Ik krijg de eerste klachten over januari al weer binnen.
De feestdagen met hun glitter afgelopen, blijft over een grauw niemandsland. Of je nu in de stad woont of op het platteland, januari is en blijft een 0 maand. Dat merkte ik goed toen ik gister een rondje reed door kale dreven om de laatste Nieuwjaarskaarten af te leveren, dat moet n.l. voor Driekoningen, op de valreep dus. Geen mens op de weg, slechts automobielen volgeprakt met Driekoningenvierders, die bij elkaar die vieze koeken met een boon gaan zitten eten. Ach ja, een mens moet toch wat.
Alleen die malle katten, die niet weten van Kerst, noch Oud noch Nieuw, vermaken zich alsof het lente ware. Moet je die kamikaze nu eens zien, dat hadden we niet gedacht van die dikke.
Een gedicht dan maar. Over natuur in de regen. Van J.C. Bloem, ergens in de leeftijdsklasse van mijn opa zaliger, maar nog steeds meer dan leesbaar.
De Dapperstraat
Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze,opeens, toont in hun hoge staat.
Dit heb ik mijzelve overdacht,
Verregend, op een miezerige morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten