De volgende dag.

Ja ik weet het, het zijn maar kipjes. En nu ook nog zonder kop.
Ik weet dat ik mij niet moet hechten aan kippen, want hun bestaan is te wankel. Ik weet dat ik zelf hun eigen zuster om zeep heb geholpen en daar geen moeite mee had. 

Maar deze drie hadden langzamerhand toch een plekje in mijn hart veroverd. Zij kenden mij en ik kende hen. Zij dachten dat ik hen wel zou beschermen. Maar nee, ik zat een film te kijken terwijl ze werden uiteengereten. Ik voel mij een slechte kippenmoeder.

Amarette vonden we vanmorgen elders op het erf. Geen veertje te kijk, meegenomen en in de vlucht laten vallen. Wel de kop er af.

Bernadette was vanmorgen een stukje verschoven.

En Poulette had zich in een hoekje verschansd en wil daar niet meer weg.

Zij heeft niets meer gegeten of gedronken. Ik probeer haar te verleiden met verse blaadjes sla.

Zij komt uit haar hoekje, doet een paar passen, maar gaat dan weer terug.

Het zal zijn tijd moeten hebben. 

Het achterpoortje dat openstond. Ik zag vanmorgen dat het ijzerdraad dat de 2 houten paaltjes bijeen hield, stuk was. Dat kan een vogel toch niet doen?

Marimon heeft inmiddels de deur van het nachthok weer vastgezet met grote krammen. Een goeie die dat weer kapot krijgt. Poulette zit veilig in haar hoekje haar stress uit te zitten. Voorlopig blijft de deur dicht. En dan zal ik toch eens gaan omzien voor gezelschap voor haar, want in haar eentje is ze doodsbang.