Hoewel Kerstmis hier maar een dag duurt, en de mensen dus gewoon aan het werk zouden moeten zijn, denk ik dat ze nog steeds zitten te vieren, want ik kwam op mijn twee uur durende wandeling geen mens tegen. Wel een slipje, waarvan ik in eerste instantie dacht dat het een zakdoekje was (un mouchoir), in tweede instantie een hoofddoekje (un fichu), maar dat bij nadere beschouwing een slipje leek te zijn, maar zelfs dat niet. Het bleek een string. Een heel lief, wit, schoon stringetje, met mintkleurige bloemen versierd. Hoe komt dat nu in de braamstruiken langs de kant van de weg?. Het natte gras met prikkers lijkt me niet geschikt om gerieflijk te minnekozen. In een auto dan, er was ruimte voor in de berm. Maar heeft ze dan in haar enthousiasme haar nog smetteloze, nieuwe string uit het raam gegooid? En wat zal haar moeder wel zeggen als ze zonder thuis komt?
Dat soort vragen gingen door mij heen en ik beken dat ik even naar huis ben gelopen om mijn fotoapparaat te halen zodat ik dit onbevlekt ontvangen, smetteloos onschuldig niemendalletje, kon vastleggen voor het nageslacht. Want, wie weet hoe de tijden weer veranderen onder invloed van de crisis. Wellicht dragen onze kleinkinderen over 25 jaar weer grote witte onderbroeken en willen zij niet geloven dat er tijden waren waarin hun grootmoeders zich te kijk zetten in bijna niets. Nu al komen mijn jaren 60 verhalen bij mijn kinderen ongeloofwaardig over, als je het mij vraagt.
Hier is het dan: la Maria Stringata Immacculata.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten