Gister werden we, zoals elk jaar, uitgenodigd voor de hartelijke Nieuwjaarswensen, uitgesproken door een ditmaal wankele burgemeester. De arme man had wekenlang op bed gelegen met een hernia-achtige aandoening, waarvan hij zoveel pijn had, dat hij dik onder de morphine door het leven moest en dan nog verging van de pijn. Heel dapper dat hij toch zijn toespraak kwam voorlezen. Wij dachten dat hij ieder moment achterover kon klappen, zoals de dame in het resto van de Thaise supermarkt, die met een geweldige klap, ongeveer voor ons neus, ter aarde stortte. Deze gebeurtenis deed mij overwegen (niet besluiten) om eens een cursus eerste hulp te gaan volgen. Maar hier is dat niet zo eenvoudig, je moet er een hele dag voor naar Saintes, zo'n 60 km. hier vandaan. Niet zoals in Nederland een cursus van een winter, iedere week een gezellig avondje mond-op-mond in het clubhuis van de padvinders. Ik meen me te herinneren dat zo'n dagje je ook nog een lieve som kost, dus ik denk er nog even over na tot de volgende aan mijn voeten valt. Maar monsieur le Maire viel niet.
Hij las het hele verhaal stotterend en trillend van een briefje, in de rug gesteund door zijn potige achterban. Een paar jaar geleden nog zat ik in de gemeenteraad van de tegenpartij, maar sinds wij het onderspit hebben gedolven, ben ik maar overgestapt naar M. Guérinaud, een aardige man trouwens en ook nog mijn bijna buurman. Bravo M. le Maire! Paris vaut bien une messe!
Het rijtje oude dames langs de kant wordt steeds korter. De oudste van 93, zit er al niet meer bij, voor het eerst. Ze is ziek geweest, of nog steeds, in ieder geval niet bij machte om te komen. Ze heeft als meisje een belangrijke rol gespeeld in het plaatselijk verzet en bezit hier een aantal nu in elkaar zakkende huizen. Ik wilde haar verhaal nog noteren, maar ik ben weer eens te laat geloof ik. Ik heb wel een gesprek gehad met de rechtse dame, zie boven. Ze is 87 en liep na afloop, kaarsrecht naar haar Renault 11 uit 1983. Ze poot nog steeds haar eigen aardappelen en sperzibonen en woont nog geheel zelfstandig in haar eigen huis in haar eigen hameau (gehucht), dat ze deelt met een jong stel, haar buren, die niets bakken van hun moestuin en alles laten verpieteren. Behalve een bepaald groen plantje, je weet wel, waarbij zij mij samenzweerderig aankeek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten