Gistermorgen woog ik 61,4. Mijn normale gewicht is 60 kilo en dat wil ik graag zo houden. Alleen vlak na de winterfeestdagen, waarbij ik niets doe dan eten en op mijn luie gat zitten, heb ik wel eens vluchtig het getal 61 gezien en toen snel mijn blik afgewend. Maar nu is de Kerst allang voorbij, dus heb ik aan de alarmbel getrokken. Iedereen zegt altijd: jij kunt het hebben. Nee, ik kan het ook niet hebben, zoals ieder mens. Stoppen met dat gegraas, want ieder pondje dat er op mijn leeftijd bijkomt, gaat er heel moeilijk weer af. Niet dat ik op dieëet ga, tijdens de maaltijden mag gewoon gegeten worden. Maar mijn steeds slechter wordende gewoontes moeten een halt toegeroepen worden. URGENT.
Mijn slechte gewoontes:
Bij de koffie, terwijl ik net mijn gezonde bord yoghurt met müesli achter de kiezen heb. Spritsen, café noir (die er nu niet meer bij liggen, want Kiek is langs geweest), Belgische wafels enz.
Ik mag nu nog maar alleen twee LU biscuitjes. Mijn favoriet.
Rond een uur of 4,5, krijg ik altijd reuze zin in iets, geeft niet wat. Mijn vader noemde dat mierzig, hier zeggen ze un petit creux, een kleine holte. Dat vul ik dan op met chocola, meestal.
Des avonds zijn er zoute pinda's. Heel slecht al dat zout, houdt vocht vast, naar het schijnt. Er zijn ook wel pelpinda's in huis, maar ik vind pellen zo lastig als ik zit te lezen.
Als ik bij de Secours Populair werk, is de verleiding nog veel groter, want ik ben daar op het tijdstip dat mijn petit creux van zich doet spreken en er zwerft altijd wel iets eetbaars rond, dat eigenlijk naar de armen moet. Bovendien bakken de vrijwilligers voortdurend taarten, die ze onder je neus houden.
Dit mag ik dus allemaal niet meer. Gister heb ik het zonder moeite volgehouden, er zat zeker nog genoeg van de afgelopen weken.
MAAR VANDAAG STIK IK VAN DE HONGER!!!!
Léon onze meesterpeuteraar, had kans gezien een gat in de onderkant van de chaise longue te peuteren, waardoor eerst ons slanke A.D.H.D. katertje zich een weg naar binnen groef, gevolgd door zijn dikke broer. Sindsdien is de opening naar de ingewanden een geliefd spelletje geworden, zeer ten koste van de stoel. Toen ik van de week brokjes schuimrubber tegen begon te komen vond ik dat de maat vol was en dat er maatregelen genomen moesten worden. Qui bisogna prendere provedimenti! zoals mijn Italiaanse schoonvader altijd zei in noodgevallen.
Ik pakte voortvarend naald en draad, knipte een geschikt lapje en begon te naaien. Dat viel echter nog niet mee en zoals altijd, nam Marimon het van mij over. Dat is goed, want hij is handiger en heeft meer geduld.
Het ging toch niet naar wens, want een gewone naald is niet geschikt voor zoiets, zoals ik al opgemerkt had tijdens mijn pogingen. Marimon herinnerde zich iets.
- Ik had toch zo'n kromme naald, waar is die gebleven?
-Jij had geen kromme naald, ik had een kromme naald.
-Ik had ook een kromme naald.
-Dat was dan voor mijn tijd, waar heb je die dan voor gebruikt?
Lange pauze, gekraak van hersens.
- Om biezen matten in elkaar te naaien toen ik verhuisde naar Muiderberg.
- Maar dat was in 1980, we zitten nu in 2013!
Het is nog maar 30 jaar geleden dat Marimon een kromme naald had, waar zou die toch gebleven zijn?
Mijn kromme naald, is ook wel 30 jaar oud, of nog ouder. Ook om biezen tegels mee aan elkaar te naaien geloof ik. Ik heb hem nog steeds in mijn naaidoos, maar heb er nooit meer wat mee gedaan.
Het naaien was een ramp. Vooral met de gedachte in het achterhoofd dat Samir het lapje er binnen 5 seconden weer af zou hebben. Er moest nog een nietmachine aan te pas komen en een tube lijm; En aceton omdat er op het kleed was gelekt.
Nu moeten we de hele middag hier blijven zitten om de bank te bewaken om steeds weer te zeggen: Samir hier!! Maar de lol is er af sinds het gat dicht is, ze proberen het niet eens meer. Is hun geraden ook!!
Wij wilden altijd al een huis met een rivier of een beek door de tuin. Na weken, zelfs maanden gestage regenval hebben we het voor elkaar. Niet echt door onze tuin, maar door Tourtelot's schapenveld, laagste punt tussen de twee heuvels en vlak achter ons hek.
Nu, na nog een hele dag regen zonder pauze, kun je Pied Sec plage uitwringen. We konden gister niet eens naar Blaye om onze boodschappen te doen. De weg was afgesloten: Route inondée.
Beek
Je staat ergens, aan de oever van een beek,
om je heen een paradijselijk dal,
wallen met kleine eiken, uitbundig bloeiend gras,
en aan je voeten gaat het water,
oud, heel stil water -zo langzaam,
het is alsof het aarzelt, niet wil
dat het voorbij gaat.
Rutger Kopland
Stralende dag met een graadje ochtendvorst. Une promenade met Dinah. Krabben.
Afgesproken bij de cimetière van Saint Sorlin, 2 km. van hier.
Terwijl ik op mijn wandelmaatje wacht, bezoek ik het kerkhof, dat in Frankrijk nooit bij de kerk ligt. Die ligt altijd in het centrum en de doden worden buiten het dorp begraven.
Wat een drukte altijd op die graven.
Dinah is aangekomen, we kunnen vertrekken.
Na de promenade nog eens over de cimetière gestruind. Ik krijg altijd aanvechting om zo'n spannend grafversiersel mee te nemen, maar zo iets doe je niet, dat is doodzonde.
Woordenboek erbij en vertalen.
Fauvette, si tu voles autour de cette tombe chante lui ta plus belle chanson.
Dans notre coeur à jamais tu demeures.
En dit is de mooiste tekst:
Le souvenir est une rose au parfum discret, que chaque jour s'arrose avec les larmes du regret.
Nee wacht, dit is de allermooiste:
Sinds jouw ogen gesloten zijn, houden de onze niet meer op met huilen.
Dan was er ook nog een klein discreet stukje marmer, op een stoeptegel geplant temidden van een onbewerkt lapje grond.
Met maar één ornamentje aan zijn voet.
Op het marmeren plaatje staat:
Een jongen van 25 nota bene.
Op het ornamentje staat:
A mon ami, regrettes. Aan mijn vriend, ik mis je.
Niets van ouders, broers, zusters, de jagersclub. Terwijl hij Castelnau heet, sinds eeuwen de bewoners van het Château in het dorp, die samen gezellig met alle voorvaderen in een grafmonument liggen.
Verbannen, vervloekt, uitgestoten? De tussengeneratie mis ik nog op de wandplakken. De ouders leven wellicht nog?
Dit moet uitgezocht worden. Wordt vervolgd.
Nog iets het vermelden waard. Bij thuiskomst haalde ik de wasmachine leeg en wat zat daar in, beetje duizelig en sufgedraaid, maar toch levend?
Hij heeft 40 graden en een kop Savon de Marseille overleefd.
Heb hem in de tuin gezet, bij de aardbeien die onder een vorstbeschermende laag folie liggen. Dat geeft in de zon een serre- effect. Als hij 40 boven overleefd heeft, zal minus 3 een lachertje voor hem zijn. Komen hagedissen niet uit de woestijn?
Ik heb het gedaan, ik ben er geweest.
Het was nog best moeilijk te vinden. Overal doemde wel die enorme witte bedouïnentent op, maar ik kon er niet in de buurt geraken, altijd zat er wel een weg of een meanderende rivier tussen.
Maar uiteindelijk, als een tourist de bordjes volgend, kwam ik waar ik wezen moest.
En ik moet zeggen, het viel niet tegen. Na het gehannes met het kluisje, waar ik met mijn blinde hoofd natuurlijk niet zag waar nu dat akelige muntje in moest en het geklooi met het bandje met de sleutel van het kluisje dat rond mijn pols moest gegespt, waar ik een half uur mee verloor, was het zelfs heerlijk om in de branding te zwemmen en in het 35 graden Turkse badje te doezelen. Het stonk niet naar chloor, het was er niet stikkend benauwd, het water was niet te warm, 26 graden aan de zwemkant en 28 in de lagoon met de branding enzo. En het was er geen oorverdovende herrie. Nu had ik wel oordopjes in wegens geperforeerde trommelvliezen, dat scheelt wellicht, dan houd je het ergste tegen.
Zoiets was het ongeveer door mijn brilloze chloorogen gezien.
Volgende keer ga ik naar de afdeling forme et santé, waar je kan trainen, fitness, sauna, hammam, massage, zonnebank en andere dingen die goed zijn om jezelf in lentemodus te krijgen, want daar moeten we nodig mee beginnen. Voor je het weet liggen we weer op het strand. Ja, leuke middag gehad.
Ik zit hier de hele dag in de stromende regen, terwijl op nog geen 25 km. afstand een tropisch zwemparadijs op mij ligt te wachten.
Wij wonen hier nu bijna 6 jaar en zijn er nog nooit geweest. Wat let ons? Dat heeft voor ieder een andere reden. Marimon houdt niet van zwembaden en van zwemmen in het algemeen, of het moet een 27 graden warme, azuurblauwe, krokodilvrije lagoon zijn. Ik ben wel een zwembadzwemmer en een algen- en slangenvrij meertje gaat er ook nog wel in, mits op temperatuur, maar zo'n zwemparadijs met namaak branding en op onverwachte momenten in mijn oor spugende muren, is mij een gruwel. Niettemin heb ik er toch aardig wat uurtjes doorgebracht toen mijn kleinkinderen nog kleine kinderen waren.
In zo'n geval is het een aardige en niet al tevermoeiende tijdsbesteding, want oma hoeft de kinderen niet bezig te houden, maar kan vanuit haar stoel langs de kant volstaan met bewonderende en aanmoedigende kreten. 'Aitje..., Goezo..., Nog een keer..., Nu van de hoge! Knap hoor, grote meid. Nu je neus eens niet dichtknijpen.
Toch is 'Les Antilles' wel een bezoekje waard, want het heeft een heel bijzondere ontstaansgeschiedenis. In 1979 wilde de toenmalige burgermeester boringen laten doen omdat hij dacht dat er wel eens olie in de grond kon zitten. Wat hij vond was water. Heet water, dat eindeloos uit de grond kwam borrelen. Aan deze eerste boring heeft hij een kuuroord gekoppeld. In onderaardse baden liggen rheuma, artritis en bronchitis patiënten hun lijden uit te bubbelen.
De gemeente morde in eerste instantie dat monsieur le Maire hun belastingcenten zat te verkwisten, maar hun gemor is verstomd sinds er 950 patienten per dag door de modder worden gehaald. Heel Jonzac teert op die thermen. En het ziekenfonds betaalt.
Een aantal jaren later deed monsieur le Maire een tweede boring. Weer prijs. Hier liet hij 'les Antilles' op bouwen. Een complex dat er uit ziet als een neergestorte parachute, bedacht door een Nederlands echtpaar nota bene, Roelof en Nannie Hendrix.
Gratis warm water, steeds vers! Renouvelable! Duurzaam!
De entrée is niet gratis, verre van. Maar streekbewoners kunnen op vertoon van hun recente elektriciteitsrekening een behoorlijke korting krijgen, dus voor het geld hoef ik het niet te laten.
Zullen we dan maar eens gaan?
Ons eigen tropisch zwemparadijs met kuuroord.
Omdat, zoals ieder jaar, de januariblues toesloeg, begonnen wij te fantaseren over ergens anders geeft niet waar, als het maar minder somber zou zijn. Ik prikte een plaats op de kaart, een haalbare.
We gaan in een stadje wonen, weg uit deze modderpoel zonder middenstand of café-dansant. Wij zijn het zat, dat eeuwige uitzicht op die grauwe Gironde. Een stadje waar het bruist willen wij!
Jarnac aan de Charente, tussen Cognac en Angoulême, nog geen uur rijden.
Kijk eens hoe bruisend!! En hartstikke koud.
Maar toch een leuk stadje. Met een heuse rivier, nu driedubbeldik, en café's voor het uitzoeken. Wij kozen het eerste het beste, want ik moest nodig plassen. Helaas geen P.M.U.café, waar je kunt gokken op de paardenrennen, maar wel gezellig. Het Theatercafé, al honderd jaar in de familie, waar helaas het theater van afgevallen was. Er zat nu een makelaar in.
Overal water en cognacstokerijen. Zie achter mijn hoofd de echte Courvoisier.
En een echt station, waar nog een paar treinen per dag vertrekken en aankomen.
Dat is genoeg. Als je maar weet dat je in geval van plotseling opkomende somberheid vertekken kan, geeft niet waar naar toe.
Alweer stookketels op de achtergrond. De plaats is vergeven van de cognac. Het lijkt me geen arm stadje, in het centrum was nauwelijks leegstand. Wel veel van die ouderwetse winkeltjes, die standhouden omdat het pand al jaren in de familie zit en al lang afbetaald is. De café-eigenaar was ook vrij oud, zijn grootvader was de tent begonnen, toen het nog een echt théatercafé was. Hij liet me trots de uitvergrote foto aan de wand zien. Al 100 jaar madame. Na hem zal er wel geen nazaat meer in komen.
Aan de buitenrand van de plaats, enorme rijkdom. Kastelen met ommuurde parken en een overlopende stroom onderin de tuin.
Weer achter die rijke rand, het achterland met armoedige gehuchtjes en woonwagenkampen. De werkloze wijnarbeiders?
Is het wat om de oude dag te slijten? Marimon vond van wel, temeer omdat er een overdekte markt was, ook open op zondagmorgen.
De poezen hadden inmiddels de chaise longue gesloopt. Ze wonen nu tussen de veren.
Afgelopen nacht heeft het voor het eerst deze winter, 4 graden gevroren. De fèves vinden dat niet leuk. Maar ze kunnen het wel hebben, als het niet te lang duurt.
Zo waren ze vorige week.
Gister was het andere koek, toen hadden we de zondvloed op bezoek. De kipjes van Kiek hielden het niet droog.
Ik heb ze moeten evacuëren naar de verblijven van Poulette, die wel wat vreemd opkeek uit haar eenzaamheid, maar al gauw heel blij was met dit onverwachte gezelschap.
Ik had dit al veel eerder moeten doen. Vanmorgen toen ging ik kijken hoe ze de nacht doorgekomen waren, trof ik een stel vrolijk kakelende kipjes aan. Poulette was weer helemaal op de klavers en had haar dagelijks eitje al gelegd. Voor het baasje is het ook minder werk. Iedereen weer tevreden op Pied Sec plage.
