Terug naar Pied Sec plage.

We zijn weer terug van onze missie in de Charente-Maritime, waar we waren geconvoceerd op ons eigen Pied Sec, teneinde een geschil tussen kopers en verkopers op te lossen.

De kwestie was, dat de kopers van Pied Sec plage ons een maand na de koop, een proces aangedaan hadden wegens verborgen gebreken. Nu ging het er om of wij van die gebreken afwisten of niet, want anders zijn ze niet verborgen. Daartoe had de tegenpartij een expert in de arm genomen die de gebreken nader moest beschouwen.

Het ging over twee dingen: de algemene afvoer van gebruikt water en het terras.
De afvoer hadden we meteen toegezegd te betalen, want het te betalen bedrag was het gestechel niet waard.
Blijft over het terras, waarvan de toplaag gaten, kuilen en losse tegels vertoonde. Daarover hadden we bij de koop gesproken, in aanwezigheid van de makelaar. Zij dachten dat wel te kunnen repareren. Na een maand wilden ze aan de werkzaamheden beginnen en merkten, na de begroeiïng van de zij en voormuur gehaald te hebben, dat deze scheuren vertoonden.
Zij vinden dat wij dit willens en wetens verdonkeremaand hebben en eisen 15.000 Euro van ons om het terras af te breken en opnieuw weer op te bouwen.

Bij de vergadering, die plaats vond in de totaal veranderde woonkamer van 'ons' huis, waren aanwezig: De expert van de tegenpartij, de expert van onze verzekering, de advocaat van de tegenpartij, onze advocaat (een veel te lief meisje), en de advocaat van Claude, de  voormalig eigenaar van wie wij het huis indertijd gekocht hebben en die ook aangeklaagd is. En dan natuurlijk de tegenpartij, Claude en wij. Na het officiële gedeelte, waarbij van alles voorgelezen werd wat wij al wisten, begon ik mij zoetjes aan groen en geel te ergeren aan de jolige sfeer van toffe jongens onder elkaar die al gauw ontstond. Hierbij had de expert van de tegenpartij luid kraaiend het hoogste woord. Hij en de advokaat kenden elkaar goed natuurlijk, zij waren van hetzelfde parket en doen duidelijk meer klusjes samen. Het lag op het puntje van mijn tong om te vragen wat er zo lollig was aan de situatie, die ons of de tegenpartij in een paar minuten tijd flink armer of rijker kon maken. Voor hun was het blijkbaar een soort schoolreisje, want zoals later onze expert zei: dit is een makkelijk klusje.
Zij gingen wel allemaal  diepzinnig in de spleten staan staren, maar waar het om draaide was, wisten wij van het bestaan daarvan, of niet. Was daar een zodanige vegetatie dat wij (en ook Claude), daar niet doorheen konden kijken. De zoon van de tegenpartij groef zijn eigen graf, want ijverig toonde hij op zijn lap top een prachtige foto die ooit de makelaar naar ze had gestuurd, met een meter dikke vegetatie, die de muur totaal aan het zicht  onttrok. Nu ging het er nog om, was die vegetatie bladhoudend in de winter?

Waar ik mij ook zorgen over maakte, was dat de expert en advocaat van de tegenpartij, zoals gezegd veel meer praatjes hadden dan onze expert en advocaten, die (veel te) aardig en bescheiden waren. Ik was bang dat wij ons in een hoekje zouden laten brallen. Dat viel achteraf wel mee.
Over drie weken zijn hun rapporten klaar en weten wij meer.

Gelukkig vond ik vanmorgen bij mij foto's een filmpje dat ik in de winter in de sneeuw had opgenomen. Er staat een meter dikke heg op, vol in het blad.

Maar wat was het fijn om onze buren terug te zien. Vlak voor de sessie gingen we even langs, zodat we vanaf een strategisch punt de aankomst van de experts en advocaten konden begluren. Toen buurman Tourtelot ons in de gaten kreeg, keek hij eerst ongelovig en begon toen te springen van blijdschap. Hij omhelsde ons zodanig dat hij ons bijna fijn kneep en bedekte mijn gezicht met dikke kussen. Zijn vrouwtje Piggelmee is inmiddels totaal dement, maar zei dat ze ons herkende en kuste ons keer op keer. In de intimiteit van de keuken konden we heerlijk roddelen over onze gezamelijke vijand, want zij bleken ook al snel ruzie met de nieuwe bewoners gekregen te hebben. Over illegaal branden en verdwenen lammetjes en van alles wat er nog mis kan gaan tussen buren. Wat is het heerlijk om gelijk te krijgen, wat er ook gebeurd is, alleen omdat je vrienden of goede buren bent.

Na afloop nog even napraten met Tourtelot, zijn vrouwtje en Claude. Naroddelen bedoel ik eigenlijk.

Bij het afscheid kreeg ik een zak vol zelfgeraapt wilde bloemenzaad en de mooiste veren en vleugels van roofvogels die hij had verzameld in de loop der tijd. Met een verwarmd hart en een buik vol eigengestookte pinaud, reden wij gelukkig huiswaarts.

Overigens is Pied Sec één kale vlakte geworden. Alle bomen gekapt, alle hokjes gesloopt, alle heggen met wortel en tak uit de grond gerukt met de pelleteuse.  Het puin hebben ze in de vijver gegooid, want madam houdt niet van kikkers. Ook niet van schapen, want zij vond dat schapen stinken, waarop Tourtelot haar meedeelde dat zij eens aan haarzelf moest ruiken, waarna ze geen woord meer gewisseld hebben. Kom niet aan Tourtelot zijn schapen.