Zaterdag, boodschappendag. Waarom weet ik ook niet, waarschijnlijk omdat op zaterdagmorgen de markt is in Blaye, gaan we daarna gelijk door naar de Lidl en Leclerc. Teggenwoordig gaan we niet eens meer naar Blaye, maar dichterbij naar Jonzac, waar ook een keur aan (dezelfde) supermarkten is. Er worden er laatstelijk steeds meer uit de grond gestampt en het is overal leger. Dat was niet slim van die jongens om er zo veel van te openen, vooral niet in deze crisistijd. Vorige week zaterdag moesten we wegens hoge tandartsrekeningen even heel zuinig aan doen. We besloten naar Jonzac te gaan, eerst zo veel mogelijk in de Lidl halen, want dat is het goedkoopst en eigenlijk, zeiden we, hebben we ook bijna niets nodig. Laten we eerst de vriezer maar eens leegeten. Goed, na de Lidl nog even naar de Intermarché, hoewel we eigenlijk niets nodig hadden...
Wel een beetje veel, voor mensen die niets nodig hadden.
Vandaag zouden we naar het strand. Maar eerst de koffie, want die is heilig.
Hap! Daar gaat weer een sprits.
Op naar het strand. Maar onderweg kwamen we langs het schattige kleine haventje 'Les Monards'. Er is daar een restaurant, ik dacht eerst een pannekoekenhuis, zo verscholen tussen het groen, waar we altijd al eens heen wilden gaan en aangezien het 5 voor 12 was en het hier normaal is dat je dan een 5 gangen-maaltijd tot je neemt, besloten we om te draaien en eens te kijken wat het was.
Het bleek een echt restaurant, met een entree en een plat en fromage en een toet en koffie. Niks pannekoeken. Heerlijke fruit de mer schotel als entree, daarna coq au vin, voor kaas namen we een caillebotte (we wisten niet wat dat was, ja gestremde melk, maar dat eet je toch niet i.p.v. kaas?) bleek een soort roze-achtige yoghurt met cocossmaak in een stenen potje. En nog een ijsje toe. Koffie zagen we maar van af, want de hele operatie had al bijna 3 uur geduurd. Heus waar, we kwamen om 12 uur binnen, en om 2 uur ging ik binnen eens vragen aan de ober of hij ons soms vergeten was. Nee, dat was hij niet, maar of ik hem niet had zien heen en weer rennen en hij had maar 2 handen en hij was had in de 45 jaar dat hij dit werk deed nog nooit iemand vergeten. Kortom, de man was débordé. Gewoon te druk, overspannen. Er waren misschien 12 tafeltjes bezet, maar hij kon het niet aan, zelfs niet na 45 jaar. Wellicht juist niet meer na 45 jaar, waarvan 20 als eigenaar/uitbater op deze plek; Die man was het gewoon spuugzat. En zijn vrouw ook , zo bleek bij navraag. Ze hadden de zaak ook in de verkoop, en ze hadden ook een geschikte kandidaat die het over wilde nemen, maar de bank durfde niet over de brug te komen. Dat is nou de crisis. Er zit geen schot in de zaken, je moet doorgaan tot je er bij neervalt. Arme ober. Maar wij hebben wel gelachen om al zijn razende uitvallen en gesmijt met potten en pannen. Ziehier de overspannen ober.
Toen zijn we dan eindelijk naar het strand gegaan om 4 uur 's middags.
Het mag dan crisis zijn, maar nog niet voor ons. We gaan pas zuinig doen als het op is.
Het filmpje doet het niet en ik kan hem ook niet verwijderen. Heb er nog een overheen gezet, doet ook niks. Ra, ra?
Zie nu dat het onderste filmpje het wel doet. Very strange.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten