De grotten van Regulus

Afgelopen week heb ik met kind en kleinkind, de grotten van Regulus bezocht. Deze grotten, die op natuurlijke wijze zijn ontstaan in de kalkrotsen aan de Girondemonding en later nog een beetje zijn uitgekrabd door zijn bewoners die vonden dat ze te kleinbehuisd waren, werden eerst, in de 16de eeuw, door protestanten gebruikt om zich te beschermen tegen vierendelers en radbrakers en later, tot in de vorige eeuw, door druivenplukkers die wegens verwoesting van de druiven door de phylloxeraparasiet, waren ontslagen. Wat aardig van de gemeente om die arme werkloze druivenplukkers, die de huur van hun schamele huisje niet meer konden betalen, in de grotten te laten wonen. Waren ze tenminste van de straat af en uit het zicht. 

Hoewel het er erg getocht moet hebben, hadden ze wel een mooi uitzicht. Nu in beslag genomen door Vanessa en Chiara.


De laatste bewoonster was Marie la Guicharde die leefde van de verkoop van ansichtkaarten, haar inkomsten aanvullend met konijnenteelt. Of andersom. Ze heeft er 25 jaar gewoond.

De kakstoel. Mijn oma in het bejaardenhuis had er ook zo een. Lekker makkelijk, gooi je 's morgens zo over de rotsen.

De slaapkamer

Hier deed ze haar was.

Dit was haar keukentje en tevens haar enige warmtebron.

Haar konijntjes.

Haar badkamer. Zo wasten wij ons vroeger ook, helemaal geen verschil.

Bij haar buurman haalde zij een visje, ruilen tegen een konijn.


Al met al lijkt het me wel wat. Alleen die tocht zou ik iets tegen willen doen. Wellicht een spuitbus met pur in de naden.
En een raampje graag. Dan zal ik niet meer klagen en wensloos gelukkig mijn dagen slijten op de rots.