléthon. Ieder jaar om deze tijd staat heel Frankrijk op zijn kop om zo veel mogelijk geld binnen te halen voor deze aktie, waarvan de opbrengst gaat naar 'les maladies orphelines', onderzoek daarnaar dan wel te verstaan. 
Deze 'weesziektes' (letterlijk vertaald), zijn ziektes waar maar heel weinig mensen aan lijden, waardoor er niet veel geld voor wordt vrijgemaakt voor onderzoek e.d.

Wij gaan lopen dus, (Marimon ook, maar die zie je niet omdat hij de foto's neemt), 2 uur, 10 km.
Het is ook een proefje voor mezelf, want ik kan helemaal niet langer dan een uur lopen (dacht ik). Maar zie, ik heb de lange route van de snelle lopers gekozen en ik liep nog voorop ook!

Na aankomst ontvangst in het bejaardenhuis, waar we altijd langsrijden, maar dat we nog nooit van binnenuit hebben bekeken.

Wat een narigheid zeg. En hier in deze ruimte zaten nog wel de besten. De anderen zaten, hingen in stoelen in de hal of in de kamertjes, waar we een doorkijkje in kregen op weg naar de foyer.

Marimon en ik besloten gelijk dat we dit niet wilden. Maar hoe doen we dat, hoe blijven we hier uit? Als je er eenmaal in zit, is er heus geen kans meer op eerlijke euthanasie, want in Frankrijk laten ze je wegteren tot je op bent, zodat ze het laatste plasje door de gootsteen kunnen wegspoelen. We besloten dat we nu vast pillen gaan sparen, die we innemen op het moment dat het busje voor de deur staat, net als Hitler in zijn bunker. Ons zullen ze niet krijgen.

Morgen naar de Dune de Pilat, een duin bij het bassin van Arcachon, dat het hoogste het grootste, het dikste van heel Frankrijk en Europa is. 107 meter hoog, 500 meter breed.
Zo dichtbij en nooit geweest. Zal een hele klim worden.

Sinterklaas op de Genieweg 1967.

Sinterklaas is altijd mijn favoriete feest geweest. Vroeger thuis, als alle kinderen over de rooie waren van opwinding en zenuwen, werd er op de deur gebonsd, een zwarte hand en wham!, een lading strooigoed voor je hersens. Even later werd er gebeld, de kleintjes (Ruud en ik) moesten opendoen, hoewel we eigenlijk niet durfden. Daar stond dan in donker op de stoep, de zinken wasteil vol met  kadoten (zoals mijn zoontje, die alles altijd mega bekeek, en nog, altijd zei). Niks cadeautjes, kadoten willen we!. Vreemd genoeg, was mijn broer Frits altijd afwezig, hij moest naar de voetbaltraining zoals altijd op Sinterklaasavond, en dat vond ik helemaal niet gek. Als de teil was binnengehaald, was hij ineens weer thuis van de training. Vond ik ook niet gek. Vaak kregen we een opgelapt stuk speelgoed dat we al hadden, zoals een schoongepoetste en opnieuw aangeklede pop. Of een houten speelgoedje waar een vers kwastje verf overheen zat. Hoewel ik mij dit laatste eigenlijk niet herinner, ik zie mijn vader dat ook niet liefdevol doen in zijn vrije avonduren.
Jammergenoeg werden er nooit foto's gemaakt van dit festijn, omdat we geen fototoestel bezaten (nog).

Later wel. Hier wat foto's van een Sinterklaasviering bij mijn ouders thuis, toen mijn zus Rita over was uit Canada om in Nederland haar 3de kind te krijgen. Het kind werd 28 november geboren, ze was dus nog maar net een week bevallen, bedenk ik mij nu. 

Dit ben ik, 19 jaar jong. Wat kreeg ik daar in vredesnaam? Ik kan mij er niets van herinneren. Ziet er jurkachtig uit. Ik kijk blij, dus het zal wel in de smaak gevallen zijn.

De eerste neefjes en nichtjes, wat een dotjes.. Esther van Frits, Eva en Erik (en Wim, maar die ligt in de wieg),van Rita.
Dirk, Ruud en ik hadden nog geen nageslacht, wij begonnen er pas 5 jaar later aan. Uiteindelijk 14 stuks, als ik goed reken en alle nesten bij elkaar optel. Nog niet zo gek op 5 kinderen.
Deze lieverdjes zijn nu allemaal 40tigers, zelfs één van 50!