De trein ging van Jonzac, dat 20 minuten gaans is per automobiel, rechtstreeks naar Bordeaux. De rit duurt een uur. Geen files, geen vrachtauto's. Le grand luxe.
Eerst natuurlijk een terrasje tegen de grote dorst die de reiziger ver van huis pleegt te overvallen. En verhalen natuurlijk. Onze kleppen zijn niet dicht gegaan vanaf het moment dat we in Jonzac in de trein stapten. En we hebben nog niet alles gezegd.
Mensen en mode, dat was ons hoofddoel.
Wat mij bijzonder opviel in B., was het toegenomen aantal bedelaars. Hier een ouderwetse authentieke, die blijven gelijk in aantal. Maar de hoeveelheid normale, vaak jonge mensen dat zit te bedelen is echt verontrustend. Is dat nu de crisis waar ik persoonlijk en ook de mensen in mijn directe omgeving niets van merken?
Ik heb dit keer geen enkele aalmoes heb uitgedeeld, het waren er te veel. Wij kochten er echter geen sjaaltje minder om.
Woensdag, terwijl ik zat te broeden op een sfeerverhaal over de bevalling van mijn kind, die 34 jaar geleden op deze dag inzette, werd mijn broer geopereerd aan zijn darmen. Een banale ingreep, die iedere dag wordt uitgevoerd in elk ziekenhuis. Dit keer liep het verkeerd, hij kwam met zeer veel pijn en koorts uit de narcose en werd terstond weer opengemaakt. De darm bleek geperforeerd, een levensgevaarlijke toestand. Volgende dag paniek, want in shocktoestand. Rien ne va plus. Hij ligt nu nog steeds in het UZ te Gent, verbonden aan allerlei machines die hem in leven houden. Het goede nieuws is, dat de koorts gezakt is en de vitale organen weer een beetje werken. Op halve kracht, maar toch.
In eens heb ik geen hekel meer aan machines.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten