We hadden ons laten strikken om zondag (gister inmiddels) het jaarfeest van de fanfare St. Cécile mee te vieren. Wij hadden ons ingeschreven voor de copieuze maaltijd, waar ik nogal tegen op zag toen ik het menu gezien had.
MENU:
Cocktail exotique et ses toasts
Vélouté de légumes
Assiette ter et mer (médaillon de foie gras, saumon fumé, 3 langoustines, 5 cevettes roses)
Sorbet mandarine pineau
Jambonette de canard farci sauce poivre vert
Pomme de terre sarladaise et son fagot d'haricots verts
Salade
Plateau de fromages
Passionnatta (geen typefout mijnerzijds, zo stond het er) fraise-citron et son trait de chantilly
Café
Om 10.15 stonden we paraat, kleumend in de mist, wachtend tot de fanfare opgesteld en de majorettes verkleed waren.
Daar komen ze, de majorettes van Reignac, wereldberoemd sinds ze
in Zagreb een concours gewonnen hebben.
Een rijtje burgervaders van de omliggende dorpjes. Iedere burgemeester van het dorp dat subsidie geeft aan de fanfare mag vooraan in de stoet, vlak achter de muziek, en een krans leggen op het monument des morts. Er is twee weken geleden al een krans gelegd, ter gelegenheid van de armistice, de wapenstilstand oftewel het einde van de 1ste wereldoorlog, la grande Guerre. Maar Fransen zijn gek op kransen leggen, ze laten geen gelegenheid voorbijgaan.
En toen zette de fanfare de wiebelige tonen van de Marseillaise in. Dit was voor mij wel zo'n geweldig emotionele ervaring, dat ik ter plekke patriot werd en zelfs van de Fransen ging houden. Zoveel bibberende kneuterigheid, wie smelt daar niet van?
Het aansluitende repas viel mee. De met veel bombarie aangekondigde gerechten bleken veelal kleine hapjes te zijn, net genoeg voor een meisje zoals ik. Maar de geserveerde dranken logen er niet om:
1 verre de Bergerac moelleux (vochtig, hoezo vochtig, is drank dat niet van nature?
Punch (ad libidum)
Rouge et blanc en carafe (ad libidum)
Bordeaux (flessen vol)
Champagne (1 coppa)
Cognac-cassis
Zelfs over de sorbet die we tussendoor geserveerd kregen, was drank gegoten.
Marimon, die niets vloeibaars afslaat behalve karnemelk, was dan ook niet meer helemaal nuchter aan het einde van het feestje.
Klik hieronder voor het repas.
http://www.youtube.com/watch?v=XbSuc8qy2Sw
Eindelijk echt herfst, met mist en een kale granaatappelboom voor m'n neus. Er zitten nog 5 granaatappels aan voor de mezen. Buiten stilte, behalve het kraaien van een haan. Zouden mijn celibataire kipjes niet eens op een idee gebracht worden?
Dinsdagavond Four et Film: Marimon's lasagne was heerlijk en precies op tijd door Dries in de oven gezet, tegen het einde van de film, toen we allemaal barstten van de honger( de film duurde 2 uur) kwam een heerlijk geurtje tot ons. De film was wel aardig, heel veel doden, een parodie op een western met onze altijd schattige Johnny Depp. Dead Man, was de titel. Het eten erna was super heerlijk, vooral de lasagne, maar ook een van de toeten, een pavlova met ingemaakte rode vruchten uit eigen tuin, won bij mij de prijs. Niemand maakt zulke lekkere pavlova als Dinah.
En dan was het theater gistermiddag. Het Engelse stuk 'Alarmes'. Nadat we de Engelse, originele versie hadden gelezen, vonden we allemaal dat het slecht in het Frans vertaald was. We hebben ons gister dus tezamen over de tekst gebogen. Dat ging goed en heel vlot zolang we met ons driëen waren. Kathy, de native speaker, Marie-Claire, Française en lerares Engels en ik. Tot Yannick erbij kwam, Frans, Engelse leraar en muggenzifter. Toen stagneerde de boel. Kathy en ik gaven het maar op. Philippe, die geen Engels spreekt, had het al eerder opgegeven en zat bijna te slapen, na een dag in de druiven. Geeft niet, want bij Kathy is het altijd gezellig en het gaf ons de gelegenheid om even samen te roddelen over de regisseur van het andere stuk, wiens manier van regisseren mij niet helemaal bevalt. Liever heb ik Kathy en dat is natuurlijk altijd aangenaam voor haar om te horen.
Vandaag hoef ik niks. Ik heb mij voorgenomen om niet de deur uit de gaan. En ziedaar de zon. Lekker de tuin in nu het nog kan.
Mevrouw, zie toe, dit zijn de laatste rozen,
dan zijn de stammen van hun bloemen naakt.
U heeft de zomer dit geschenk gemaakt,
pluk het gerust, weldra zijn zij bevrozen.
Zij treedt nabij. Wanneer heur vinger haakt
den dorren tak, helaas! daar viel de brooze
bloesem uiteen, de rode blaadjes kozen
hun kronkelig pad en zijn in 't slijk geraakt.
En plots van 't kleurig zomerkleed ontdaan
bleef er de kale, groene bottel staan:
het laatste sieraad is de tuin ontnomen.
Ik wist haar oog bevochtigd door een traan.
Zij wendt zich naar het huis. 'Wij zullen gaan,
mijn vriend, thans is de winter aangekomen.'
N.E.M. Pareau, Het najaar
Ben een beetje gaar. Dat komt door gisteravond, weer te laat weggegaan bij het theater. Maar kwam er niet onderuit deze keer, terwijl de anderen doorspeelden, moesten wij (Martine en ik), zonodig ons dansje repeteren. Ik zag scheel van vermoeidheid en begreep absoluut niet wat er van mij verwacht werd. Ik ben geen pasjesmens. Zal eens gaan oefenen in de beschermde omgeving van mijn huis. Ik zal het toch wel eens onder de knie krijgen? Vanmorgen gym. Dat mocht ik niet overslaan, want de gewrichten moeten geolied i.v.m. het dansje.
Vanavond Four et Film, waarvoor Marimon nu in de keuken staat om een maxi lasagna te fabrieken. Stiekem bakt hij hem hier voor, om hem straks, daar in de oven een half uurtje na te laten garen, zodat heerlijke geuren in des kijkers neuzen dringen, wat de bedoeling uiteindelijk is. Ik heb de buurvrouw van Christine (de verlaten danseres), uitgenodigd om ook te komen. Ik ken haar wel nauwelijks, maar je moet ergens beginnen als je net verhuist bent en je wilt mensen leren kennen en ze lijkt me wel een geschikt type. Ze kan bij Four et Film haar hart ophalen wat leuke mensen betreft. Tussen Gym en F et F door heb ik in de brandende zon de stekjes van gister op de Fosse Septique gezet. Zoals het nu is lijkt het wel een massagraf met al die tegels, maar als alles begroeit is volgens de regels van de geleide wildtuin, zal de toeschouwer nog eens wat meemaken.
Dit was een paar dagen geleden, vanmiddag had ik geen vestje meer aan, doch slechts een hemd en korte broek. Gaat de wereld naar de gallemiezen?
Ik heb zou nu graag even een tukje doen alvorens mij in de drukte van het film-eet-festijn te storten. Maar wie ligt daar weer op mijn favoriete tuk plekje, het boudoirbed?
Half 6, zon is aan het ondergaan. Zie op de web camera van madame Tussaud op de Dam in Amsterdam, dat het daar al donker is. En mistig. Hier weer jammerlijk geen regen, hoewel beloofd, en een stralende zon, 16 graden. Binnen zonder verwarming, 20 graden. Wanneer wordt het nu eens herfst, met storm die om het huis loeit, makkers staakt u wild geraas en mistbanken a.u.b. Daarentegen thee gedronken op het voorterras met vrienden die stekjes tegen bomen kwamen ruilen. Nog wat hiervan geplant tot ik werd weggejaagd door de muggen. Een nachtvorstje zou niet gek zijn om ons van deze plaag af te helpen. Zo zie je maar, nooit tevreden.
Eerst mijn tuinbonen, kijk ze eens groeien.
Zo groot al in november, nog nooit beleefd. Nadeel is, dat ze onder de luis zitten. Door de warmte? Men zet fèves in het najaar, omdat het ze vrijwaart voor luis, want als ze rijp zijn in het voorjaar, zijn de mieren nog niet wakker die de luizen houden voor de melkerij. Moet ik ze nu met zeepsop gaan bespuiten, of afwachten tot het kouder wordt en ze van zelf wel kreperen?
Het gras groeit ook lekker door, ze hoeven nog niet aan het droge hooi.
Zomaar een plaatje van hier uit de buurt. Een sluisopening naar de Gironde.
Theaterperikelen vervolg: woensdagavond Alarms gelezen en een eerste keer een gedeelte in scene gezet. Is leuk, korte zinnetjes, vlot achter elkaar gezegd, steeds onderbroken door gebel, gerinkel, gebuzz. Het gaat over complicaties die de nieuwe technologie in ons leven heeft gebracht en de problemen die, met name de ouderen onder ons, daarmee hebben. Een echtpaar legt een bezoek af bij een
ander echtpaar. De avond, die zij rustig en vredig samen wilden doorbrengen wordt steeds verstoord door allerlei zoemende en rinkelende apparatuur waar zij niet mee om kunnen gaan. Grappig stuk, maar bekt beter in het Engels dan in het Frans. Engels is voor ons Nederlanders tenminste, een humoristischer taal. Maar ja, we hebben nu eenmaal Frans publiek, dus tja. Wellicht zouden we nog eens een Engelstalig publiek moeten aanboren.
Dit is het veranderde interieur van een voormalig presbytère. Hier had ik gister een afspraak om een dansje in te studeren, dat in het toneelstuk van de maandagavond wordt ingepast. Dit valt nog niet mee. Ik kan best wel dansen, heb een goed ritme-gevoel, maar je moet me niet allerlei pasjes voor gaan schrijven, want die onthou ik niet. Bovendien ben ik, ondanks de wekelijkse gym, zo stijf als een deur. Het was wel heel leuk om te doen en als ik nu een beetje oefen enzo, gaat het best wel goed komen. De dansmorgen liep uit op een hele dag. Zonder al te veel gedans, maar met des te meer geroddel en andere gezelligheid. De dame des huizes namelijk, danseres van beroep, was kort te voor, na 29 jaar huwelijk, verlaten door haar echtgenoot, die al 4 jaar een verhouding bleek te hebben met een collega. Daar zit ze nu in haar verbouwde klooster (net klaar gelukkig). Te roddelen viel er dus genoeg en van het ene verhaal rol je in het ander. Ik weet nu (bijna) alles van de achtergrond van elk lid van de theatergroep. Dat is een goede zaak, want als je moet wachten tot ze het zelf vertellen, kunnen er zo maar jaren overheen gaan en zoveel tijd heb ik nu ook niet meer. Fransen zijn heel gesloten en gereserveerd, totdat je ze in een intieme situatie treft, dan houden ze niet meer op tot je op de bodem van hun ziel kijkt. Zo kweek je vriendschap, want geheimen en bekentenissen scheppen een band.
Ik heb daar trouwens nog met iemand kennis gemaakt. De buurvrouw die een paar huizen verder woont in haar eentje met haar hond. Ze woont er pas een paar maanden en kent nog niemand. Ze doet in kruiden en wonderbaarlijke genezingen, zowel van binnen als van buiten. Ik zal haar uitnodigen, want ze leek me wel wat om beter te leren kennen. Nog een verlaten vrouw? Het lijkt wel een epidemie.
En het gaat maar door, die zomer. Iedere dag 16à 17 graden met een zonnetje. Maar geen regen, en dat is louche, want was november niet dè regenmaand waarin de ondergrondse waterbekkens en onze bovengrondse vijver gevuld moesten worden? Geen spatje. Daarom heb ik gister, i.p.v. een herfsttuinprogramma, zoals planten en verplanten, schoonmaak en opruim af te werken, de waterbakken op de verdrogende, reeds verplante stekjes en de niet-opkomende spinazie moeten legen. De kachel hebben we niet of nauwelijks aan, zodat de houtstapel voor de garagedeur, door Marimon's vlijtig gesplijt met de nieuwe machine, alleen maar groeit. Niet slecht, want voor deze winter hebben we niet zo veel voorraad. Gekapt hout moet n.l. minimaal 2 jaar liggen wil het behoorlijk branden. Nu moeten we weer een paar nieuwe slachtoffers uitkiezen voor over 2 jaar.
Maandagavond théâtre: Kijk, kijk, mijn enige eis was ingewilligd. Er brandde licht in de feestzaal bij aankomst. Marie Claire, altijd de laatste, was nu de eerste. Zij had al licht gemaakt en decors neergezet. En waarachtig om 9 uur was iedereen aanwezig en zouden we hebben kunnen beginnen, ware het niet dat dezelfde Marie-Claire, altijd even verstrooid, haar tas ergens had laten staan, waarschijnlijk op het padje naast haar huis. Bleek gelukkig in de gang van haar huis te staan, maar evenzogoed begonnen we weer 20 minuten te laat. Ben om half elf vertrokken, zoals beloofd. Op tijd beginnen is hier niet mogelijk, maar op tijd weggaan doe ik toch. Maar wel leuk gerepeteerd. Vanmiddag gaan we het nieuwe stuk inlezen. Leuk, ik verheug mij.
Gister heb ik een goede daad gedaan. Heb het boekje gekocht en gelijk het vervolg hierop besteld. Sinds een paar maanden verdiep ik mij in het economisch /sociaal/ financieel/ maatschappelijk systeem waarop deze wereld draait. Dit naar aanleiding van de grote crisis die de occident op dit moment treft en de uitzichtloze ellende die vele andere landen al veel langer moeten verduren. Ik heb mijn goeroe gevonden: Stéphane Hessels, 93 jaar, oud verzetsstrijder, enz. Zoek maar op op Wikipedia. Hij heeft 3 jaar geleden dit boekje geschreven, heel dun, is eigenlijk meer een pamflet, maar zijn boodschap is opgepakt en in praktijk gebracht door een Franse beweging met bijna dezelfde naam. Les indignés. De verontwaardigden. Nu heeft hij een vervolg geschreven: Engagez-vous. Met andere woorden: Doe er wat aan. Occupy beweging, Global Change, het komt op hetzelfde neer. Laten we eens nadenken over een ander soort systeem, want hoe het nu gaat klopt het niet. Jullie opdracht voor deze week is, lieve lezers: Denkt na!
Het heilige moeten, zei mijn moeder altijd en het mens had oh zo'n gelijk. Gistermorgen waren we allebei wat slaperig en nikserig en hadden helemaal geen zin om 185 km. af te gaan leggen, Pied Sec plage onbeheerd achterlatend met inbegrip van de poes en de kippies, voor een optreden met dat snertkoor. Maar omdat we eenmaal toch moesten, besloten we er dan maar om er het beste van te maken.
De oceaan, wat een heerlijkheid, daar is die Gironde niets bij. En ook meer naar boven, waar de stranden beginnen, met ook diezelfde oceaan, is deze maar tam vergeleken met de rollers in les Landes.
We hadden onze fietsen mee en ons 12 uurtje. Een heel gezond lunchpakketje hadden we klaargemaakt: stokbrood met hoge dosis foute cholesterol aanmakende boter en pijpassend beleg. Maar wel zuiver kraanwater erbij, dat wel. Nu maken we het goed door enkele glazen Cola en schaaltjes zoute pinda's naar binnen te werken, vlak voor de gezonde en uitgebalanceerde avondmaaltijd.
Fietsen op heuse daartoebestemde fietspaden, door de pijnboombossen van les Landes.
De Franse mogen dan wel de Tour de France uitgevonden hebben waardoor de indruk wordt gewekt dat het een fietsende natie is, nou vergeet het maar. Fransen zijn over het algemeen ware kneuzen op de fiets, zoals ook blijkt uit dit waarschuwingsbord. Terwijl het een zeer normaal fietspadje was, zonder voetangels en klemmen.
Het was geweldig om te fietsen in de zon op 12 november. Niet te geloven, beangstigend haast, alsof de wereld niet bezig ware te vergaan. Akelig voor de Noorderlingen die, zoals ik net zag op de web-cam op de Boulevard in Vlissingen, zitten in een akelige mist en 6 graden. Dat hebben ze toch niet verdiend. Als troost stuur ik de oceaan van gister (en vandaag en alle tijden, deo volente).
En de chickies live.
Zij is er, la fendeuse. Hij heeft haar gescoord. Vanmorgen om 8 uur stond Marimon voor de poort van de Bricomarché in Jonzac en gelukt, een uurtje later stond ze sain et sauf in de werkplaats. Het was nog een hele tour om het 110 kilo zware geval zonder schade aan tenen van de remorque te laten glijden, maar natuurlijk is het gelukt.
Er moest wel weer een hele verhuizing plaatsvinden om het ding een plaats te verschaffen. De Indische kast terug naar de buanderie. Ben ik het zeer mee eens, want ik vind hem veel te mooi voor in de schuur. Wel gelijk weer een enorme rommel aldaar, want een kast moet nu eenmaal leeg om hem te kunnen verplaatsen, anders krijg je brokken, vooral als er glazen instaan.
Nog een voordeel: het hoekje voor de schuurdeur had Marimon bestemd als verzamelplaats voor weg te gooien zooi. Heel lastig zo vlak voor de uitgang.
Hier gaat ze wonen en de rommel naar de belt natuurlijk.
Het cadeau kan eindelijk onthuld worden.
Marimon wordt helemaal wild. Wat hij daar toch in ziet, zo'n dooie machine.. Het enige aantrekkelijke dat ik er aan kan ontdekken is dat zij Pied Sec blauw van kleur is. Eigenlijk zouden we haar voor aan de weg moeten zetten, naast de brievenbus en het bankje.
Mijn cadeau van de dag is de geboorte van een tuinboon!
En verder bloeit en groeit er nog van alles vandaag op 11-11-11
Zelfs de baso groeit nog. Het is trouwens warm hier, te warm om in de tuin te werken. Ik ga nog even in de korte broek zitten lezen in de ligstoel en ik neem de chickies mee, dan hebben ze ook nog een uitje op Armistice.
Voilà Pipeline die vanaf haar troon de dag opent.
Dinsdag: Gym. Hoewel het seniorengym betreft, valt het toch niet altijd mee, vooral niet als je een uurtje te laat naar bed gegaan bent. Wat is de volgende stap? Is het niet nog maar een paar jaar geleden dat ik van oudere jongere overgestapt ben naar jongere oudere? Wanneer zal ik overgeplaatst worden naar de categorie laag bejaard en is daar dan ook een speciale gym voor? Na het 60ste jaar vallen alle zekerheden weg en wordt het leven één grote gok.
Nieuws uit de theaterhoek: Kathy, van het Engelse front, heeft gebeld. Uitslag van de vergadering van maandagavond luidt: Zij gaat een nieuw stuk regisseren waarin slechts twee koppels voorkomen en zij heeft mij gevraagd of ik de helft van een van de kopels wil zijn. Jaaaa, dat wil ik. Maar eerst wil ik de tekst doornemen, want ik wil geen melig stuk en ook geen onderbroekenlol. Dat laatste kon ik haar niet zeggen, want ik weet niet hoe je dat zegt in het Engels en trouwens ook niet in het Frans. Woensdag afspraak in Mirambeau, wat halfweg ligt voor beiden, zodat zij mij de tekst kan overhandigen.
Des middags tandarts in le Pontet. Marimon mag happen voor de kronen die op de implantaten worden geschroefd, gelijmd? En tegelijkertijd, daarom ben ik even meegegaan, voor het devis. Wat gaat het grapje kosten en wat voor materiaal gaan we gebruiken. De tandarts had gezien dat voor de al aanwezige kronen, daar gezet door onze tandarts in onze vorige verblijfplaats, la Corrèze, edelmetaal gebruikt was. Dat was ons niet opgevallen. Aan de prijs hadden we het ook niet gemerkt, ze kwamen namelijk uit China, waar onze toenmalige tandarts goede betrekkingen had. Nu wilde onze dentiste ons persé edelmetaal aansmeren voor de nieuwe kronen, omdat, als je ander materiaal zou gebruiken, dat in combinatie met edelmetaal, een nare smaak zou opleveren. Daarom dus was ik even meegegaan. Marimon kan zich heus wel weren in de Franse taal onder normale omstandigheden, maar deze man rammelt dermate, dat zelfs een all-round Franstalige de luistersnelheid tot maximum op moet schroeven om de punten en komma's te plaatsen. En je kunt ook niet vragen: Wat zegt U? Nog eens a.u.b., want je zit met je mond vol hapmateriaal. Ik zat er bij dus om af en toe te zeggen: Nee, dat doen we niet. Nee dank u, veel te duur. Nou dan maar een vieze smaak, daar went hij wel aan. Beter een vieze smaak dan failliet. Marimon heeft toch weinig smaak meer. We hebben de aanval weten af te slaan en getekend voor ordinair materiaal. En als Marimon nu toch een niet vol te houden smerige smaak in zijn mond krijgt? Dan slopen we de Chinese kronen er uit en laten die vervangen door ordinaire. Heeft de tandarts ook zijn zin, want hij vond het maar niks, kronen uit China.
Vandaag tegen verwachting de hele dag droog en soms zelfs een zonnetje. Vlug de moestuin afmaken, want er is maar een korte periode dat de grond makkelijk te bewerken is. De hele zomer is de grond kurkdroog en dus keihard. Dan in Oktober na de eerste buitjes, moet je gaan spitten en opschieten, want als het te langdurig regent wordt de grond heel zwaar en blijft aan de spa en onder je laarzen kleven. Heel vermoeiend, zowel het spitten als het lopen. De beiden moestuinen zijn nu klaar. Omgespit, met de 5tand er door en stront er op. Laat het nu maar regenen, wat het ook gaat doen morgen.
Alleen de topinambours staan er nog zodat we in geval van hongersnood de komende winter door kunnen komen.
De artisjok mag blijben staan, hoewel wij er nog nooit een van gegeten hebben. Maar hij bloeit zo mooi.
De lavendelplantage heb ik ook van onkruiden ontdaan. Daarbij hebben de kipjes me geholpen.
Pipeline wil niets met de kipjes te maken hebben. Ze keert ze meestal nadrukkelijk de rug toe.
En zo is het ook bij ons herfst geworden.
De mispel bloeit. Dat hoort zo in de herfst, ook al lijkt het wat vreemd.
De laatste granaatappels. De zomer is nu echt afgelopen.
Wer jetzt kein Haus hat, finds nicht mehr.
Wie nu geen huis heeft, bouwt zich geen meer.
Wie nu alleen is, zal het nog lang blijven,
zal waken, lezen, lange brieven schrijven
en rusteloos door lege lanen dwalen
als de bladeren op de herfstwind drijven.
Rainer Maria Rilke
