Sinterklaas op de Genieweg 1967.

Sinterklaas is altijd mijn favoriete feest geweest. Vroeger thuis, als alle kinderen over de rooie waren van opwinding en zenuwen, werd er op de deur gebonsd, een zwarte hand en wham!, een lading strooigoed voor je hersens. Even later werd er gebeld, de kleintjes (Ruud en ik) moesten opendoen, hoewel we eigenlijk niet durfden. Daar stond dan in donker op de stoep, de zinken wasteil vol met  kadoten (zoals mijn zoontje, die alles altijd mega bekeek, en nog, altijd zei). Niks cadeautjes, kadoten willen we!. Vreemd genoeg, was mijn broer Frits altijd afwezig, hij moest naar de voetbaltraining zoals altijd op Sinterklaasavond, en dat vond ik helemaal niet gek. Als de teil was binnengehaald, was hij ineens weer thuis van de training. Vond ik ook niet gek. Vaak kregen we een opgelapt stuk speelgoed dat we al hadden, zoals een schoongepoetste en opnieuw aangeklede pop. Of een houten speelgoedje waar een vers kwastje verf overheen zat. Hoewel ik mij dit laatste eigenlijk niet herinner, ik zie mijn vader dat ook niet liefdevol doen in zijn vrije avonduren.
Jammergenoeg werden er nooit foto's gemaakt van dit festijn, omdat we geen fototoestel bezaten (nog).

Later wel. Hier wat foto's van een Sinterklaasviering bij mijn ouders thuis, toen mijn zus Rita over was uit Canada om in Nederland haar 3de kind te krijgen. Het kind werd 28 november geboren, ze was dus nog maar net een week bevallen, bedenk ik mij nu. 

Dit ben ik, 19 jaar jong. Wat kreeg ik daar in vredesnaam? Ik kan mij er niets van herinneren. Ziet er jurkachtig uit. Ik kijk blij, dus het zal wel in de smaak gevallen zijn.

De eerste neefjes en nichtjes, wat een dotjes.. Esther van Frits, Eva en Erik (en Wim, maar die ligt in de wieg),van Rita.
Dirk, Ruud en ik hadden nog geen nageslacht, wij begonnen er pas 5 jaar later aan. Uiteindelijk 14 stuks, als ik goed reken en alle nesten bij elkaar optel. Nog niet zo gek op 5 kinderen.
Deze lieverdjes zijn nu allemaal 40tigers, zelfs één van 50!