Geen crisis op Pied Sec plage

In mijn blog van eergister had ik het over de crisis. Die schijnt er te zijn, wij lezen er over, maar tot nu toe voelen wij hem niet, hij is nog niet aangeland op Pied Sec plage. Ook om mij heen merken wij er niets van. Iedereen zit nu eenmaal in een vakje. Een leeftijd, sociaal/maatschappelijk en burgerlijkestaatvakje. Toen ik gescheiden was met kinderen, ontmoette ik alleen andere alleenstaanden, meestal met kinderen. Ik had nauwelijks echtparen in mijn kennissenkring. Nu, zijnde in gehuwde staat, ken ik alleen maar stellen en dan vrijwel altijd gepensioneerde stellen. Gezinnen met kinderen ken ik bijna alleen nog via Facebook. Virtuele gezinnen. Niet alleen bevriende stellen, maar onze hele leefomgeving bestaat uit gepensioneerde stellen. Het hele dorp is oud en gepensioneerd, hun huis is afbetaald en hun pensioenen lopen nog wel even door. Zo ook bij ons. Wij hebben geen schulden, maar ook geen aandelen of geld op de bank dat in waarde kan verminderen. Wij kunnen geen baan kwijtraken. Ons huis zal bij verkoop minder opbrengen, maar we hebben geen verhuisneigingen,  en als we die wel mochten krijgen, zijn de huizen ook goedkoper geworden in aanschaf. Alleen als ze aan de pensioenen gaan knabbelen, ja dan.....Dan kunnen we nog een heleboel zuiniger als het zou moeten. Bruine bonen zijn ook lekker .( Zijn bruine bonen wel zo goedkoop? Ze liggen altijd op een soort luxe afdeling in de supermarkt, bij de exotica) We zouden minder kilometers moeten rijden, niet meer naar Bordeaux, cultuur is duur en benzine ook. We zouden misschien een auto moeten wegdoen, de mijne. NEE, NIET DE MIJNE!! Niet mijn geliefde paarse Suzuki  Wagon R+, van 13 jaar oud maar nog altijd in zeer goede staat en nooit onkosten.

Goed, dat is dus besloten en beslist: Laila gaat niet weg.


Wat dan. Minder kimometers. Niet meer naar de gym in St. Ciers (10 km.), maar in St. Bonnet (kan ik lopen of fietsen). Niet meer naar theaterclub in Tugéras (25 km.), maar in Mirambeau (8 km.).
Verder ga ik nauwelijks. Naar de Gironde, om te lopen. Kan ik op de fiets naar toe. Boodschapje in Jonzac 25 km. Mag af en toe. 
Eigenlijk ben ik het niet die kilometers vreet, maar Marimon met zijn milieuvervuilend boodschappengedrag. Die gaat rustig voor een spijker naar Jonzac. Moet ik hem eens op aanspreken. Niet meer naar het restaurant. Geeft niks, want Marimon kookt zo heerlijk..
Een meer uitgebreide moestuin. Net nu ik hem aan het verkleinen ben, nee daar wacht ik nog even mee tot we honger krijgen. Geen nieuwe kleren. Niet erg, ik vind koopjesjagen heerlijk. Ook handig: onze verwarming groeit in de tuin. Maar we moeten nog wel even een kliever aanschaffen voor de dikke stammen, want Marimon met een bijl? Dat wordt weer SAMU, pompiers of urgences. 

Voor de chickies geen crisismaaltijd. Zij leveren mij tenslotte ook goede eieren. Voor wat, hoort wat.

Vorige week gaf ik een doosje eieren weg (overproduktie) en ik kreeg er een zak walnoten voor terug. De ruilhandel heeft weer zijn intrede gedaan. In crisistijd gaan mijn chickies goud waard worden. Let maar op.