Te veel emotie voor een avond .

Een uurtje geleden zaten Marimon en ik samen naar de ontroerende, grappige, bijzonder goed bedachte en gespeelde Belgische film, 'Hasta la vista' te kijken. Omdat we beiden zeer nodig moesten plassen, hadden we de film even op pauze gezet. Toen ik buiten was, want we moeten nog steeds  naar het buitentoilet, zag ik dat het hevig aan het schemeren was, met de opkomende mist erbij zelfs al bijna donker was. Vlug de kippies dichtdoen, ze liggen waarschijnlijk al in hun doos. Ik rende naar ze toe, want ik wilde vlug terug naar de film, zie ik daar een roofvogel bezig mijn Bernadetje in stukken te rijten. Poulette, de witte, liep panisch rond en Amarette, de zwarte, was en is in geen velden of wegen te bekennen. Wij zijn later nog teruggegaan met zaklantaarns, want misschien dat ze zich ergens verstopt zou hebben. Het gekke was, dat de deur van het binnenhok uit zijn hengsels hing en ook dat het achterpoortje open stond, dat onmogelijk zonder menselijke hulp open kan. Ik kan het ook niet zelf open hebben laten staan, want ik ben op die plek in geen dagen geweest en de kipjes merken het gelijk als er een vluchtroute naar het malse gras is. Welk beest dus, kan een deur uit zijn hengsels lichten en een beugel van ijzerdraad omhoogsjorren? Dat er een roofvogel in het spel was is zeker, want die heb ik op heterdaad betrapt. Maar was hij alleen? Morgen bij daglicht moeten wij maar eens op nader onderzoek uit.

Gister nog hebben de kipjes, de poezen en ik, in een heerlijk zonnetje de fosse septique van onkruid ontdaan.

Maar wat moet ik dan? Ze opsluiten de hele dag?

Dat kan ik niet, ik wil geen legbatterij.

Ik had de tranen al vlak achter mijn ogen door die mooie film, er was minder nodig dan de aanblik van mijn vermoorde vriendinnetje om de sluizen open te zetten. Wat een verdriet weer.