We hebben 2 uur gewaterfietst, wat nog niet mee viel, want zoals opa Heijnen altijd zei als mijn vriendinnetje en wij weer eens een onzinnige wandeltocht gingen ondernemen: "Heen ga je, maar terug moet je". Aanvankelijk liep alles op rolletjes, wij voeren alle stuntels voorbij die niet, zoals wij, in een waterplas geboren waren en dus het manouvreren bij de geboorte hadden meegekregen. Wij fietsten vrolijk en onbekommerd door de waterplanten, maar dat duurde niet lang, want op Marimon's lange benen was het vaartuig niet berekend, het was alsof hij op een doortrappertje reed en dat valt niet mee na verloop van tijd. Ook werd hij aangevallen door denkbeeldige muggen, ik heb er tenminste niet één gezien, maar het schijnt dat ze hem wel zien en dus zat ik al gauw aan het roer met een wild om zich heen slaande Marimon, ondertussen in al zijn zakken gruttend naar Muggenmelk. We zijn niet helemaal tot het eind van de beek gevaren, want er leek geen eind aan te komen en misschien was er ook geen einde, ja in de Gironde, maar dan zit je voor je het weet op de oceaan met je waterfiets en het begin was waarschijnlijk op het Massif Central. Maar we hebben wel iedereen er uit gefietst en kwamen op de duur slechts een enkele eenzame visser tegen, die ook niet wist of er ooit een einde aan kwam. Toen zijn we maar omgekeerd, maar wel veel te laat, morgen kunnen we slechts nog kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten