Alweer vrijdag?

Nu is het alweer vrijdag, hoe kan dat nou? Net was het nog maandag en golfde de hitte. Des avonds begon het te rommelen en te flitsen. Ben daarom maar niet naar de theaterrep. gegaan, want Marimon was al weg naar zijn koorrep. en dus moest ik bijgevolg, voor de hoeder van het huis spelen. Die taak heb ik nu eens heel serieus opgevat. Ik begon met alle zichtbare stekkers er uit te trekken. Ik hoorde in gedachten Marimon zeggen: eerst maar eens de telefoon in de kelder eruit rukken. Dat heb ik gedaan, hoewel daar al complicaties ontstonden, want er stonden meerdere telefoons met nog veel meer stekkers en draden, die zo op het oog overal en nergens naar toeliepen. In Clamensac had ik nog wel enig overzicht wat onze elektriek en multimedia betreft, maar sinds we hier wonen is Marimon's hobby duidelijk uit de hand gelopen. Boven was de situatie nog veel erger. Knooppunten waren: achter het door Marimon himself geknutselde TVRadio CDDVDVIDEOTaperecorderDigitaalanaloogomzetterScartschakelaarSatellietscanner kastje, en in zijn computerkast die, als je de deurtjes opendoet, begint te knipperen en te ritselen en te piepen, kortom,waar voor een eenvoudig dorpsmeisje een niet meer te beheersen situatie ontstaat. Gelukkig viel het hele electriciteitcircuit uit,  zodat ik mij rustig in mijn luie stoel kon wijden aan het prachtige geluid-en lichtspel dat de natuur mij bood. Tegen twaalven kwam Marimon thuis. Waarom zit je in het  donker? De elektriek is uitgevallen, zei ik verheugd. Op het rode knopje drukken in de kelder, dan heb je gelijk weer stroom. En alle stekkers hoef je er ook niet uit te trekken, er is een stekker in de kelder met adsl er op, die trek je er uit, meer niet.
Met Marimon is het leven wel eenvoudiger, maar het maakt het minder spannend. Het is leuker als een mens niet alles weet... 

 Na de bui was het afgekoeld en konden we weer eens wat doen. Ik heb mij maar weer eens in de chickies verdiept en in hun leefomgeving. Zo heb ik hun hok brandschoon gemaakt en ontdaan van nieuw opkomende weigeliaslierten. Die zaten meer op mijn gezichtshoogte, dus hadden zij er niet zoveel last van, maar het baasje des te meer. Het belendend huisje, hierboven afgebeeld, hadden zij ook in beslag genomen, tenminste de ene helft, met gevolg dat zij ook dat volpoepten. Hier heb ik ingegrepen, want ik zit niet om extra werk verlegen. Helaas kon ik het nog niet schoonmaken, want nu huisde er weer een wespenfamilie. Hoe krijg ik dat nest nu weer weg zonder letsel. Ik heb de deur maar dichtgedaan, dan kunnen de kippen er in ieder geval niet meer in en de stront droogt vanzelf op( weet ik uit ervaring omdat onze vader, die niet in de hemelen zij, het hok nooit schoonmaakte, maar dat loste zich vanzelf op, pardon, droogde op. De onderkant van de deur is van hout, maar de bovenkant is met gaas bespannen, dus zouden de wespjes er zo door kunnen. Maar dat snappen ze niet en ze blijven er dralend voorhangen. Voor mij kat in 't bakkie natuurlijk, maar ik had ze toch slimmer gedacht. Soit.


Naast het huisje, waar de jungle woekerde en ons stookhout voor de komende winter lag te rotten, heb ik het een ietwat leeg geknipt. Nu ligt er alleen nog een warrige berg hout, onze bomen zaliger, maar die laat ik lekker liggen tot we het koud krijgen. 
Herman Brood's moeder zei altijd: we gaan pas zuinig doen als het op is. Wij zeggen: we gaan pas zagen als we het koud krijgen.

Het huisje met de houtstapel.

 Ondertussen waren 2 van de chickies hem zoek. Ik ben niet snel ongerust, maar nu dacht ik toch heus dat ze hoog in de lucht in de klauwen van een roofvogel zweefden, aangezien Pierrette, die de leidster is, binnen de omheining zenuwachtig liep te tokkeren en ze altijd met hun drietjes bij elkaar blijven. Bovendien meende ik zeker te weten dat de box vluchtdicht was.


Niet dus. De meiden liepen gezellig samen in het bos en hadden de grootste lol. Op de foto hierboven drijf ik ze weer binnen de omheining.

De hereniging. Gaan we eerst eens met ons gat in die vieze drab zitten wat vroeger de drinkbak van een manke eend was.