Gevulde eieren

Sinds ik kippenmoeder geworden ben, pleeg ik naar festiviteiten en schranspartijen gevulde eieren mee te nemen. Gratis en toch niet duur. Het is wel vervelend werk, vooral dat pellen, want ze geven niet mee, mijn eitjes. Te vers wellicht. Trouwens de rest vind ik ook niet leuk. Eigenlijk houd ik niet van dat geknoei met eten. Een aardappel schillen, een biefstukje bakken, alla. Maar dat geprak en gestamp met al die wezensvreemde elementen erdoor, nee. Gelukkig is Marimon hier in huis de onbezoldigd meesterkok. Daar tref ik het toch maar mee. Hij heeft nu ook weer een prachtige ovenschotel bereid. Wij gaan vanavond n.l. naar een soirée 'four et film', wat inhoudt dat er een meegebracht gerecht de oven in gaat, dat daar dan wordt geacht te garen tijdens de duur van de film. Dat is dus anderhalf uur minimaal, zonder dat je naar je kooksel mag omkijken. Menig schotel is dan ook verkoold uit de oven gekomen. Niet leuk voor de schepper ervan. Het animo om het plat principal te bereiden is dan ook danig afgenomen. Iedereen geeft zich op voor een voor of nagerecht, die je kant en klaar en dus risicoloos kunt meevoeren. Maar omdat de organisator van het filmfestijn het zo belangrijk vindt dat er likkebaardveroorzakende geuren uit de oven komen tijdens de film, heeft Marimon zijn hand nog maar eens over het hart gestreken en een soort zeer langzaam garend kipgerecht bereid. Wij zijn benieuwd. Ik houd mij maar bij mijn gevulde eierengeknoei. Kan er niet veel misgaan en zit ik tenminste rustig tijdens de film. 

Het eindresultaat ziet er altijd wel appetijtelijk uit, vooral dankzij de spuit, die een feestelijk effect veroorzaakt.

Acta est fabula/ Uit met de pret

Laatste week van oktober maar, nadat de mist was opgetrokken, weer  een heerlijk warme dag. En een luie dag. Ik zat zojuist weer beata, in gezelschap van mijn 3 kipjes, te weten: Pierrette, Bernadette en Amarette, te bakken in de zonnedekstoel op het vrijgemaakte achterveldje, dat ons nog slechts scheidt van buurman's schapenwei door een schijnbaar onuitroeibare bramenheg, toen wij (de kipjes en ik), werden opgeschrikt door een enorme knal, niet ver van ons gevoelig zondag's oor. Bleek het onze aardige buurman Tourtelot te zijn die soms, zonder aanwijsbare reden, verandert in een seriemoordenaar. Het doelwit bleek een enorm konijn, in een keer raak, pang, as dead as a doornail. Maar aangezien wij vlak achter die heg zaten en hij ons niet kon zien, maar de honden de kippen wel roken, kwam hij met zijn geweer in de aanslag, angstig dicht langs de heg sluipen. Weg hier uit dit oorlogsgebied, rennen naar het veilige kippenhok.

Die snertkippen willen nu absoluut niet meer in hun box blijven, hoewel die groot genoeg is. Amarette ontsnapt als eerste en vaak als enige. Ze is dan na verloop van tijd de dupe, want ze kan op de een of andere manier niet terug in de box. Maar daar staat wel het eten en drinken. Voor straf laat ik haar dan een poosje piepen buiten het hek, maar ze schijnt er niet van te leren. Kippen kennen dus niet de wet van oorzaak en gevolg. Ik zal haar moeten kortwieken. Laten kortwieken dan, want ikzelf heb daar de moed niet toe en ik twijfel ook, want om zo'n mooi beestje nu te verminken alleen voor mijn zielerust.. Maar ook omdat de ettertjes mijn oeuvre op de Fosse Septique omploegen, want overal mogen ze grazen, maar niet daar. Waarom dat dan juist hun favoriete plekje is, moet ik nog achter komen. Omdat het niet mag, denk ik.

Denk niet dat ik de hele week in een ligstoel heb gehangen. Nee, ik heb de helft van de halve moestuin omgespit. En tuinbonen geplant en spinazie tussen de tussen de rijen. Geen stront erop, want dat mocht niet van Roger, de fèvesspecialist. Bovendien moest ik het nu doen (donderdag was nu) want dat was de laatste dag dat de maan gunstig stond. Met die maan is het net als het laatste jaar dat ik in Sinterklaas geloofde, ik probeer erin te geloven om mijn entourage plezier te doen en baat het niet, het zal zeker niet schaden  
en als laatste argument: je weet maar nooit. De moestuin is onttakelt, altijd een wat verdrietige onderneming, want dan is het echt afgelopen.

De eerste topinambour geoogst. Dit is van één plant. Niet zo veel als anders, maar heb hem ook nooit water hoeven geven. Dat scheelt.


Nu spit ik moes 2. Iedere dag een stukje. Ik had wel gezegd dat ik de moestuin op zou doeken, maar ik kan het niet laten en misschien is het ook wel een beetje mijn eigen schuld dat ik een slechte oogst had, buiten de droogte, want ik had de grond niet goed gevoerd. Nu heb ik een prachtige berg paardenstront liggen, dat zal wonderen doen. En de maan natuurlijk.

De onttakeling van de moestuin. Acta est fabula. Uit met de pret.

De gerania gaan op de nieuwe brandstapel, die overigens alweer flink groeit. Ik ga ze niet meer overhouden van de winter. 


Verder hebben we, ja we, wij, met vereende krachten en Marimon's motorzaag, het achterveld geruimd. Er is een notenboom (uitgegroeide struik) en nog allerlei door egelantier overwoekerd bossage gesneuveld. We moeten het afzaagsel nog evacueren. Nu de moeilijke braamheg nog, de vuurlinie van vanmiddag.


Gistermiddag en doorgaand naar de avond, hebben we een flipperconcours meegemaakt. Wij hadden onszelf niet ingeschreven, omdat we dachten niet goed genoeg te zijn, maar dat viel achteraf mee, volgend jaar gewoon inschrijven. Ik heb wel even meegedaan, namelijk ingevallen voor jongetjes van 5, die geen zin meer hadden.

Ariane, de gastvrouw, organisatrice en eigenaresse van het pand.

Coen ter Kuile de flipperseigenaar en Brian, onze super gitarist, zanger.

Dries met dochter Luna, Russel de D.J. en nog een die ik niet ken.

Dries met Luna. 


Nu had ik nog een filmpje gemaakt ook, maar hij is zoekgeraakt ergens in mijn fotocamera. Ik ben nog zeer onervaren met film, maar het komt, ik zal hem wel tevoorschijn toveren een dezer dagen, tussen het spitten en de kippen door. Ajuus.

Occupy now!

De frites revolutie ergens in België. 


  Omdat het steeds doller wordt met die banken, en steeds spannender met de euro, besloot ik vorige week om mij hierover een mening aan te meten. Maar alvorens een mij passende te vinden, moest ik mijzelf eerst terdege documenteren. Want, ofschoon geldzaken mij in hoge mate intrigeren, snap ik er geen jota van. En ofschoon ik mij al geruime tijd en de afgelopen week zelfs met dubbele inzet, in de pecuniawereld tracht te verdiepen, blijft deze schimmige materie voor mij ongrijpbaar. Wel is mijn aangeboren afkeer tegen banken en in het bijzonder zakenbanken, door alles wat ik de laatste week gehoord en gelezen heb verduizendvoudigd. Mijn gevoel zegt dat aktie geboden is. Er zijn echter 2 maren( maar, maar). Ten eerste, de praktische kant van de eventuele aktie. In Nederland is het vrij eenvoudig: je slaat je tentje open op het beursplein, vult je knapzak tot aan de rand, en rolt je slaapzak open. Zolang het weer het toelaat, kun je je verblijf wekenlang rekken, niemand die je lastig valt. In Frankrijk is het ingewikkelder. Hier heet de occupy beweging,' Les Indignés'. Het is nog niet zo lang van de grond, er is nog niet veel georganiseerd. 11 november gaan ze in Parijs, la Défense (de zakenwijk), bezetten. Maar helemaal naar Parijs, dat kost me weer een oog uit het hoofd, of anders gezegd, la peau des fesses( het vel van mijn billen). En dat in deze crisistijd. Je loopt ook nog de kans er met de gummiknuppel uitgeslagen te worden of anders wel snikkend van het traangas. Ik vind opstanden ook niet meer zo leuk sinds ik niet meer zo hard kan lopen als in 1968. Op 4 november gaan ze de straat op in Bordeaux. Dat is een optie, want niet te ver. Maar, wel vanaf 5 uur 's middags, op 4 november, dan is het bijna St. Maarten en dus koud en winderig en donker en gril met grijze, schoere slorren. Nee, ik blijf wel thuis tot de lente en voer mijn kleine revolutie door boze ingezonden stukken te schrijven naar de financieel/economische bijlage van de Figaro. 
De tweede maar is, dat ik wel zeker weet dat het huidige systeem niet deugt, maar nog geen overtuigend alternatief bedacht heb. 
Ik ga dus nog even door met mijn geld en maatschappijstudie, die wel eens de hele winter zou kunnen duren. Maar ik hou mijn volgers op de hoogte van mijn vorderingen en suggesties zijn altijd welkom.


Aardig toeval: Ik zocht op internet bij 'plaatjes', naar een foto van een opstand of revolutie, om mijn verhaaltje vorm te geven. Stuit ik op een foto van de frites revolutie ergens in België en ik weet bijna zeker dat het mijn zoon Max is die in het midden van de foto achter de leeuwenkop staat. Graag reacties dien'aangaand.

Een nieuw seizoen is aangebroken.

Een nieuw seizoen is aangebroken, de zomer is voorbij. Je merkt het aan de koudere nachten, met ochtenddauw en Piep die een winterplekje zoekt. Liefst in de wasmand met de schone was van het vakantiehuisje dat, de ijskast en de boiler uit, voor de winter op slot gaat. De seizoenswissel van onze kleerkasten, kledingschouw, waarom heb je dat de hele zomer niet aangehad? Zit niet lekker, uit de mode, verkleurd, gerafeld, gescheurd of gewoon blèh..Weg ermee. Marimon heeft weer een colbert weggegooid, want wanneer draag je als boer een colbert? Zelfs niet naar de dure tandarts in Bordeaux, alwaar Marimon maandag de laatste kies heeft laten inschroeven. Zo die zit. Tot aan de kist laten we hopen, want zo'n nieuw vast gebit kost je de som van een bescheiden automobiel. 

Ik heb deze keer een uitgebreide foto-reportage gemaakt van het tandenpaleis, die ik de lezer niet wil onthouden. De binnenplaats.

De wachtsalon.

De receptie.

Doorkijkje vanaf de receptie naar het bureau van de administratie.


Je ziet, je hebt wel waar voor je geld. Ook lopen er talloze aardige meisjes rond die vragen of het wel gaat. Dat verzacht ook de pijn.


En de volgende dag: branden!

Sinds vorige winter hebben we niet kunnen stoken wegens  brandgevaar. Wegens de combinatie branden en droogte bedoel ik, voor je het weet staat je erf in de fik, met het houten vakantiehuisje erbij. Nu regent het nog steeds bijna niet, maar de nachten zorgen voor genoeg vocht om tenminste het gras geen vlam te laten vatten. Ik stond wel stand-by met de tuinslang. 


Mijn chickies, inmiddels uitstekende leggertjes geworden, de vreugdekreten schallen 3 keer per dag over het erf, voeden niet alleen hun liefhebbend baasje, maar ook belendede vrienden met opgroeiend, veel etend kroost. 

Dries neemt eieren in ontvangst.

Zeno en Luna misbruiken de trap.

Zeno heeft echte scheenbeschermers. Hij speelt dat hij op een voetbalclub zit. Waarom gaat hij niet echt op een voetbalclub?
 Dan moet hij voetballen.

Wij hebben Jane, de Luctor et Emergo moeder, ook een dozijndoos gebracht. De kippies krijgen voor hun gift geen klokhuis of schillen, geen half rotte, maar een hele nieuwe appel, met hun drietjes te delen. Ze hebben er niet eens om gevochten, maar keurig opgepikt.

Herfstfietstochtje op de spoorbaan.

Stralende herfstdag, fietsen over de als fietspad ingerichte, oude spoorweg van Etauliers naar Blaye. 30 km. all in. Net kort genoeg om geen zeer achterwerk te krijgen. Niet te warm, niet te koud, op de terugweg een lekker windje.






















Blaye, einde spoorweg. De ondernemende Nederlander ziet daar gelijk een geschikt plekje voor een uitspanning. Een chauffeur vond het meer iets om zijn tankaanhangsel te stallen, blijkbaar.

Of ijscokarretje met bel. Maar dat kwam omdat we zo'n trek in een ijsje hadden.

Klaar om de terugreis te aanvaarden. Zonder ijsje.

Als je goed kijkt, zie je een beekje. Waarschijnlijk was hier vroeger een wildstromende rivier. Maar ja, sinds de Sahel is opgetrokken naar Pied Sec plage..

Een rechte, platte weg zonder verkeer. Wat een luxe.

Een kiekje van de bijna droge beek, voor later als er helemaal geen water meer is.


Wat een heerlijke middag was dat. En we waren nog 21 jaar gelukkig getrouwd ook. Het kan niet op in mijn mensenleventje.

Verlaten vrouwen

Gister was ik bij Denise. Ik had haar gezien bij een wederzijdse kennis en ik vond haar zo leuk, lief, dat ik haar beter wilde leren kennen. Ik nodigde mezelf bij haar thuis uit op de thee en wij werden vriendinnen. Denise is Engelse, heeft 17 jaar in Frankrijk gewoond en is nu terug in Engeland. Het huis waarin we zaten thee te drinken was ooit haar woonhuis. Nu staat het al 3 jaar te koop, maar aangezien dit niet de tijd is om huizen te verkopen, gebruikt ze het als vakantiehuis. Waarom terug naar Engeland? Ze vertelde dat haar man, met wie ze 39 jaar getrouwd was geweest en die ze kende vanaf haar 15de, haar eerste en enige, haar 3 jaar geleden had verlaten omdat hij een ander verkoos. Hij zei: I love you very much, but I love her more. Daar kun je niets tegen inbrengen. Het was wel even schrikken natuurlijk, maar, zei ze, ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld, it was as if the prisondoor was opened. Ze was voor 5 weken naar Frankrijk gekomen om haar vrienden te zien, maar eigenlijk popelde ze om terug te gaan naar Engeland. Waarom zo'n haast? Ze begon te glimmen en blozen als een schoolmeisje. Because I met someone, just before I left to France. We both made a walk every day en toevallig namen we steeds dezelfde route; eerst groetten we elkander. Nice day, good weather, bad weather. De derde dag bekende hij dat hij opzettelijk dezelfde route nam. And the fourth day he kissed me...En nu is ze verliefd. Na haar 15de nooit een andere man gekust en daarvoor ook niet. Zo zie je maar dat het boven de 60 niet afgelopen hoeft te zijn. Ha!

Dit is Jane voor haar molen. Jane is geboren op een Australische koeienfarm, je weet wel, waar ze allemaal los lopen en vangen met een lasso, het volgende huis op kilometers afstand. Geen disco around. Ze besloot te vertekken uit deze verlatenheid. Met alleen een rugzak als reismakker trok ze jarenlang over de wereld. In Frankrijk ontmoette ze een man, ik weet eigenlijk niet eens hoe hij heet, een zeeman, ze trouwde met hem, kreeg 2 kinderen en leefde nog lang en niet gelukkig. Ik weet niet waar en hoe het begonnen is de aftakeling van hun liefde, maar ik heb de indruk dat hij haar beu raakte, begon te beledigen, kleineren, tot haar zelfvertrouwen opgebouwd als wereldreizigster, inkromp tot minder dan niets. Ze zijn uit elkaar, een jaar of 4, 5 alweer. De kinderen zijn nu 12 en 16. Het kapitaaltje dat ze had, is gekrompen tot bijna niets, net als haar zelfvertrouwen. Het laatste is ze weer aan het opbouwen, het eerste krimpt steeds verder. Ze voert een dagelijkse strijd om het hoofd boven water te houden. Ze geeft Yoga lessen, verhuurt  's zomers haar huis aan vakantiegangers. De kinderbijslag vult de gaten. Nu is ze bezig met behulp van vrienden en betaalde werknemers om haar molen om te bouwen tot volwaardig vakantieverblijf, zodat ze die ook kan verhuren en zelf met haar kinderen in een ruimte boven de stal ofzo inde zomer. Haar ex-man betaalde wel alimentatie, maar sinds ze een deal met hem heeft gemaakt over de verdeling van het huis( voor weinig geld kon ze het huis behouden i.p.v. alimentatie)heeft ze dat ook niet meer. Ze is een taaie die Jane en ze zal het wel redden. Misschien with a little help from her friends?
Vandaag hebben wij horsedung bij haar gehaald in ruil voor eieren.
We moeten er eens vaker langs om te kijken hoe het gaat. We zullen de Zeeuwse vlag die we nog hebben, bij haar uitsteken.
Luctor et Emergo staat er op. Worstel en kom boven.

Het huis van Jane, waarvoor ze vecht om het niet kwijt te raken.

De remorque met de horsedung. Heerlijke, oude, lichte, droge, geurende, paardenstront. Komt straks op m'n moestuin. Eens kijken of de tomaten dan nog niet willen groeien.

Verkleed als courgette

Even gekeken in de stervende moestuin of er nog een courgette te scoren viel. Neen, maar wel een als courgette verklede hagedis.

Die zo lang onbeweeglijk bleef zitten, dat ik de tijd had om Marimon van het benedenveld te halen en zelfs om zijn fototoestel te zoeken en in te stellen en hem te wijzen waar hij precies zat. Want hij zat zo goed gecamoufleerd tussen de ontbrekende courgettes, dat hij zichzelf met gemak voor een door kon laten gaan,  de bedrieger. 


Geen muisjes in de vallen vandaag. Zij hebben hun lesje geleerd. Of ze hebben toch liever chocoladepasta.

Muizen

Zoals te verwachten met kippen, is het muizenbezoek niet uitgebleven. Eerst zagen we er af en toe eens eentje om de hoek sneaken, maar de laatste tijd werd het drukker. Gister vonden we het tijd voor een muizenoffensief. De valletjes lagen er al, want een poosje geleden aangeschaft door Marimon, die soms een vooruitziende blik heeft. Eerste vraag: wat doe je daar nu in? Kaas, is de eerste gedachte, want dat lees je altijd in kinderverhalen. Maar is dat nu wel hun lievelingskostje? Graantjes is ook geen optie, want dat ligt de hele dag te grijp, daarvoor hoeven ze hun leven niet te wagen. Marimon had weer een goed idee: Het staat op de verpakking wat je er in moet doen. Wat stond er op de verpakking? Chocoladepasta. Laten we dat nou net niet in huis hebben. Wel belgische pralines. Wel ja, mijn kostelijke pralines in een muizenval. Maar sinds de kipjes druiven en granaatappels krijgen gevoerd, mogen de muisjes toch wel een praline? Vanmorgen was er   
een gevangen, maar de ander had weten te ontsnappen, omdat de praline de val van de val brak, hij was te hoog. Daarom stond er pasta op de verpakking. Mijn broer ried mij telefonisch pindakaas aan, daar zouden ze verzot op zijn en van verre al ruiken. Dat had ik wel in huis, omdat Marimon, mijn meesterkok, er pindasaus van pleegt te maken. Het vullen werd noodgedwongen een gezamelijk project, want je kunt niet, op straffe van een beklemde vinger, smeren en tegelijk de val openhouden. Het lukte, de valletjes kwamen zonder ongelukken op hun plek. De ene( had ik op internet gelezen) onder een dakpan, die weer omhoog gehouden werd door een steen, ander paste de open val er niet onder, de ander  strategisch opgesteld op een doorgangsroute waar een stapeltje keutels lag. Hier moeten we zijn, dacht ik, dit is het marktplein. We hadden al heel snel beet, ze zijn dus echt te verleiden met pindakaas, maar we stonden meteen voor het volgende dilemma. Het beestje had n.l nog weg kunnen vluchten, maar was met zijn voetje in de klem blijven steken. Hij was naar zijn holletje gevlucht, maar kon er niet in want die val zat nog zijn pootje vast.

Wat nu gedaan? We konden hem toch niet zo laten lijden? Maar de klem open zetten zodat hij kon ontsnappen( met een gebroken poot), daar beginnen we niet aan, anders kunnen we hem morgen weer vangen. Laten we er over nadenken zeiden we, en gingen ieder ons weegs. Maar terwijl we bezig waren, ieder met ons eigen bezigheden, bleef het geweten knagen. Je moet niet flauw zijn,  sprak ik mijzelve toe, je hebt dat beestje in die situatie gebracht, je haalt hem er maar uit ook. Ik pompte mezelf op met moed en haalde uit de schuur een hark en een hamer. Met mijn gereedschap op weg naar het slachtoffer kwam ik Marimon tegen. Het hoeft al niet meer, zei hij droevig. Ik heb het al gedaan, met een hark en een blokje hout. Pipeline en ik zijn er naar van. Marimon is een echte held, maar met een heel klein hartje. Hij is nu naar de brico om ingrediënten te halen voor cement. Want alle gaatjes en kieren moeten dicht zodat we de slachtoffers tot een minimum beperken. Er staan weer 2 verse vallen met pindakaas klaar.

Zomer voorbij.

We kunnen nu wel zeggen dat de zomer eindelijk voorbij is. Voor het eerst weer mist vanmorgen en later bewolkt en nog later wind en een zelfs een buitje. Niet koud, 17 graden, maar koud genoeg om mij vrijelijk te kunnen bewegen, wat ik dan ook doe en wel naar hartelust. Vanmorgen eerst kippies, rommeltjes, een bed openleggen, een raam opengooien, vuile handdoeken in de was, het ochtendritueel dat iedereen kent. En dan naar de gym. Normaal ga ik op dinsdag, maar toen had ik het druk en bovendien heb ik besloten weer meer te gaan 'sporten'. Dus 2 maal per week gym, keertje zwemmen, une marche en een fietstochtje en wie weet weer powertraining bij de Kiné (fysioth.). Het is weer frisser en ik ben weer niet te stuiten. Thuis koffie (binnen) met een heleboel koekjes (daarom moet ik ook meer sporten) en dan koken. Ik heb Marimon, in het kader van een betere werkverdeling, voorgesteld dat hij een paar kookbeurten van mij overneemt. Ik ga dus voortaan op woensdag en zaterdag koken, pizza en pasta, en ga op de andere dagen waarop Marimon kookt, de resterende 5 dagen dus, de avondmaaltijden verzorgen. Dat is niet echt een maaltijd. Je maalt wel, maar  meer op brood met dingetjes erbij.  Een veredelde broodmaaltijd dus. Vandaag heb ik geruild met gister, dus had ik de kookbeurt: een heerlijke pizza!. Na de pizza heb ik op mijn boudoir logeerbed de Connexion zitten/liggen lezen, niet alleen uit luiigheid, maar zo houd ik mijn Engels bij en zoals iedere krant staat hij vol met nieuwtjes die je niet mogen ontgaan, want je moet de vinger aan de pols van je leefomgeving  houden. Het is een krant  in de Engelse taal, bestemd voor Engelse expats, maar het nieuws is over Frankrijk, en dan vooral zaken die expats aangaan. Na de krantsessie heb ik de druppels genegeerd en heb mij gestort op het snipperklaar maken van de takken die Marimon enkele weken geleden in een aanval van ontembare energie van diverse bomen gezaagd had. Enkele uren knip, zaag en versnipperwerk in een heerlijk verfrissend westenwindje zoals ik al maanden niet gevoeld had. Heerlijk.

En toen begon het ineens heel hard te regenen. Kon nog net de takkenversnipperaar in het droge rijden. Blokje is klaar en ik hoor Marimon rammelen met broodmessen. Zijn beurt voor de avondbroodvoorstelling. Misschien krijgen we een nemmetje erbij? Binnen eten vanavond, gezellig.