Een nieuw seizoen is aangebroken, de zomer is voorbij. Je merkt het aan de koudere nachten, met ochtenddauw en Piep die een winterplekje zoekt. Liefst in de wasmand met de schone was van het vakantiehuisje dat, de ijskast en de boiler uit, voor de winter op slot gaat. De seizoenswissel van onze kleerkasten, kledingschouw, waarom heb je dat de hele zomer niet aangehad? Zit niet lekker, uit de mode, verkleurd, gerafeld, gescheurd of gewoon blèh..Weg ermee. Marimon heeft weer een colbert weggegooid, want wanneer draag je als boer een colbert? Zelfs niet naar de dure tandarts in Bordeaux, alwaar Marimon maandag de laatste kies heeft laten inschroeven. Zo die zit. Tot aan de kist laten we hopen, want zo'n nieuw vast gebit kost je de som van een bescheiden automobiel.
De wachtsalon.
De receptie.
Je ziet, je hebt wel waar voor je geld. Ook lopen er talloze aardige meisjes rond die vragen of het wel gaat. Dat verzacht ook de pijn.
En de volgende dag: branden!
Sinds vorige winter hebben we niet kunnen stoken wegens brandgevaar. Wegens de combinatie branden en droogte bedoel ik, voor je het weet staat je erf in de fik, met het houten vakantiehuisje erbij. Nu regent het nog steeds bijna niet, maar de nachten zorgen voor genoeg vocht om tenminste het gras geen vlam te laten vatten. Ik stond wel stand-by met de tuinslang.
Mijn chickies, inmiddels uitstekende leggertjes geworden, de vreugdekreten schallen 3 keer per dag over het erf, voeden niet alleen hun liefhebbend baasje, maar ook belendede vrienden met opgroeiend, veel etend kroost.
Dries neemt eieren in ontvangst.
Dan moet hij voetballen.
Wij hebben Jane, de Luctor et Emergo moeder, ook een dozijndoos gebracht. De kippies krijgen voor hun gift geen klokhuis of schillen, geen half rotte, maar een hele nieuwe appel, met hun drietjes te delen. Ze hebben er niet eens om gevochten, maar keurig opgepikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten